Να τελειώνουμε…

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Η ΔΗΜΑΡ έχει να αντιμετωπίσει υπαρξιακά ζητήματα, που αφορούν το δεύτερο συνθετικό της. Θέλει να δώσει αριστερό πρόσημο στην στήριξη της προς την κυβέρνηση. Έχει άγχος για το τι θα πουν οι πρώην σύντροφοι της εξ ευωνύμων, στον αχταρμά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτό λοιπόν το «αριστερό πρόσημο», θέλει να το δώσει σηκώνοντας ψηλά τρία ζητήματα. Θέτοντας βέτο για την υπουργοποίηση «κακών» δεξιών, όπως ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης, προτάσσοντας

την φιλομεταναστευτική αντζέντα της, ώστε να ακυρώσει τις θέσεις της ΝΔ στο ζήτημα και επίσης κάνοντας σημαία τα εργασιακά, την μετενέργεια κλπ.

Εδώ καίγεται το σπίτι μας, η χώρα κρέμεται με το ένα χέρι στον γκρεμό.

Ας μιλήσουμε λογικά.

Φυσικά και πρέπει να θέσουμε ζητήματα για τους μισθούς, την μετενέργεια κλπ, ό,τι αφορά τους πολλούς και «μικρούς» ανθρώπους, τον κορμό της κοινωνίας.  Όμως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να χάσουμε από την εστίαση του βλέμματος μας, το σημαντικότερο: το να γίνουν πολιτικές που θα φέρουν κονδύλια στην έρμη την ανάπτυξη. Το πιο προοδευτικό, πατριωτικό, αριστερό, εθνικό, πείτε το όπως θέλετε, δώστε του το χρώμα της αρεσκείας σας, είναι το να δημιουργηθούν αληθινές θέσεις εργασίας. Σύντροφοι, δείτε λίγο τον Λούλα. Έκανε πολύ περισσότερα για το εξαθλιωμένο, μεγάλο κομμάτι του λαού του, με την ανάπτυξη, παρά με την αριστερή ρητορεία και την προοδευτική – επαναστατική «γυμναστική».

Είναι απόλυτη προτεραιότητα να αναστρέψουμε τον ανοδικό δείκτη της ανεργίας, που εξαθλιώνει το πολυτιμότερο «υλικό» μας, τους Έλληνες. Ακόμη και το 99,9 % του τίποτα είναι τίποτα. Μηδέν. Null, που λέει κι ο Σόϊμπλε. Με την γενοκτονία της παραγωγικής μας βάσης, σε λίγο η πλειοψηφία δεν θα έχει κανένα μισθό, γιατί δεν θα έχει δουλειά.

Μακάρι οι παροχές μισθών κι αυξήσεων στους πολίτες, εργαζόμενους και συνταξιούχους, να ήταν απλά ζήτημα νομοθετικής ρύθμισης. Να ξενυχτήσω η ταπεινότης μου και να γράψω τροπολογίες που να μοιράσουν χρυσά κουτάλια και πριγκιπικές αμοιβές στους πάντες κι εσείς απλά να τις ψηφίσετε και να πάρετε όλο το κλέος. Όμως δεν γίνεται έτσι. Ακόμη κι εγώ, που είμαι του κλασσικού, το ξέρω.

Πρέπει να χαλαρώσουμε την μέγγενη της δημοσιονομικής προσαρμογής, να κερδίσουμε χρόνο και παράλληλα να δούμε το ΕΣΠΑ, το Ελληνικό, τα μεγάλα έργα στους αυτοκινητόδρομους, στις μαρίνες, το HELIOS, την ΑΟΖ, να ξεκινάνε με φουλ τις μηχανές. Τώρα. Αύριο. Όχι μεθαύριο. Να αρχίσουν κατά κύματα, χιλιάδες Έλληνες να βρίσκουν ξανά δουλειά, την ελπίδα και την αξιοπρέπεια τους.

Στο ζήτημα της λαθρομετανάστευσης υπάρχει εντυπωσιακή ομοφωνία της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Στο κάτω – κάτω ας τον ρωτήσουμε. Ένα δημοψήφισμα θα μας άφηνε άφωνους με το πόσο δραστική κι αυστηρή αντιμετώπιση απαιτεί η απόλυτη πλειοψηφία των Ελλήνων για το ζήτημα. Ο νόμος Ραγκούση είναι ένα έκτρωμα, κράχτης, μαζί με την παραλυσία μας, για να ΄ρθουν κι άλλοι. Νομιμοποιεί παράνομους με χαλαρά κριτήρια, με απαράδεκτους για την εθνική συνοχή μας αυτοματισμούς. Πρέπει ν’ αλλάξ