Τα διακυβεύματα της Συρίας

Η οικογένεια Άσσαντ σε πιο ευτυχισμένες στιγμές

Κάπου, πιθανόν στη κόλαση, ο Hafez al-Assad παρακολουθεί αγχωμένος τον γιο του Bashar , ελπίζοντας πως αυτός θα έχει διαβάσει ιστορία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος Assad, αντιμετωπίζει διαδηλώσεις,  θανατηφόρες επιθέσεις εναντίον κρατικών υπαλλήλων και εγκαταστάσεων, και λιποταξίες στρατιωτών. Μια τέτοιου είδους εξέγερση σημειώθηκε στις δεκαετίες του 1970 και 1980, όταν την χώρα κυβερνούσε ο Assad ο πρεσβύτερος.

Την κύρια αντιπολίτευση εναντίον του Hafez al-Assad ασκούσε τότε η Μουσουλμανική Αδελφότητα,

η οποία θεωρούσε το αλεβίτικο καθεστώς του ως αιρετικό, αλλά και κοσμικό. Μετά από πολλά χρόνια επιθέσεων και αντεπιθέσεων, ο Hafez έχασε την υπομονή του και συνέτριψε την αντιπολίτευση.

Τον Φεβρουάριο του 1982, ο συριακός στρατός κατακρεούργησε δεκάδες χιλιάδες μαχητές, και υποστηρικτές  της Αδελφότητας, καθώς και απλούς πολίτες, στη πόλη Χάμα, που αποτελούσε τη βάση των επιχειρήσεων των αντιφρονούντων.

Ο Assad ο πρεσβύτερος, τον οποίο ο  Thomas Friedman της New York Times περιέγραψε ως «στερούμενο ψευδαισθήσεων περί της ανθρώπινης φύσης», αντιλήφθηκε ότι αν δεν αντιδράσει χωρίς κανένα έλεος, οι εξεγέρσεις θα συνεχίζονταν μέχρι να ανατραπεί. Σε αυτή τη του την πεποίθηση, ακολουθούσε ένα παλιό αξίωμα της φυλής του, που θέλει τη διστακτικότητα εν ώρα μάχης να αποτελεί ένδειξη αδυναμίας.

Για αυτό και ο στρατός του Assad δεν δολοφόνησε απλά τους εχθρούς του στη Χάμα, αλλά άφησε και τα πτώματα τους εκτεθειμένα επί πολλές ημέρες, έτσι ώστε η είδηση της σφαγής να διαδοθεί παντού.

Μετά από αυτό, η Αδελφότητα σιώπησε, και ο Assad συνέχισε να κυβερνά χωρίς σοβαρές αντιδράσεις έως το 2000, οπότε και πέθανε από φυσικά αίτια.

Τον βόλευε μάλλον η δήλωση του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Καλιγούλα που είχε πει «oderint, dum metuant». Δηλαδή «ας με μισούν, αρκεί να με φοβούνται».

Σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται, με τον γιο στη θέση του πατέρα. Πέρα από τις συμβουλές του μπαμπά του, ο Assad ο νεότερος έχει και τους συμβούλους του μπαμπά του. Για αυτό και δεν αποτελεί έκπληξη το ότι δεν δείχνει καμία διάθεση υποχώρησης, αποδεικνύοντας ότι δεν διστάζει να σκοτώσει ακόμη και αμάχους. Η μόνη απορία είναι μέχρι που μπορεί να φτάσει η σκληρότητα του;

Υπάρχει επίσης και ένας επιπρόσθετος παράγοντας: Ο Assad δεν υπερασπίζεται μόνο τη δική του εξουσία, αλλά και το μέλλον της θρησκευτικής του σέχτας. Αυτό σημαίνει πως το δικό του διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό του Μουμπάρακ ή του Καντάφι. Και μπορεί η Μουσουλμανική Αδελφότητα να μην ηγείται της εξέγερσης, αλλά συμμετέχει σε αυτήν, και αν πετύχει θα κερδίσει τα πιο πολλά.

Αν έρθει στην εξουσία η Αδελφότητα, δεν θα υποφέρουν μόνο οι Αλεβίτες, αλλά όλες οι μειονότητες που θεωρούνται αιρετικές και άπιστες. Για αυτό και το Βατικανό τηρεί σιγή όσον αφορά στη Συρία, και ο Assad τοποθέτησε πρόσφατα έναν Χριστιανό στη θέση του υπουργού Άμυνας, θυμίζοντας σε όλους το τι ακριβώς παίζεται