“Τα καράβια μου καίω δεν πάω πουθενά”

(ο στίχος είναι από τραγούδι του Ν.Πορτοκάλογλου)

Η θέση μου εδώ μέσα στο antinews όσον καιρό βρίσκομαι είναι γνωστή και ξεκάθαρη.

Η άποψή μου όσον αφορά τον Αντώνη Σαμαρά επίσης ξεκάθαρη.

Γι αυτό λοιπόν δε θα ανατρέξω σε παλιές αναρτήσεις  για να στηρίξω αυτή τη θέση μου.

Όμως μέσα στην πίκρα του εκλογικού αποτελέσματος και πριν ακόμα να συνέλθω, να στανιάρω, ακούω πράγματα που με ταρακουνούν. Βέβαια, στην πολιτική τίποτα δεν είναι

σταθερό, αλλά όμως πάνω σε σταθερές στηριζόμαστε για τις πολιτικές επιλογές μας.

Ναι, θέλω μια καινούρια Ν.Δ. όπως την όρισες Πρόεδρε.

Δε θέλω μια παράταξη του αορίστου ερμαφρόδιτου μεσαίου χώρου. Ξεκάθαρα πράγματα.

Δε θέλω μια Ν.Δ. χωρίς ιδεολογική ραχοκοκαλιά, χωρίς φρέσκιες ιδέες, χωρίς όραμα, παρά μόνο όραμα για την εξουσία.

Δε θέλω μια Ν.Δ. αποτελούμενη από σαθρές συνιστώσες τις οποίες πολέμησα.

Θέλω μια Ν.Δ. που όπως είπες Αντώνη να τραβάει για την Ιθάκη. Να βλέπει μακριά.

Να είναι η ασπίδα και το βέλος του δοκιμαζόμενου αυτού λαού, του εργάτη, του νέου, του σπουδαστή, του συνταξιούχου…

Μέχρι τώρα λειτούργησες πατριωτικά βάζοντας στη άκρη το προσωπικό σου συμφέρον. Καν’το και τώρα!

Και κάτι ακόμα που το φωνάζουμε καιρό από δω μέσα. Δύναμή σου είναι αυτός  ο πικραμένος λαός. Κατέβα στον κόσμο και δεν έχεις ανάγκη κανέναν. Κοίταξέ τον στα μάτια και να είσαι σίγουρος ότι κανείς δε θα μπορέσει να σε υπονομεύσει, να σε αμφισβητήσει, γιατί θα έχει να κάνει με όλους  που σε στηρίζουμε.

Κι εμείς με τη σειρά μας παρά την πίκρα και την οργή, ας σταματήσουμε να πετροβολούμε τον εαυτό μας κι ας στρέψουμε τα βέλη ενάντια σ΄αυτούς  που μέσα από ένα αλαλούμ ψεμάτων παραπλάνησαν τον κόσμο και ιδιαίτερα τους νέους  και εξ αιτίας τους έχουμε χάσει το μπούσουλα.

Τις υπόγειες παραινέσεις για την κατάσταση του μπάχαλου και του κάψιμου περιουσιών, εδώ και λίγα χρόνια και το ντεμέκ αντικομφορμιστικό στυλάκι,  με το ηλίθιο χαμόγελο (το βλέπουμε όλες αυτές τις μέρες) πάνω στο πτώμα της πατρίδας πρέπει να πολεμήσουμε.

Την επικίνδυνη καθοδήγηση της νεολαίας μας πρέπει να πολεμήσουμε.

Την πρωτοφανή αδιάλλακτη στάση στα δύσκολα πρέπει να πολεμήσουμε.

Την εκμετάλλευση της ανθρώπινης απελπισίας να πολεμήσουμε.

Αρκετά τιμωρήσαμε αυτήν την παράταξη. Να σταματήσουμε την παραταξιακή γκρίνια. Το ξέρω είναι δύσκολο, αλλά πρέπει.

Χθες δε με χωρούσε ο τόπος. Σήμερα πιο ήρεμα και όχι εν θερμώ λέω: Δε γύρισε δα και η γη ανάποδα αν κάποιοι δείξουν μεταμέλεια και τους δεχτούμε. Ο στόχος να είναι ένας και κανείς άλλος.

Να απαλύνουμε όσο γίνεται τον πόνο αυτού του λαού!

Και αυτή η παράταξη το μπορεί! Κι εσύ Αντώνη μπορείς!

Δαναός