Ο Σαμαράς και η ταμπακιέρα

Ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται τον τελευταίο καιρό με την πλάτη στον τοίχο. Αυτό δεν είναι κάτι που δεν το περίμενε. Ευτυχώς, κανείς πολιτικός δεν μπορεί μετά τον ανεκδιήγητο ΓΑΠ να ισχυριστεί πως δεν «ήξερε», δεν είχε «ενημερωθεί» ή δεν το «περίμενε». Το παγόβουνο της ελληνικής χρεοκοπίας είναι όλο έξω από το νερό και φαίνεται καθαρά το μέγεθός του από την κορυφή μέχρι τον … πάτο.

Ο Α. Σαμαράς

λοιπόν εις γνώση του έβαλε τον εαυτό του στην θέση του κινούμενου στόχου. Δεν πιστεύω τους πονηρούς που λένε ότι το έκανε απλώς για να γίνει Πρωθυπουργός. Ο άνθρωπος που δύο τουλάχιστον φορές αποποιήθηκε μιας εύκολης και «ηρωικής» Πρωθυπουργοποίησης στο παρελθόν (1993 και 2011), είναι τουλάχιστον σόλοικο να κατηγορείται για … θεσιθηρία. Τούτων δεδομένων, θεωρώ ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός, ανέλαβε το τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας, τόσο με πλήρη επίγνωση των εξαιρετικά δυσμενών παραμέτρων όσο και έχοντας κάποιο σχέδιο για την αντιμετώπισή τους στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.

Η κοινωνία, όντας θύμα μιας μακροοικονομικής πλάνης, αισθάνεται συνολικά ότι ξεπέρασε τα όριά της. Κάτι τέτοιο δεν είναι αληθές. Εξηγούμαι. Τείνει να γίνει θέσφατο η αστήρικτη οικονομική θέση πως έχουμε μπει σε μια περίοδο ύφεσης που δεν έχει τέλος. Μέγα σφάλμα! Επίσης, τείνει να γίνει πεποίθηση πως έχουμε πάει τόσο χαμηλά που σε λίγο θα γίνουμε Βουλγαρία. Ουδέν αναληθέστερο!  Μια ματιά στο κατά κεφαλήν εισόδημα και όλα τα στατιστικά νούμερα θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο (αλλά καλόπιστο) αντιρρησία, πως η συνολική μείωση του ΑΕΠ μας λόγω της ύφεσης (και του κατά κεφαλήν εισοδήματος κατά συνέπεια) μας έχουν πάει περίπου δέκα χρόνια πίσω. Δεν νομίζω πως πριν δέκα χρόνια υπήρχε στην ελληνική κοινωνία αυτός ο φόβος καταποντισμού και αυτή η προσλαμβανόμενη αίσθηση καταστροφής. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι ίδια με τότε. Τότε υπήρχε ανάπτυξη (καλύτερα να λέγαμε ευτροφισμός της οικονομίας), δεν υπήρχε τέτοια μεγάλη ανεργία, δεν υπήρχαν τόσοι πολίτες που να πένονται, υπήρχε θετική ψυχολογία στην αγορά (έστω και ψευδεπίγραφη). Άρα, η κοινωνία έχει αντικειμενικά, πολλά ελαφρυντικά για την πλάνη στην οποία έχει συρθεί. Αυτοί που δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό, είναι το πολιτικό σύστημα που φέρει ευθύνες (πολλοί από αυτούς και ποινικές) για την σημερινή κρίση, τα ΜΜΕ που όντας (στην πλειοψηφία τους) όργανα ύποπτων οικονομικών συμφερόντων σπεκουλάρουν στα ορμέμφυτα του λαού αντί να εξηγούν με ειλικρίνεια την κατάσταση και το εσωτερικό «μέτωπο της δραχμής» που ποντάρει πολλά (άλλοι την σωτηρία τους από χρέη, άλλοι την ατιμωρησία τους για παλιές «αμαρτίες» και άλλοι σε τρελά κέρδη από εξαχθέντα στο εξωτερικό κεφάλαια) στην εξώθηση της κοινωνίας σε απονενοημένα διαβήματα επανόδου σε εθνικό νόμισμα.

Αυτή η κοινωνία λοιπόν, όντας βυθισμένη μέσα στο μαύρο πέπλο της απαισιοδοξίας, είναι φυσικό να είναι ανυπόμονη και έτοιμη να «πυροβολήσει» τον Πρωθυπουργό στην παραμικρή υποψία αδράνειας, αβελτηρίας ή προσλαμβανόμενης «υπαναχώρησης». Αυτή η κοινωνία που ΔΕΝ έδωσε στον Πρ