Να αντέξουμε πρόεδρε, αλλά πόσο και ποιους;

«Να αντέξουμε, πρέπει να αντέξουμε, αυτό θα μας έλεγε σήμερα ο Ελύτης.

Να αντιτάξουμε στην αδικία των άλλων τη δική μας απόφαση…

Και στην ασχήμια την Αισθητική του Πολιτισμού μας.

Ν’ αντέξουμε με ασπίδα μας την Υπομονή, με όπλο μας το Δίκιο,

με υπεροχή μας το Ήθος και τον Λόγο του Πολιτισμού μας.

Να αντέξουμε, λοιπόν!»

 Το απόσπασμα από την χθεσινή ομιλία του Προέδρου της ΝΔ στην εκδήλωση για τον Ελύτη, ενδεχομένως μας προέτρεπε να αντέξουμε και την διοργάνωση μιας ποιητικής βραδιάς.

Αν ήταν κανείς αθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης θα κατόρθωνε να μπει

στην αίθουσα. Γιατί για μια ακόμα φορά η προσέλευση του κόσμου ξεπέρασε τους …φοβισμένους οργανωτές. Χάθηκε να βρούνε ένα θέατρο να πάει ο κόσμος που ήθελε να ακούσει τον Σαμαρά; Γιατί τόση εμμονή με τι αίθουσες ξενοδοχείων; Εκτός αν θέλουν τα στελέχη να βρίσκονται μεταξύ τους να αλληλοσυγχαίρονται για το πόσο καλά τα κάνουν.

Και αν παρόλα αυτά κατόρθωνες με κάποιο τέχνασμα να μπεις στην κατάμεστη αίθουσα και επιπλέον να βρεις και καρέκλα, θα έπρεπε να ξέρεις άπταιστα γαλλικά για να ακούσεις τον συμπατριώτη του Μοντεστό, καθώς μοιράστηκαν ελάχιστα ακουστικά.

Αν είχες δε την υπομονή να αντέξεις τους  παράγοντες που «ντύθηκαν» ύφος και στυλ για χοροεσπερίδα και ορισμένοι για μνημόσυνο, μιλώντας (ή για την ακρίβεια γκρινιάζοντας για όλους και για όλα) σε μια διάλεκτο που θύμιζε τη γλώσσα, αλλά καθόλου το ύφος του Ελύτη, στο τέλος θα ανταμειβόσουν:  όλοι μαζί έφαγαν και τον… μπουφέ.

Να αντέξουμε , λοιπόν. Αλλά για πόσο;

Πόσους;

Και κυρίως, ποιους;

Μ.Ο.