Πότε, πως και αν θα τελειώσει ο πόλεμος στη Συρία

«Η απαρχή της σοφίας είναι να λες τα πράγματα με το όνομά τους,» λέει μια Κινέζικη παροιμία. Και το όνομα αυτού που συμβαίνει στη Συρία εδώ και ένα χρόνο είναι ένας ολομέτωπος εμφύλιος πόλεμος.

Η Συρία είναι ο Λίβανος της δεκαετίας του ‘70 και του ’80. Το Αφγανιστάν, το Κονγκό και τα Βαλκάνια της δεκαετίας του ’90. Το Ιράκ του 2005. Δεν είναι ανταρσία ή επανάσταση. Δεν είναι Υεμένη και, σίγουρα, δεν είναι Αίγυπτος ή Τυνησία

Είναι σημαντικό να αποδεχτούμε αυτό το απλό γεγονός,

γιατί οι εμφύλιοι πόλεμοι, ειδικά αυτοί ανάμεσα σε εθνικές σέχτες, όπως αυτός στην Συρία, αντανακλούν και απελευθερώνουν πανίσχυρες δυνάμεις, που περιορίζουν τις δυνατότητες αντιμετώπισής τους. Αυτές οι δυνάμεις δεν μπορούν απλά να παυθούν ή να αγνοηθούν. Πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα αν θέλουμε να έχουμε πιθανότητες να τερματιστεί η σύρραξη.

Οπότε, πως τελειώνουν τέτοιου είδους πόλεμοι? Συνήθως, με δύο τρόπους: Κερδίζει η μία πλευρά, συνήθως με φονικά βίαιο τρόπο, ή μια Τρίτη πλευρά παρεμβαίνει με αρκετές δυνάμεις ώστε να καταπνίξει τις συμπλοκές. Μέχρι η Ουάσιγκτον να δεσμευτεί να βοηθήσει μία από τις πλευρές ή να ηγηθεί μιας παρέμβασης στη Συρία, τίποτα άλλο δε θα κάνει κάποια ουσιαστική διαφορά. Η ιστορία των εμφυλίων πολέμων και των προσπαθειών για τερματισμό τους μας δείχνει τι θα μπορούσε να αποφέρει αποτελέσματα και τι όχι.

Στην κορυφή της λίστας των πρωτοβουλιών που σπάνια καταφέρνουν κάτι, είναι οι διαπραγματεύσεις συμβιβασμού. Οι πιθανότητες κάτι τέτοιο να πετύχει χωρίς την παρέμβαση εξωτερικών δυνάμεων, προς την εξασφάλιση της τήρησης των αποφάσεων, είναι μηδαμινές. Αυτός είναι ο λόγος που ο Kofi Annan παραιτήθηκε από την αποστολή του ως διαμεσολαβητής ανάμεσα στα Ηνωμένα Έθνη και την Αραβική λίγκα, μια αποστολή καταδικασμένη εξ’ αρχής που καλό θα ήταν να μη συνεχιστεί.

Για αυτόν τον λόγο είναι λάθος και η εμμονή της κυβέρνησης Ομπάμα με την υποτιθέμενη Ρωσική υποστήριξη στο υπάρχον Συριακό καθεστώς, αλλά και η ιδέα για μια λύση στο στιλ της Υεμένης, όπου ο Bashar al-Assad απλά θα παραδώσει την εξουσία. Ο Assad δεν πρόκειται να παραιτηθεί, γιατί, όπως οι Radovan Karadzic, Saddam Hussein, Moammar Gaddafi και πολλοί άλλοι πριν από αυτούς, πιστεύει πως με το που θα παραδώσει την εξουσία, οι αντίπαλοί του θα δολοφονήσουν αυτόν και την οικογένειά του. Και, πιθανότατα, έχει δίκιο.

Ακόμα και αν άφηνε τον προεδρικό θώκο, η παραίτηση και η απομάκρυνσή του από τη Συρία θα ήταν δίχως αποτέλεσμα.  Μπορεί να ηγείται του πολέμου ο Assad, αλλά αυτοί που μάχονται είναι η κοινότητα των Αλαουιτών και άλλες μειονότητες, οι οποίοι πιστεύουν πως δεν παλεύουν απλά για να διατηρήσουν τις θέσεις και τα προνόμιά τους στη Συριακή κοινωνία, αλλά για την ίδια τους τη ζωή. Άρα, αν φύγει ο Assad , θα τον αντικαταστήσει  κάποιος άλλος Αλαουίτης αρχηγός και θα συνεχίσει τη σύρραξη.  ο με το που θα φυγει αποτέλεσμα. δεν ειναι

Η πεποίθηση ότι «οι μέρες του Assad είναι μετρημένες», δεν είναι  μόνο πιθανότατα λάθος, αλλά και άνευ σημασίας. Κατά τη διάρ