Οι ευρωπαϊκοί παρασιτικοί οργανισμοί βαθαίνουν την κρίση

Στερούνται διαφάνειας, και χαρακτηρίζονται από συγκρούσεις συμφερόντων. Πρόκειται για 20 και πλέον ανεξάρτητες, εξειδικευμένες υπηρεσίες και ανεξάρτητες αρχές της ΕΕ, που προκαλούν οικονομικές δυσκολίες, και λειτουργούν χωρίς δημοκρατικούς ελέγχους.

Για παράδειγμα, η κάθε συνεδρίαση του ΔΣ της EFSA (European Food Safety Authority), κοστίζει €6.157 για το κάθε μέλος! Και μάλιστα δεν γνωρίζουμε πως τα 15 μέλη ταξίδεψαν πρόσφατα στην Πάρμα (όπου εδρεύει η εν λόγω

αρχή), ούτε γνωρίζουμε τι αποτελούσε το μενού τους. Πάντως η συνεδρίαση κόστισε πολλά.

Χάρη όμως στις προσπάθειες της Ρουμάνας ευρωβουλευτού Monica Macovei, που ειδικεύεται στην αντιμετώπιση της διαφθοράς, μπορούμε να καταλήξουμε στο ότι τα μέλη του ΔΣ της εν λόγω αρχής έχουν περίεργες απόψεις ως προς τον ρόλο τους. Μόνο το 2010, η EFSA ξόδεψε €49 εκατομμύρια για «επικοινωνίες και διαχείριση». Πως είναι δυνατόν να υπάρχει τόση δυσλειτουργία;

Αυτή δεν είναι η μόνη ανωμαλία που παρατηρείται στις ευρωπαϊκές υπηρεσίες, οι οποίες είναι πλέον 24. Μάλιστα, ίσως θα πρέπει να θεωρήσουμε φυσιολογικό το γεγονός ότι ο πρώην επικεφαλής της European Medicines Agency Thomas Lönngren, ανέλαβε υψηλό πόστο στην βιομηχανία φαρμάκων στις αρχές του έτους.

Ακόμη και οι ΜΚΟ δεν μπορούν πια να διαχωρίσουν τι είναι και τι δεν είναι αποδεκτό. Για παράδειγμα, το πρόσφατο ταξίδι που έκανε στη Καραϊβική η επικεφαλής της European Environment Agency, συνοδεία αρκετών μελών του προσωπικού της. Ο επίσημος σκοπός του ταξιδιού, που οργανώθηκε από την ΜΚΟ Earth Watch, αλλά τα έξοδα του οποίου χρεώθηκαν στους φορολογούμενους (€2.000 το κεφάλι), ήταν η μελέτη της  βιο-ποικιλότητας.

Ο λόγος για αυτήν την δυσλειτουργικότητα είναι ότι κανείς δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του. Όταν οι εκπρόσωποι της Κομισιόν ερωτώνται για το πώς θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα αυτών των δυσλειτουργικών αρχών, η απάντηση είναι πάντα η ίδια: «Τα χέρια μας είναι δεμένα, επειδή πρόκειται για ανεξάρτητες αρχές, στις οποίες δεν μπορούμε να παρέμβουμε, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δώσουμε κατευθύνσεις για μεταρρυθμίσεις, κάτι που έχουμε κάνει προ πολλού».

Ένα μεγάλο μέρος του φταίξιμου για την κατάσταση που επικρατεί αποδίδεται στις εθνικές κυβερνήσεις, οι οποίες ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους, για να έχουν τέτοιες αρχές στις χώρες τους.

Η κάθε κυβέρνηση θέλει και από μία. Και έτσι, όταν υπάρχουν αδιέξοδα στις εκάστοτε συνομιλίες και διαπραγματεύσεις των συνόδων κορυφής, η πιο ενδεδειγμένη λύση για να επιτευχθεί κάποια συναίνεση είναι το άνοιγμα μιας ακόμη τέτοιας ανεξάρτητης αρχής σε κάποιο κράτος.

Ακόμη και οι Αυστριακοί, που φημίζονται για το μένος τους εναντίον των γραφειοκρατών των Βρυξελλών, επιδιώκουν να έχουν μια τέτοια αρχή. Όταν το 2007 άνοιξε τα γραφεία της στη Βιέννη η οργάνωση Fundamental Rights, τα μέλη της αυστριακής κυβέρνησης διαγκωνίζονταν για το ποιος θα είναι πρώτος στην έκφραση συγχαρητηρίων και ενθουσιασμού!

Μάλιστα, η υπουργός Εξωτερικών Ursula Plassnik δήλωνε πως