Ο αντίπαλος της ΝΔ δεν είναι ο Βενιζέλος, είναι η απαξίωση των μεγάλων κομμάτων

Όποιος διαβάσει το σημερινό πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ, όπου ο κ Βενιζέλος δηλώνει ότι η συνεργασία αποτελεί μονόδρομο, αντιλαμβάνεται ότι το ΠΑΣΟΚ  και ο Πρόεδρος του έχουν πλήρως συμφιλιωθεί με την ιδέα της επερχόμενης ήττας. Γνωρίζουν ότι αδυνατούν να την αποτρέψουν για αυτό και αγωνίζονται να περιορίσουν την έκτασή της, έτσι ώστε το ΠΑΣΟΚ να αποτελέσει δυνητικό κυβερνητικό εταίρο σε μετεκλογικά σχήματα συνεργασίας. Τούτο το τελευταίο

συσπειρώνει και τους οπαδούς που προσβλέπουν σε μετεκλογικά λάφυρα από τη νομή της εξουσίας.

Στις μέρες που απομένουν είναι σχεδόν αδύνατον, να αλλάξει δραματικά η εικόνα του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό σημαίνει ότι, για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, ο πραγματικός αντίπαλος της ΝΔ δεν είναι πλέον το ΠΑΣΟΚ του  κ. Βενιζέλου. Αυτό βεβαίως καθ΄ ουδένα  τρόπο σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμηθεί ως αντίπαλος. Τουναντίον.

Η ΝΔ πρέπει καθημερινά να αναδεικνύει την ασυνέπεια λόγων και έργων του κ. Βενιζέλου και την ευθύνη του ΠΑΣΟΚ συνολικά, που οδήγησε τη χώρα στη λαίλαπα του Μνημονίου.

Όμως, η ΝΔ τις επόμενες ημέρες, με κεντρικό άξονα τις προγραμματικές της αρχές, πρέπει να απαντήσει σε τρία κεντρικά ζητήματα.

Πρώτον, την συνολική απαξίωση του πολιτικού μας συστήματος και δη των δυο μεγάλων κομμάτων εξουσίας. Σχεδόν σε όλες τις έρευνες της κοινής γνώμης καταγράφεται μια διογκούμενη δυσπιστία και δυσαρέσκεια του εκλογικού σώματος.  Εν πολλοίς δικαιολογημένη. Βέβαια, η εμπιστοσύνη και η αξιοπιστία δεν ανακτώνται  από τη μια μέρα στην άλλη, όμως στις ημέρες που απομένουν ο Πρόεδρος της ΝΔ πρέπει αφ’ ενός μεν να διατυπώνει συγκροτημένο και υπεύθυνο λόγο αληθείας, χωρίς να παρασυρθεί σε εύκολες υποσχέσεις που πείθουν ελάχιστους, ενώ από την  άλλη να προβάλλει ένα καινούργιο σχέδιο που να προσφέρει μια ρεαλιστική έξοδο από την κρίση. Παράλληλα, πρέπει να δεσμευτεί και να το κάνει πράξη την  επομένη των εκλογών, ότι  πρόσωπα, που με τον έναν ή άλλον τρόπο, προκάλεσαν το δημόσιο αίσθημα, δεν έχουν θέση στο κυβερνητικό σχήμα. Τελεία.

 

Δεύτερον, τον ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο των λεγομένων μικρότερων κομμάτων. Μου έλεγε σήμερα το πρωϊ  ένας φίλος: «ειλικρινά θα ήθελα να δώ το βράδυ των εκλογών, τα κόμματα της Αριστεράς ΚΚΕ, Τσίπρας και Κουβέλης να διαθέτουν τέτοια κοινοβουλευτική και λαϊκή δύναμη, ώστε να είναι αδύνατος ο σχηματισμός κυβέρνησης χωρίς τη συμμετοχή δυο εξ αυτών! Το αυτό ισχύει και για τον Καμμένο και για τον Καρατζαφέρη. Ειδικά για τον τελευταίο σου θυμίζω, ότι μόλις είδε τα δύσκολα στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, την έκανε με πλάγια πηδηματάκια»!

Ομολογουμένως, δεν είχα αναλογιστεί  αυτή την προοπτική και ούτε που θέλω να τη σκέφτομαι. Όμως, επειδή στην Ελλάδα ανθεί και  περισσεύει ο λαϊκισμός, πρέπει στις επόμενες ημέρες κάθε κατεργάρης και καθίσει στον πάγκο του.

Ο λαϊκισμός δεν αντιμετωπίζεται με προσωπικές αντιπαραθέσεις, αλλά με συγκεκριμένα ερωτήματα επί πραγματικών δεδομένων.

Και τα προβλήματα της Ελλάδας δεν επιλύονται με τηλεοπτικές ατάκες και λεονταρισμούς εκ τους ασφ