Ούτε καν μία «συγγνώμη»!..

Δεν αμφιβάλλει κανείς πως την τελευταία δεκαετία, σε κλιμάκωση ανιούσα, ο λαός μας απέκτησε πολλές τραυματικές εμπειρίες, που διαδέχονταν η μια την άλλη με ταχύτατους ρυθμούς και μη ελεγχόμενους. Μέσα απ' τη δίνη των γεγονότων, που χάραξαν βαθιές ρωγμές στο σώμα της κοινωνίας, οι Έλληνες άρχισαν να χάνουν σιγά σιγά την ιδιοπροσωπεία τους, τα ριζωμένα στο ψυχικό DNA ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, που τους έκαναν να ξεχωρίζουν από τον υπόλοιπο κόσμο.

Με ανοιχτές τις πληγές τους περιήλθαν σταδιακά σε απόλυτη σύγχυση απ' τη βιαιότητα της οικονομικής

κρίσης, που τους αποδιοργάνωσε, τους αποδόμησε αλλάζοντας τις ατομικές και κοινωνικές συμπεριφορές τους. Σαν αποτέλεσμα αυτού, άτομα και κοινωνικές ομάδες βυθίστηκαν στην απόγνωση, στο τέλμα και την οπισθοδρόμηση, στον οικονομικό και κοινωνικό μαρασμό έχοντας χάσει την ισορροπία και τη σταθερότητά τους.

Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, η κατάρρευση της ζωής τους προκάλεσε αλυσιδωτές αντιδράσεις που εκθεμελίωσαν αξίες, έσπειραν τον διχασμό και αποδυνάμωσαν περαιτέρω τους ήδη ευάλωτους κοινωνικούς θεσμούς, όπως η υγεία, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η εργασία κλπ., με συνακόλουθα τη δυσλειτουργία στην επικοινωνία, την καχυποψία και την αμφιθυμία τους.

Κι αυτά τα τελευταία έκαναν πράγματι αγνώριστους τους άλλοτε πρόσχαρους, ευκολόπιστους και αισιόδοξους Έλληνες, που - επειδή ακριβώς είχαν περάσει πολλά στο διάβα της ιστορίας τους - έμαθαν να εκτιμούν τη ζωή και να ονειρεύονται για το μέλλον.

Όλα αυτά όμως ανήκουν στο παρελθόν, γιατί στο παρόν των Ελλήνων εξακολουθεί να κυριαρχεί η μόνιμη αγωνία για το αύριο, καθώς είναι τραυματισμένοι ακόμα από την κρίση και πορεύονται στη ζωή έχοντας χάσει πέρα για πέρα την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή τους.

Μέσα στις τόσες συνέπειες απ' τα όσα οδυνηρά βίωσαν και βιώνουν είναι και η αποδιοργάνωση της ατομικής και οικογενειακής τους ισορροπίας, που προκάλεσε διάρρηξη των διαπροσωπικών σχέσεων και των οικογενειακών δεσμών.

Κι έτσι καθώς βρέθηκαν απ' τη μια στιγμή στην άλλη άνεργοι, ανέστιοι, φτωχοί, ανήμποροι, ψυχικά καταβεβλημένοι και ταπεινωμένοι απ' το μαστίγωμα της οικονομικής κρίσης, επόμενο ήταν να στραφούν σε εκείνον που υποσχόταν ελπίδα. Μόνο που ο κομιστής αποδείχθηκε, καθ' οδόν, ότι ήταν κλέφτης ονείρων και προσδοκιών, που αντί να καλυτερέψει, χειροτέρεψε τη ζωή των πληγωμένων ανθρώπων της κοινωνίας μας.

- Και τώρα τι να περιμένουν οι Έλληνες, χορτασμένοι απ' τα μεγάλα λόγια, που περίσσεψαν την τελευταία δεκαετία, με αποκορύφωμα τα απίθανα ψεύδη των ''φωστήρων'' της Αριστεράς; θα με ρωτούσε ίσως κάποιος απ' τους ψηφοφόρους που δείχνουν αποκαρδιωμένοι κι αναποφάσιστοι.

Ακούω ήδη στ' αυτιά μου συγκεχυμένες φωνές αλαλιασμένων ανθρώπων που ζητούν να πάρουν το λόγο, να δώσουν απάντηση...

- Να μας δώσουν πίσω τα δικαιώματά μας...

- Να μας δώσουν πίσω την αξιοπρέπειά μας...

- Να μας φέρουν πίσω τα παιδιά μας...

- Να τα δώσουν δουλειά, που είναι άνεργα...

- Να μας επιστρέψουν την ελευθερία μας...

- Να μας ζητήσουν συγγνώμη!..

Ανατριχιάζω από συγκίνηση στο άκουσμα και μόνο της λέξης ''συγγνώμη''!.. Στον νου μου έρχεται ασυναίσθητα κάτι που είχα διαβάσει το Πάσχα για τον άγιο Ιωάννη της Κρονστάνδης (νησιωτικής πόλης της ΒΔ Ρωσίας), που έλεγε πως ο Ιησούς ζητούσε να συγχωρούμε αυτόν που θα μας ζητήσει συγγνώμη, όσες φορές και να το κάνει, όσες φορές και να λαθέψει...

Είμαι έτοιμη να διαμαρτυρηθώ..., εξανίσταμαι!.. Δε μπορεί, λέω, να συγχωρήσουμε κι από πάνω αυτούς που μας έκαναν και μας κάνουν κόλαση τη ζωή μας... Μα, την ίδια κιόλας στιγμή, μετανιώνω καθώς φέρνω στο νου μου τα λόγια Εκείνου, που συγχώρεσε απ' το σταυρό του μαρτυρίου Του τους σταυρωτές του:

- Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι...

Σχεδόν ταυτόχρονα μου έρχεται στο μυαλό κάτι απ' τον αρχαίο Πυθαγόρα, που πίστευε πως ''απ' τη στιγμή που κάποιος έχει συναίσθηση του κακού που έκανε, από τότε αρχίζει η διαδικασία της βελτίωσής του. Γιατί, αν δε ζητήσει συγνώμη, δεν πρόκειται να αλλάξει πραγματικά μέσα του και να αντιληφθεί το λάθος που έκανε...''

Η οργή μου καταλαγιάζει. Νιώθω έτοιμη να τους συγχωρήσω κι ας με φωνάζουν οι άλλοι στ' αυτιά μου να μη το κάνω γιατί δεν το αξίζουν... Όμως, φευ, ανακαλύπτω οδυνηρά πως δεν έχω ακούσει καμιά ''συγνώμη'' τους, μέχρι τώρα, για να το κάνω!.. Ούτε καν μία ''συγγνώμη''!..

Από τα έκπληκτα μάτια μου περνάει κινηματογραφικά η αξέχαστη εικόνα του ΓΑΠ απ' το Καστελόριζο εκείνο το πρωί της 23ης Απριλίου του 2010, όταν ανήγγειλε την προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Μορφάζω μελαγχολικά σπρώχνοντας προς τα πίσω τα μαλλιά μου, σαν να θέλω να διώξω απ' τις αναμνήσεις μου εκείνη τη θλιβερή περίοδο για τους Έλληνες. Σχεδόν ανεξήγητα όμως μου έρχονται φευγαλέες εικόνες απ' τους πηχυαίους τίτλους κάποιων εφημερίδων της εποχής, που έπεσαν και αυτές θύματα της οικονομικής κρίσης.

''ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Προσφυγή άνευ όρων. Πάμε στον μηχανισμό ΕΕ-ΔΝΤ κι όποιος αντέξει''

''ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ:''... Εξέπεμψε SOS από το Καστελόριζο ο Γ. Παπανδρέου...''

Ξεφεύγω με δυσκολία από εκείνο το νοσηρό κλίμα και πέφτω στους τελευταίους πρώην ''αντιμνημονιακούς''. Το ξέρω πως, αν είναι μια φορά δύσκολη η έκφραση συγγνώμης στην καθημερινή μας ζωή, είναι πολλαπλάσια δυσκολότερη για τους πολιτικούς αυτής της χώρας με τον υπερτροφικό - λόγω αλαζονείας - εγωισμό τους...

Σχεδόν ασυναίσθητα το άγρυπνο μάτι της συνείδησής μου ξεφεύγει και τρέχει μακριά, στις Πρέσπες, όπου είχε συντελεστεί τον Ιούνιο του '18 μια εθνική υποχώρηση στα όρια της εθνικής προδοσίας. Ύστερα εστιάζει στο Μάτι των σπαραγμών και των σπαραγμάτων, με την εκατόμβη νεκρών που άφησε πίσω της η δολοφονική πυρκαγιά του επόμενου μήνα ...

Σ' ένα χορόδραμα συνειρμών, η μνήμη μου σκαλώνει ασυναίσθητα στις πρόσφατες αναμνήσεις απ' το πεδίο της πολιτικής μας σκηνής. Αναπλάθει και μεταπλάθει σποραδικές εικόνες απ' τη Βουλή με πρωταγωνιστές τον Αλέξη Τσίπρα και τον Πολάκη.

Ο πρώτος καλύπτει τον δεύτερο με τη δικαιολογία ότι είναι ''αψύς'', όμως η αγένεια και η ωμότητα στη συμπεριφορά του Κρητικού ''Πατούχα'' δεν έχουν προηγούμενο στην πολιτική ζωή του τόπου, για να δικαιολογεί την παραμονή του στα βουλευτικά έδρανα.

Κλείνω τα μάτια και του αλλάζω νοερά σειρά εξαιτίας των πρακτικών και του ήθους του. Τον συνταιριάζω, κάπου στα ακροδεξιά έδρανα, δίπλα στον Κασιδιάρη και τους άλλους θρασύτατους ταραξίες της Χρυσής Αυγής.

- Είναι προσβλητικό αυτό που λέω; Είναι άδικο;

Εγώ πιστεύω πως όχι!.. Αν θυμηθείτε κι εσείς δυο τρία πράγματα ενδεικτικά, θα με δικαιώσετε. Είναι ο ίδιος που τον Απρίλιο του '16 είπε για δημοσιογράφο: ''Έπρεπε να τον θάψω στα τρία μέτρα'' (εννοώντας τον Βασίλη Μπεσκένη) καιτον Φεβρουάριο του '19 αποκάλεσε κάποιον άλλον ''μπουρδοδημοσιογράφο'', ''αμελητέα ποσότητα'' και ''κατοικίδιο''!..

Το πιο συγκλονιστικό μάλιστα είναι ότι, όταν ήρθε απ' τα δικαστήρια η δικαίωση για τον νεκρό δημοσιογράφο του Σκάι τρία χρόνια αργότερα, ο ''θρασύδειλος'' βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε το θάρρος να ζητήσει - έστω την ύστατη στιγμή - μια ''συγγνώμη''!..

Θα μου πείτε ότι εδώ δεν έχουν ζητήσει ''συγνώμη'' αυτοί που έσυραν τη χώρα μας στο χείλος του γκρεμού και οι άλλοι που πούλησαν κάλπικες ελπίδες και ψεύτικα προγράμματα, για να μας επιβαρύνουν περισσότερο και να σύρουν τη χώρα μας στα πιο βαθιά νερά της οικονομική κρίσης φτωχοποιώντας περαιτέρω τους Έλληνες και υποθηκεύοντας την Ελλάδα για 99 χρόνια!..

Ούτε καν μία ''συγνώμη''!.. Είναι δύσκολη λέξη, το είπαμε, ιδίως για τους πολιτικούς. Αλλά εδώ ξεκληρίστηκε κόσμος, καταστράφηκε, πόνεσε, μάτωσε, έχασε τη γη κάτω απ' τα πόδια του!.. Και δεν αξίζει ούτε μια ''συγγνώμη'';

Κι ο άλλος ο... ''Κρητίκαρος'', ο Παύλος Πολάκης - ως εκπρόσωπος του Κοινοβουλίου με βεβαρημένο ιστορικό συμπεριφοράς - δε θα ζητήσει ποτέ ''συγγνώμη'' για την ανήκουστη για τη θέση του χυδαιότητα; Προφανώς όχι, για να μην το έχει κάνει ως τώρα... Άλλωστε του κάνει πλάτες ο φίλος του ο πρωθυπουργός, οπότε έχει προφανώς το ελεύθερο να βρίζει όποιον θέλει και όποτε θέλει...

Έτσι παίρνει το θάρρος και όχι μόνο δεν μεταμελείται, αλλά αποθρασύνεται ακόμα περισσότερο κοκορευόμενος λέγοντας: "Αν δεν ακούσεις πέρδικα να κακαρίζει δεν καταλαβαίνεις τον σφακιανό ψυχισμό"!.. Αυτός εκπροσωπεί τον σφακιανό ψυχισμό; Ωωω!.., πόσο τους προσβάλει ο άνθρωπος που διαλαλούσε στο πανελλήνιο ότι - ως δήμαρχος - τηρούσε διπλά λογιστικά βιβλία στο δήμο...

Τώρα θα μου πείτε: ''Πουλάει'' ο Πολάκης... Ανεβάζει την τηλεθέαση στα ύψη, γι' αυτό και συμπεριφέρεται σαν οικοδεσπότης σε σόου με φόντο την πολιτική σκηνή, που έχει μετατραπεί πλέον σε ριάλιτι ήδη από χρόνια. Ως εκ τούτου είναι μάταιο να περιμένουμε τη μετάνοιά του, γιατί δε θα έρθει ποτέ..

Και δε θα έρθει γιατί ''έχει το άστρο του ανθρώπου που έχει πάντα δίκιο''!.. Ακόμα και στην περίπτωση Κυμπουρόπουλου, για τον οποίο εμμένει στις απόψεις του δηλώνοντας αμετανόητος, παρά την απαράδεκτη απρέπειά του.

Συνεπώς, αφού δε συναισθάνεται ότι έσφαλε, δεν υπάρχει λόγος να μετανοήσει και στη συνέχεια να εξομολογηθεί. Κι αυτό αν πιστεύει σε όλα αυτά, γιατί αν είναι άθεος - όπως συμβαίνει κατά πάσα πιθανότητα - ούτε καν θα τον ενδιαφέρουν τα παραπάνω τεκμήρια της ορθόδοξης πίστης...

Και χωρίς αυτά, ως βιωματικές καταβολές και ηθικές αξίες, δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσουμε να ζητάει ''συγγνώμη'', γιατί αυτή προϋποθέτει μετάνοια και η μετάνοια μεγαλείο ψυχής, που δεν το έχει...

Διαβάστε περισσότερα