Παραμύθι χωρίς όνομα

Φίλοι του antinews, λίγο καιρό τώρα παρακολουθώ τις ανησυχίες, τις ελπίδες, τις προτάσεις σας, την προσπάθειά σας, (για άλλους με ειλικρίνεια και για άλλους όχι), συμμετοχής στην διαμόρφωση της πολιτικής στη πατρίδα μας.

Όμως, πιστεύω, λείπει από τον προβληματισμό σας η απλή, καθημερινή, ματιά στην πρωταρχική, στην γενεσιουργό αιτία της ίδιας της ύπαρξης των ανθρώπινων κοινωνιών.

Δεν είναι άλλη από την «πραγματική» οικονομία, το

ταπεινό μεροκάματο, την προκοπή του καθενός μας χωριστά, την ανάπτυξη της χώρας μας γενικά.

Αντίθετα, σε αρκετά άρθρα, αλλά και σε περισσότερα σχόλια, διαπιστώνω μια «αριστοκρατική» προσέγγιση που αρνείται ουσιαστικά να ασχοληθεί με την καθημερινότητα και αναλώνεται στα πιθανά και απίθανα προβλήματα του διεθνούς τραπεζοπιστωτικού συστήματος.

Φίλοι μου υπάρχει μια πικρή αλλά απόλυτη αλήθεια, το χρήμα γεννιέται μόνο στον πρωτογενή τομέα της οικονομίας.

Φυτρώνει στο χωράφι, βγαίνει από την καμινάδα στο εργοστάσιο, μένει σαν απόνερα από το καράβι, ξεριζώνεται από τα σπλάχνα της μάνας μας της γης μέσα από τη λατομική, μεταλλευτική και εξορυκτική δραστηριότητα.

Όλες οι άλλες οικονομικές δραστηριότητες δεν δημιουργούν χρήμα, απλά αναδιανέμουν το ήδη υπάρχον.

Όσο ο πρωτογενής τομέας υφίσταται και παράγει, το εμπόριο και οι υπηρεσίες μπορούν να δραστηριοποιούνται και μάλιστα κερδοφόρα, όταν όμως «πεθάνει» και οι άλλοι τομείς, σιγά – σιγά, πεθαίνουν.

Ζούμε στην πατρίδα μας ακριβώς αυτή την απόλυτη αλήθεια.

Καταφέραμε, από τη μεταπολίτευση και μετά, να σκοτώσουμε την πάπια με τα χρυσά αυγά.

Μπροστάρηδες οι πολιτικοί μας, πάντα ανίκανοι ή και ξεπουλημένοι, πούλησαν το παραμύθι της αναπτυγμένης οικονομίας στην οποία πλέον ο πρωτογενής τομέας δεν της ταιριάζει και πρέπει να περάσουμε σε οικονομία υπηρεσιών.

Και εμείς, ο αφέντης λαός, κατάπιαμε το δόλωμα μαζί με το αγκίστρι.

Φανταστήκαμε ότι μπορούμε να βγάλουμε άκοπα μεροκάματο καθισμένοι βολικά σε κάποιο γραφείο κατά προτίμηση στο δημόσιο ή στις ΔΕΚΟ.

Μεγαλώσαμε, αυτά τα 35 χρόνια, ολόκληρες γενιές από παιδιά που μάθανε, από την πιο τρυφερή τους ηλικία, ότι το εργοστάσιο είναι ένα κακάσχημο κτίριο που μολύνει το περιβάλλον με κατάμαυρους καπνούς.

Τα παιδιά μας έμαθαν ακόμα ότι ο αγρότης είναι ουσιαστικά ένας μαζοχιστής απόκληρος πού του αρέσει να ιδροκοπάει σκάβοντας ή γενικότερα ταλαιπωρούμενος με τη γη.

Τα παιδιά μας έμαθαν ακόμα ότι, επειδή ο γονιός τους είναι «καταφερτζής», μέσα από τις διάφορες και πολύχρωμες, τοπικές και κλαδικές οργανώσεις, θα τους εξασφάλιζε την πολυπόθητη αργομισθία.

Μάθαμε σε αυτά τα 35 χρόνια τους αγρότες να παρατήσουν τις ημιορεινές και ορεινές τους καλλιέργειες και να ασχοληθούν με την επιδοτούμενη εκτατική γεωργία. Βλέπετε σε αυτή τη «δουλειά» δεν χρειάζεται να κουράζεσαι για την ποιότητα και την ποσότητα της παραγωγή σου, χρειάζεται μόνο να έχεις τις κατάλληλες «γνωριμίες», για να εισπράττεις «αυγουλεμένες» επιδοτήσεις από τα κουτορνίθια της ΕΟΚ.

Μάθ