Οι πολλαπλές κωλοτούμπες της Angela Merkel

Όταν η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να απέχει από τη ψηφοφορία του Συμβουλίου Ασφαλείας για την επέμβαση εναντίον της Λιβύης, πολλοί διεθνείς παρατηρητές σοκαρίστηκαν. Στην προεκλογική εκστρατεία του 2005, η Merkel είχε κατηγορήσει τον τότε καγκελάριο Gerhard Schröder ότι έπληττε την συμμαχία με τις ΗΠΑ, αρνούμενος να συμμετάσχει στην ανατροπή του Saddam Hussein. Στο ζήτημα όμως της Λιβύης, η Merkel όχι μόνο αρνήθηκε τη στρατιωτική συμμετοχή της χώρας της, αλλά απείχε ακόμη κι από τη ψηφοφορία.Οι διεθνείς παρατηρητές μπορεί να εξεπλάγησαν, αλλά για όσους ζούμε στη Γερμανία, τα κίνητρα της καγκελαρίου είναι οφθαλμοφανή. Αν και δεν τα εξήγησε ιδιαίτερα καλά, τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων τα λένε όλα: Περισσότερο από το 70% των Γερμανών αντιτίθενται στη συμμετοχή της χώρας τους στο Αφγανιστάν, και θέλουν την επιστροφή των στρατιωτών στη πατρίδα τους.Το στυλ αυτό της διακυβέρνησης, οι Γερμανοί το ονόμασαν «Μερκελισμό». Πρόκειται για ένα εντελώς απρόβλεπτο στυλ, που χαρακτηρίζει τη γερμανική κυβέρνηση στις δυο θητείες της νυν καγκελαρίου. Το πρώτο πράγμα που κάνει όταν είναι να χειριστεί κάποιο πολιτικό ζήτημα, είναι να δει κατά που φυσάει ο άνεμος, άσχετα με τις όποιες θέσεις είχε πριν. Η κα Merkel αλλάζει άποψη και πολιτική τακτικά, ανάλογα με τις διαθέσεις της κοινής γνώμης. Αυτό κάνει εδώ και καιρό, σε μια σειρά από θέματα, από την φορολόγηση, και τη πυρηνική ενέργεια, ως τα ζητήματα της ΕΕ. Πως εξηγείται αυτή η συμπεριφορά;Μοιάζει σαν να πέρασε μια ολόκληρη αιωνιότητα από την εποχή που η Angela Merkel εκτοξεύτηκε  στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών, ενός κόμματος βουτηγμένου στα σκάνδαλα και στερούμενου ηγεσίας, μετά την 16χρονη παρουσία του Helmut Kohl στο τιμόνι του.Η Merkel ήταν ακριβώς ότι δεν ήταν αυτό το παλιάς σχολής κόμμα. Ήταν γυναίκα, προτεστάντισσα, από την Ανατ. Γερμανία, επιστήμονας, άτεκνη, διαζευγμένη, που μάλιστα συζούσε με κάποιον εκτός γάμου. Προέρχονταν από την Α. Γερμανία, και δεν είχε δείξει πολιτικές τάσεις μέχρι το 1989 οπότε και προσφέρθηκε ως εθελόντρια σε μια από τις ομάδες της αντιπολίτευσης. Η όλη παρουσία της ήταν αντίθετη με την εικόνα του κόμματος που είχε κτίσει στη δεκαετία του 1950 ο Konrad Adenauer. Για αυτό και ήταν η ιδανική επιλογή για να φέρει το CDU στη κεντρική πολιτική σκηνή ενός κράτους που είχε αλλάξει δραματικά από τη  μεταπολεμική εποχή.Όντας στο πηδάλιο του CDU, η Merkel εξόργισε τους δεξιούς καθολικούς που η γνώμη τους ανέκαθεν είχε βαρύτητα σε ζητήματα όπως τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, οι εκτρώσεις, η έρευνα στα βλαστοκύτταρα, και η οικογένεια. Η νέα αρχηγός άνοιξε τις πόρτες του κόμματος σε ένα άλλο είδος συντηρητικών, που θα μπορούσαν να είναι ανύπαντρες μητέρες, ομοφυλόφιλοι, ή και αλλοδαποί. Ενθάρρυνε τη πολιτική συζήτηση σε ένα παραδοσιακά ιεραρχικό κόμμα, και ανέδειξε νέους ανθρώπους όπως τον σημερινό υπουργό Περιβάλλοντος Norbert Röttgen, που εισήγαγε τις πράσινες ιδέες στη παραδοσιακή συντηρητική παράταξη.Παρά τις επιτυχίες της, ποτέ δεν υπήρχε κάποιο πρόγραμμα ή κάποιο μανιφέστο γ