Οι θρησκευτικές ρίζες της οικονομικής κρίσης

Κάτι που ίσως δεν γνωρίζετε είναι το εξής: Στην βόρεια Ευρώπη, υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι τα σπρεντς, η διαφορά δηλαδή στα επιτόκια που πληρώνουν οι «ενάρετες» βόρειες χώρες, από αυτά που πληρώνουν οι «καημένοι» του Νότου, οφείλονται στις καθολικές αμαρτίες! Στα γερμανικά, η λέξη Schuld σημαίνει χρέος, αλλά σημαίνει και σφάλμα. Αυτή η γλωσσολογική λεπτομέρεια αντηχεί

τις βαθιές πολιτισμικές διαφορές, και μας βοηθά να καταλάβουμε καλύτερα την έλλειψη εμπιστοσύνης και την προκατάληψη κάποιων βόρειων κρατών προς τα κράτη της Μεσογείου.

Τα σπρεντς των ιταλικών και ισπανικών ομολόγων από την μία, και των γερμανικών από την άλλη, μας οδηγούν σε εικασίες περί μιας εθνικής ανωτερότητας, πολύ πιο εκφραστικής απ’ ότι οι προϋπολογισμοί των εν λόγω χωρών. Επίσης, μας πάνε πίσω σε αξίες που διέτρεχαν τον πολιτισμό και την θρησκεία παλιότερα, επαναφέροντας το αρχαίο δηλητήριο μέσα στις εξαντλημένες φλέβες της Ευρώπης.

Στην πραγματικότητα, καταρρίφθηκε ένα ταμπού, επαναφέροντας στο προσκήνιο τα φαντάσματα της μεταρρύθμισης και της αντί-μεταρρύθμισης, καθώς και των πολλών ευρωπαϊκών πολέμων που διεξήχθησαν στο όνομα του Θεού. Αυτή η πλευρά της «διαμάχης» δεν έχει αναφερθεί επαρκώς τους τελευταίους μήνες. Συνεχώς όμως επανέρχεται στην επιφάνεια, διότι το ευρώ αντί να φέρει πλούτο και σταθερότητα, φέρνει φτώχια και παρακμή.

Η αντί-ιταλική και αντί-μεσογειακή ρητορική, μαζί με αυτή που στρέφεται εναντίον των Γερμανών, σε υποσυνείδητο επίπεδο εκτρέφει πολιτισμικά και θρησκευτικά στερεότυπα αρχαίων «αληθειών», που ήταν βαθιά θαμμένες  στις μνήμες της αρχαίας ηπείρου. Καλά θα κάναμε να μην τα εκταφιάσουμε, αφού έτσι θα κινδυνέψει να διαλυθεί ο μεγάλος συμβιβασμός μεταξύ των ευρωπαϊκών εθνών, που κατάφερε να φέρει την πολιτική και κοινωνική ειρήνη των τελευταίων δεκαετιών.

Δυστυχώς, η σημερινή αβεβαιότητα επαναφέρει στην επιφάνεια όλα αυτά τα στερεότυπα και σπρώχνει πολλούς στον απομονωτισμό, μέσα από μια παραπλανημένη  πεποίθηση, ότι από μόνος του μπορεί κάποιος να σωθεί πολύ πιο εύκολα, απ’ ότι αν έχει παρέα.

Αυτή η επιθυμία για απομόνωση κυριαρχεί σε ορισμένους κύκλους της Γερμανίας, που αυτοκαθορίζονται ως λουθηρανικοί, καθώς και σε άλλα κράτη με προτεσταντικές πλειοψηφίες, όπως είναι η Ολλανδία, η Φιλανδία, κ.ά. Αυτή η τάση ώθησε τον Stephan Richter, διευθυντή του σάιτ The Globalist, που αναλύει τις παγκόσμιες τάσεις στην σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, να θέσει την υπόθεση ότι αν ο Γερμανός θεολόγος του 16ου αιώνα Λούθηρος ήταν παρών το 1992 στο Μάαστριχτ, όταν τέθηκαν τα θεμέλια της νομισματικής ένωσης, θα απέρριπτε την συμμετοχή των μεσογειακών χωρών. Ο Richter φαντάζεται ότι ο Λούθηρος θα ανακοίνωνε πως καμιά μη μεταρρυθμισμένη καθολική χώρα, που δεν πέρασε από τον προτεσταντισμό, δεν θα μπορούσε να ενταχθεί στο ευρώ.

Ο Richter είναι καθολικός, αλλά και Γερμανός. Σύμφωνα με την θεωρία του, «μια υπέρβαση καθολικισμού έχει διαστρεβλώσει την δημοσιονομική υγεία των κρατών, ακόμη και στον 21ο αιώνα».  Η σημερινή λοι