Τα “αντιμνημονιακά” δεκανίκια και εξαπτέρυγα του συστήματος

Τις τελευταίες ημέρες γινόμαστε μάρτυρες μιας γενικευμένης προσπάθειας καθοδήγησης της κοινής γνώμης ώστε να πάνε στις εκλογές με μια συγκεκριμένη στόχευση: Να τους «μαυρίσουν» όλους γιατί δε θα αλλάξει και τίποτε στην Ελλάδα.

Δεν είναι κακό το «μαύρισμα» αρκεί να στοχεύει στους σωστούς πολιτικούς και αρκεί να μην οδηγήσει σε καθεστώς ανωμαλίας τη χώρα. Διότι τώρα, όσο ποτέ η Ελλάδα

χρειάζεται σταθερότητα την οποία μόνο μια ισχυρή κυβέρνησης με νωπή λαϊκή εντολή μπορεί να δώσει. Και η σταθερότητα είναι απαραίτητη για δύο λόγους:

- Ο πρώτος γιατί με την εφαρμογή του νέου Μνημονίου και την εκταμίευση του δανείου δεν χωράνε καθυστερήσεις στις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν. Κάποιες θα είναι επώδυνες, άλλες θα είναι αναγκαίες, όμως, η νέα κυβέρνηση δεν έχει άλλα περιθώρια. Εκτός κι αν στην κυβέρνηση είναι ο Αλέξης ή η Αλέκα και μας οδηγήσουν στην υπέροχη περιπέτεια του ανύπαρκτου Σοσιαλισμού.

- Ο δεύτερος λόγος είναι ότι μόνο με σταθερότητα και ισχυρή διακυβέρνηση θα μπορέσει η χώρα να σταθεί στα πόδια της και να διαπραγματευτεί εκ νέου με την τρόικα. Για φανταστείτε μια πολύμηνη ακυβερνησία. Με ποιον θα μιλούν οι δανειστές μας; Με τον… Παπαδήμο ο οποίος δε θα έχει εκλεγεί από τον ελληνικό λαό αλλά και που μας απέδειξε πόσο… σκληρός διαπραγματευτής είναι; Επομένως, μόνο ένα ισχυρό κυβερνητικό σχήμα μπορεί να πει στους αμετανόητους τροικανούς ότι η πολιτική τους είναι λάθος. Ότι δεν μπορούν να απαιτούν μέτρα 12 δις ευρώ για την επόμενη διετία, προτού ακόμη δούμε τον Ιούνιο τα μέτρα για το 2012.

Σε μια χώρα που η ύφεση είναι τόσο βαθιά δε δίνεις το τελειωτικό χτύπημα. Είναι σα να έχεις τον ασθενή στο κρεβάτι του νοσοκομείου με σωληνάκι και να θέλεις να του βγάλεις το σωληνάκι για να δεις αν αναπνέει, την ώρα που είναι ημιθανής.

ΔΝΤ και Κομισιόν επιμένουν ότι η εσωτερική υποτίμηση είναι η μόνη λύση για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Καμιά αντίρρηση , αλλά το μόνο που βλέπουμε εμείς είναι να υποτιμώνται μόνο οι μισθοί. Ας φροντίσουν π.χ. να ελέγξουν τις γερμανικές και γαλλικές πολυεθνικές που πουλάνε τα προϊόντα τους στην Ελλάδα σε διπλάσια τιμή. Ή ας μην απαιτούν αυξήσεις στον ΦΠΑ των προϊόντων μαζικής κατανάλωσης όταν τα έσοδα βουλιάζουν ακριβώς επειδή ο κόσμος δεν αγοράζει λόγω της ακρίβειας.

Να λοιπόν ένα πεδίο διαπραγμάτευσης μιας νέας, ισχυρής κυβέρνησης. Όπως επίσης και η διαχείριση των κονδυλίων για την ανάπτυξη. Η προηγούμενη κυβέρνηση απέτυχε να τονώσει την πραγματική οικονομία, το στοίχημα της επόμενης είναι να το πράξει.

Τέλος, θα μπορούσε να πείσει τους δανειστές μας η νέα κυβέρνηση ότι η επιμονή σε μέτρα 5,5% του ΑΕΠ θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια σε κατάρρευση της χώρας από την οποία θα χάσουν κι αυτοί τα λεφτά τους.

Υπάρχουν λοιπόν περιθώρια συζητήσεων και αλλαγών στους όρους του Μνημονίου. Ούτε είναι ανένδοτοι οι ξένοι, τόσες φορές έχουν αλλάξει και μυαλά και σχέδια.

Και όσα αναφέραμε προηγουμένως είναι τα απλά και εύκολα. Γιατί υπάρχει και ο κεντρικός στόχος του Σαμα