Συρία: Η παράλυση της διεθνούς κοινότητας

Η πιθανή χρήση χημικών από το καθεστώς Άσαντ αποκαλύπτει την απροθυμία της Δύσης να εμπλακεί στην κρίση, σχολιάζει ο Peter Beaumont στον Guardian.
Υπάρχουν πολλές πτυχές για την τελευταία επίθεση χημικών όπλων στη Συρία που αναφέρθηκε, στα προάστια της Δαμασκού, που δεν είναι υπό αμφισβήτηση. Ενώ οι αριθμοί δεν έχουν ακόμη οριστεί ακριβώς, είναι σαφές ότι κάτι φρικτό και μεγάλης κλίμακας πραγματοποιήθηκε. Η επίθεση ήταν σύμφωνη με ορισμένες προηγούμενες αναφορές για χρήση χημικών ουσιών από το καθεστώς

Άσαντ – καταγγελίες από μια μικτή επίθεση με έναν συνδυασμό συμβατικών και χημικών πυρομαχικών. Τα συμπτώματα, επίσης, φάνηκαν σε μεγάλο βαθμό να προέρχονται από τη χρήση ενός τοξικού αερίου. Αν και υπήρξαν προειδοποιήσεις για το τι ακριβώς είχε χρησιμοποιηθεί, είναι σαφές ότι κάτι τρομερό συνέβη στην Γκούτα και ότι ο πιο πιθανός υπαίτιος θα πρέπει να είναι το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Πιο αινιγματικό είναι το ερώτημα γιατί η κυβέρνηση Άσαντ να θέλει να κλιμακώσει τη διαμάχη με χημικά όπλα τώρα, μόλις λίγες ημέρες μετά την άφιξη της ομάδας ελέγχου χημικών όπλων του ΟΗΕ. Οι αναλυτές, κατά τους τελευταίους μήνες, είχαν σημειώσει μια σχετική πτώση του αριθμού των αναφερόμενων επιθέσεων με χημικά όπλα που φέρεται να έλαβαν χώρα στη Συρία. Μια θεωρία που έχει προταθεί για να το εξηγήσει είναι ότι οι δυνάμεις που είναι πιστές στο Άσαντ έχουν σημειώσει πολλές επιτυχίες στο πεδίο της μάχης πρόσφατα και δεν είχαν καμία ανάγκη να ακολουθήσουν μια τέτοια τακτική. Στη συνέχεια, υπονοεί ότι το προκύπτον συριακό δόγμα για τη χρήση των χημικών παραγόντων – όπως έχει περιγραφεί από έναν τουλάχιστον αποστάτη – είναι ότι έχει σχεδιαστεί για να προκαλέσει σύγχυση, αμφιβολιες (για παράδειγμα ένα χημικό που αναμειγνύεται με συμβατικά) και , πάνω απ ‘όλα, για να διαταράξει την «ψυχική ισορροπία» σε περιοχές όπου κυριαρχούν οι αντάρτες και όχι για να προκαλέσει θανάτους σε μία κλίμακα όπως αυτή στην Χαλαμπτζιά.
Αλλά εάν επιβεβαιωθεί ότι οι πολλαπλές περιοχές επλήγησαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Τετάρτης, με μεγάλο αριθμό θυμάτων, οι επιθέσεις στη Γκούτα θα έδειχναν μια πολύ διαφορετική πραγματικότητα. Δεδομένου ότι η ισορροπία των πιθανοτήτων δείχνει ότι το καθεστώς έκανε χρήση των όπλων, μία πιθανή εξήγηση προτείνει μια βαθιά αλλαγή στην ανάλυση του καθεστώτος της πιθανότητας μιας ουσιαστικής διεθνούς ανταπόκρισης και μια ακόμη ανησυχητική εξέλιξη στο συριακό στρατιωτικό δόγμα για τη χρήση χημικών όπλων. Ένα πράγμα που είναι σίγουρο είναι ότι ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία δεν υπάρχει πλέον στο κενό, σαν κάτι διακριτικό και περιορισμένο στα σύνορα της χώρας.

Καθώς έχει γίνει πιο περίπλοκος, παρασύροντας τζιχαντιστές και απειλώντας να αποσταθεροποιήσει την ευρύτερη περιοχή, γεγονός που επιδεινώνει τις ήδη υπάρχουσες εντάσεις μεταξύ των περιφερειακών δυνάμεων, η Δύση φαίνεται ολοένα και πιο απρόθυμη να εμπλακεί, υπαναχωρώντας σε προηγούμενες υποσχέσεις – αν μη τι άλλο του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα – ότι η ευρεία χρήση χημικών όπλων θα είναι μια κόκκινη γραμμή.
Η διεθνής παράλυση σχετικά με το πραξικόπημα στην Αίγυπτο, την αυξανόμενη αστάθεια στη Λιβύη και την αυξανόμενη ένταση στην Τυνησία, είναι πιθανό να έχουν επιβεβαιώσει την άποψη στη Δαμασκό, ότι υπάρχει μικρή όρεξη για παρέμβαση. Στην Γκούτα, επίσης, υπάρχει ένα επίμονο πρόβλημα, που απειλεί την πρωτεύουσα, καθώς προφανώς αντιστέκεται στις προσπάθειες του καθεστώς να την ξανακερδίσει, κάτι που ίσως ενθαρρύνει πιο ακραίες τακτικές.
Μια άλλη εξήγηση που παρουσιάστηκε για τα γεγονότα της Τετάρτης είναι ότι, εκτός από την ίδια την Γκούτα, ο αποδέκτης του μηνύματος της επίθεσης ήταν η ευρύτερη κοινότητα στη Συρία που εξακολουθεί να υποστηρίζει τους αντάρτες. Αυτό είχε ως σκοπό να δραματοποιήσει το πόσο αδύναμη και διχασμένη είναι η διεθνής κοινότητα σχετικά με τη Συρία και υπογραμμίζει την τρομακτική ιδέα ότι το καθεστώς μπορεί να λειτουργήσει με όλο και περισσότερη ατιμωρησία.
Όπως πάντα, όμως, οι λεπτομέρειες που είναι δύσκολο να καθοριστούν αλλά είναι σημαντικές θα πρέπει να γίνουν γνωστές για να καταλάβουμε τι σημαίνει αυτή η τελευταία βαρβαρότητα. Λίγα είναι γνωστά για τη συνοχή του συριακού στρατού και της πολιτικής διοίκησης και ελέγχου του. Για παράδειγμα, πόσοι ελεύθεροι ανεξάρτητοι διοικητές έχουν παραμείνει, τι όπλα που χρησιμοποιούν και με ποιο τρόπο. Ένα πράγμα είναι σίγουρο: όποιος διέταξε αυτήν την επίθεση, και για οποιονδήποτε λόγο, θα τροφοδοτήσει μια επικίνδυνα κλιμακούμενη αίσθηση της σύγκρουσης που περιβάλλει την ευρύτερη περιοχή, και αυτό είναι πράγματι πολύ τρομακτικό.

http://www.theguardian.com/world/2013/aug/21/syria-chemical-attack-assad-report