Πάντα με την Ελλάδα

Είναι αδιανόητο να χαιρόμαστε με επιθέσεις τρίτων στο πρόσωπο της εκλεγμένης ηγεσίας μας ή με δυσκολίες και ατυχίες της χώρας

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη*

Κάθε προσβολή στην ηγεσία της χώρας είναι προσβολή στη χώρα, δεν αφορά μόνο το πρόσωπο του Πρωθυπουργού. Όταν ένας γνωστός πολιτικός βλάκας της Ν.Δ. είχε πει «ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Ερντογάν πιστεύω τον Ερντογάν», υιοθετώντας ψεύδη κατά του τότε Έλληνα Πρωθυπουργού, από αυτά που συνηθίζουν οι Τούρκοι ηγέτες, είτε γιατί απευθύνονται στους ψηφοφόρους τους

για εσωτερική κατανάλωση είτε για να χτυπήσουν το ηθικό του λαού μας, είχα στηλιτεύσει την απαράδεκτη ανοησία του.

Με τον Πάνο Καμμένο έχω προσωπική αντιδικία, που την πήγα νικηφόρα και στα δικαστήρια. Όταν όμως τον έβρισαν οι Τούρκοι, έκανα δημόσια παρέμβαση υπέρ του, διότι τότε ήταν ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας της Ελλάδας, επομένως οι χυδαίες προσβολές στρέφονταν κατ’ ουσίαν στο πρόσωπο ενός εκάστου εξ ημών όλων. Και έγραψα τότε και το είπα και σε εκπομπές: «Ποτέ με τον Τούρκο». Συμπληρώνω: «Ποτέ με κανέναν ξένο». Παλαιότερα είχα επαινέσει τον Νίκο Κοτζιά για πατριωτικές του θέσεις και, αργότερα, που βοήθησε να μην περάσει το ξαναζεσταμένο Σχέδιο Ανάν, σχέδιο Απαρτχάιντ σε βάρος του Κυπριακού Ελληνισμού, και στηλίτευσα τις ιταμές επιθέσεις στο πρόσωπό του. Αντίστοιχα στηλίτευσα μετά τον ίδιο για τη στάση του στην αδιανόητη για τα συμφέροντά μας Συμφωνία των Πρεσπών και τις παραχωρήσεις στους ανακυκλωμένους ΝΟΦίτες.

Πολιτική ακεραιότητα

Λέγεται πολιτική ακεραιότητα και αίσθημα δικαίου, χωρίς κομματικά γυαλιά. Αδιανόητο να χαιρόμαστε με επιθέσεις τρίτων στο πρόσωπο της εκλεγμένης ηγεσίας μας ή με δυσκολίες και ατυχίες της χώρας. Όταν περιμένεις, σαν γύπας στο κλαρί, να σκοντάψει η χώρα για να τραφείς από τις σάρκες της, να ωφεληθείς, όπως νομίζεις, μικροκομματικά από το κακό, είσαι απλά παλιάνθρωπος, αλλά και ανόητος. Διότι, πέραν ενός πολύ στενού ακροατηρίου κομματόσκυλων, που στην ουσία αποτελούν ένα ξεχωριστό παρασιτικό «έθνος» μέσα στο Έθνος, με δικά του συμφέροντα, συνήθως αντίθετα με του αληθινού Έθνους, η συντριπτική πλειονότητα δυσαρεστείται ή και εξοργίζεται με όσους τηρούν τέτοια αντεθνική στάση κομματοσκυλίασης. Όσο απεχθές και ανόητο ήταν το «Γερούν, γερά» κάποιων, άλλο τόσο απεχθή και ανόητα ήταν όσα έγραψαν κάποιοι, επιχαίροντας για την ακύρωση από τον Σούνακ της συνάντησης με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Κατά τη γνώμη μου, η υπόθεση διεκδίκησης των Ελγινείων βγήκε ωφελημένη από τη μεγάλη δημοσιότητα που πήρε η υπόθεση από την αψυχολόγητη προσβολή που μας απηύθυνε ο Βρετανός Πρωθυπουργός, η οποία σχολιάστηκε δυσμενώς και από πολλούς Βρετανούς στη δημόσια σφαίρα της Αλβιώνας. Πάντως, έχουμε ακόμη πολύ δρόμο να καλύψουμε μέχρι να γίνει κανόνας στο σύνολο των πολιτευομένων η λογική του εθνικού συμφέροντος ως ύπατης αξίας και διακυβεύματος, για να θεωρείται κάποιος αυτό που λένε οι Αγγλοσάξονες Statesman, που το μεταφράζω, έστω αδόκιμα, ως «Πολιτειακός Άνδρας», τουτέστιν προσωπικότητα υψηλής αξίας, που προτάσσει πάντοτε το εθνικό έναντι του μικροκομματικού συμφέροντος.

Ευχάριστη έκπληξη

Ομολογώ πως ευχάριστα εξέπληξε ο κ. Κασσελάκης με μια ανακοίνωση τέτοιας εθνικής αντίληψης, κόντρα σε διάφορους υποστηρικτές του και στον στρατό των διαδικτυακών καλικάντζαρων, των τρολ, που παραμένουν προεδρικοί και δεν ακολούθησαν το τσίρκο των αποχωρησάντων, οι οποίοι ακολούθησαν την πιο θλιβερή παράδοση του ΣΥΡΙΖΑ. Μας είχαν συνηθίσει οι σύντροφοι να είναι σχεδόν πάντα απέναντι στην Ελλάδα, στους Έλληνες και στα συμφέροντά τους. Μια ζωή ευθυγραμμισμένοι με τους Τούρκους, τους Σκοπιανούς, τους δουλεμπόρους – διακινητές και τους λαθρομετανάστες πελάτες τους, με τους τρομοκράτες, εν γένει τους κακοποιούς, με ψευτοευπαθείς παραβατικούς. Όπου εχθρός και κοινωνική μπίχλα, εκεί, να τσαλαβουτάνε βρίζοντας την Ελλάδα.

Ο Κασσελάκης κέρδισε, δεν έχασε από αυτή τη στάση του, όπως στη συνείδηση της πλειονότητας και σε βάθος χρόνου κερδίζει όποιος με θάρρος δεν διστάζει να επαινέσει, χωρίς «ναι μεν, αλλά», τον πολιτικό αντίπαλο όταν πράξει κάτι που ωφελεί την Πατρίδα, την κοινωνία, όταν προάγει το εθνικό συμφέρον ή όταν χωρίς υποσημειώσεις στηλιτεύει κάθε απρέπεια ξένου σε πολιτικό αντίπαλο, διότι ανακλά στην ίδια την Ελλάδα.

Σιγά σιγά θα μπορέσουμε αυτό να το κάνουμε κανόνα, να αντιπολιτευόμαστε βλαπτικές πολιτικές και όχι πρόσωπα, να επαινούμε και στηρίζουμε το σωστό, από όπου και αν προέρχεται.

*Δικηγόρος, πρόεδρος της ΝΕΑΣ ΔΕΞΙΑΣ

The post Πάντα με την Ελλάδα appeared first on antinews.gr.