ΟΝΝΕΔ: Επιστροφή στις γειτονιές που χάσαμε

Το έχουμε ξαναγράψει πολλές φορές. Το πολιτικό σκηνικό όπως το ξέραμε, κατέρρευσε και σήμερα μέσα στα συντρίμμια του, προσπαθεί ο Σαμαράς να κρατήσει ζωντανή την Ελλάδα. Φως στην άκρη του τούνελ υπάρχει, αρκεί πρώτα να καταφέρουμε να ξεπεράσουμε τις στοίβες από τα πολιτικά μπάζα, που μας κλείνουν το δρόμο. Αν θέλουμε, να πλησιάσουμε την ελπίδα, τότε πρέπει όλοι μαζί να δημιουργήσουμε μία κοινωνική

αλυσίδα δράσεων, που θα βγάλουν τους πιο αδύναμους από το αδιέξοδο και θα καλλιεργήσουν μέσα στην κοινωνία την αντίληψη πως μόνο μέσα από την αλληλεγγύη, θα τα καταφέρουμε.

Κι’ όμως έτσι είναι. Με μπροστάρη τη νεολαία, πρέπει να σαρώσουμε τη μιζέρια που σήμερα πνίγει τους Έλληνες. Εκεί πρέπει να ο χώρος της κεντροδεξιάς για να συνεχίσει να υπάρχει. Να βγάλει όλες τις ζωντανές και παραγωγικές του δυνάμεις στο δρόμο, ώστε να στηρίξουν στην πράξη, εκείνους που το παλιό πολιτικό σύστημα άφησε στο έλεος του κάθε Κασιδιάρη.

Πριν λίγο καιρό, η ΟΝΝΕΔ ξεκίνησε την πρώτη κοινωνική πρωτοβουλία στήριξης σε συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία και τη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ στα Πανεπιστήμια. Την ονόμασε ΣΤΗΡΙΖΩ και όπως αποδείχθηκε, ο κόσμος την αγκάλιασε και έδωσε περισσότερα από 21.000 είδη ρουχισμού. Όσο πρωτόγνωρο φάνταζε πριν λίγο καιρό πως η ΟΝΝΕΔ θα έβγαινε μπροστά, άλλο τόσο ξενίζει, το γεγονός πως ο κόσμος που καθημερινά βλέπει την τσέπη του να αδειάζει, εμπιστεύεται τα νέα παιδιά ακόμα και αν προέρχονται από τη ΝΔ. Το πράγμα λοιπόν, μπορεί να ξυπνήσει. Αρκεί να μη μείνουμε μόνο εκεί. Συσσίτια, φροντιστήρια, ιατρεία και ένα σωρό άλλες κινήσεις μπορούν να γίνουν σε τοπικό επίπεδο, ώστε να γυρίσει ξανά η κεντροδεξιά πίσω σε γειτονιές που ξέχασε. Σε γειτονιές που η αλαζονεία δεν της επέτρεπε να επισκεφθεί δίνοντας το δικαίωμα στο Μιχαλολιάκο τους ομοίους του, να τις θεωρούν άντρο τους.

Το παιχνίδι πλέον, εκεί θα παίζεται. Στις γειτονιές. Σ’ ένα ιδιότυπο «αντάρτικο πόλης», απέναντι στη μιζέρια και την εγκατάλειψη που κυριαρχούν. Μόνο μέσα από την αλληλεγγύη και τις κοινωνικές δράσεις, υπάρχει ελπίδα πλέον ο κόσμος να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια. Να τολμάει να βγει από την πόρτα του ή ακόμα και να εκκλησιάζεται. Όπως έκανε πριν λίγο καιρό αθόρυβα και στην Πλατεία Κουμουνδούρου. Απέναντι από τα κεντρικά του ΣΥΡΙΖΑ. Όπου για να μπορέσουν οι κάτοικοι της περιοχής να κάνουν περιφορά της εικόνας των Αγίων Αναργύρων, έπρεπε να ζητήσουν τη συνδρομή εκατό ΟΝΝΕΔίτών. Όχι τόσο για λόγους προστασίας, αλλά γιατί ήθελαν μια ψυχολογική τόνωση. Να νιώσουν πως δεν είναι ξεχασμένοι, σε μία περιοχή που θυμίζει γκέτο μεταναστών και ναρκομανών.

Αυτή η τόσο ασήμαντη πολιτικά κίνηση, έδωσε κουράγιο σε εκατοντάδες Έλληνες που είχαν την ατυχία να γίνουν έρμαια της απουσίας ενός συντεταγμένου κράτους.

Δεν αρκεί λοιπόν να λέμε απλά πως πρέπει να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας, πρέπει πρώτα να μπορέσουμε να κερδίσουμε πίσω τις ζωές μας. Στο δρόμο. Στις γειτονιές. Όπου ο Έλληνας δοκιμάζεται.

Κατά την σημερινή παράδοση 21.000 ρούχων σε αντιπροσωπεία της Αρχιεπισκοπής Αθην