Πρόκληση απεμπλοκής από το αδιέξοδο Παπαδήμου

Στις αρχές Νοεμβρίου 2011, ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, βάζοντας το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό, ανέλαβε το βαρύ φορτίο να συναινέσει σε κυβέρνηση συνεργασίας τριών κομμάτων και κοινής αποδοχής Πρωθυπουργό.

Να μη θυμίσω τι οδήγησε σε αυτή την εξέλιξη.

Η επιλογή ήταν βασισμένη σε μια συμφωνία που προέβλεπε βασικά (α) την απομάκρυνση Παπανδρέου (β) την εκταμίευση της έκτης δόσης της πρώτης Δανειακής Σύμβασης (γ) την διαπραγμάτευση του προγράμματος Ανταλλαγής Ομολόγων και της

Νέας Δανειακής Σύμβασης (δ) την εφαρμογή αυτών των αποφάσεων, δια της κυρώσεώς τους από την Βουλή και (ε) εκλογές, αμέσως μόλις τα ανωτέρω ολοκληρωθούν.

Βασική παράμετρος όλων αυτών και γενική παραδοχή στο πολιτικό σύστημα αλλά και στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, ήταν και, φαντάζομαι είναι ακόμη, ότι οι διαδικασίες αυτές δεν θα επέσυραν νέα, επώδυνα δημοσιονομικά μέτρα εις βάρος των πολιτών.

Θυμίζω εδώ ότι ο Υπουργός επί των Οικονομικών, ο κος Βενιζέλος, επανειλημμένα τόνιζε σε κάθε του ομιλία στη Βουλή αλλά και σε τηλεοπτικές του δηλώσεις, ότι δεν επρόκειτο να ζητήσει ή να επιβάλλει νέα μέτρα.

Υποστήριζε με θέρμη ότι τα μεν μέτρα για το 2011 είχαν ήδη ληφθεί και αναμένονταν η απόδοση εκ της εφαρμογής τους, το δε 2012 δεν θα είχε νέα μέτρα, διότι αυτά είχαν νομοθετηθεί με το περιβόητο Πολυνομοσχέδιο του Οκτωβρίου 2011, που ήταν περίπου προϋπόθεση για την εκταμίευση της έκτης δόσης και την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26-27ης Οκτωβρίου 2011 των Βρυξελλών.

Τρεις μήνες μετά, εν όψει της οριστικοποίησης της συμφωνίας για το Πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων και της Νέας Δανειακής Σύμβασης, ακούμε για Επιτροπείες, κατάργηση του 13-14ου μισθού στον Ιδιωτικό Τομέα, κατάργηση του κατώτατου μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Προσωπικά τα θέματα αυτά τα θεωρώ όλα διαπραγματευτικό ελιγμό. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί αυτά συνιστούν μέγιστο θέμα διαπραγμάτευσης επί του οποίου εξαντλείται πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο και προκαλείται δικαιολογημένη αναστάτωση στους πολίτες.

Είναι δεδομένο ότι σε Ευρωπαϊκό επίπεδο η ιδέα της Επιτροπείας είναι μια ιδέα που φαίνεται να τη συζητούν όλοι με όλους, πλην όμως είναι μια ιδέα θνησιγενής όχι γιατί σώνει και ντε, η μικρή Ελλάς θα εναντιωθεί (που μπορεί κάλλιστα να το κάνει) αλλά γιατί εισάγει στο επίπεδο των κοινοτικών θεσμών μια διαδικασία αμφίβολης νομιμότητας, δημοκρατικότητας και λειτουργικότητας, που θα αποτελέσει μπούσουλα και για άλλες υπερχρεωμένες χώρες της Ένωσης του μεγέθους ίσως της Ισπανίας ή της Ιταλίας. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε να «περπατήσει» ένας τέτοιος θεσμός.

Αλλά και η κατάργηση τόσο του 13-14ου μισθού στον Ιδιωτικό Τομέα, όσο και του κατώτατου μισθού της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας πάλι είναι «μη θέμα». Διότι το δημοσιονομικό όφελος είναι μικρό, η απορρύθμιση όμως τεράστια και η κοινωνικός αντίκτυπος ισχυρός, σε σημείο που να βραχυκυκλώνεται η όποια τυχόν οικονομική επιτυχία αυτού του μέτρου.

Το σημαντικό είναι ότι