Τα μέτρα οδηγούν σε ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού

Έχουμε γράψει κι άλλη φορά ότι η διαδικασία ψήφισης των νέων μέτρων θα οδηγήσει πιθανότατα σε μια νέα ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού, όπως  άλλωστε συνέβη και την προηγούμενη φορά με την ψήφιση της “δανειακής” που είδαμε τη ΝΔ να χάνει το ένα τρίτο σχεδόν της κοινοβουλευτικής της ομάδας, να δημιουργούνται από το πουθενά οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες”  και άλλα διάφορα.

Εδώ μπαίνουμε πάλι στα χωρικά ύδατα του επιδέξιου

άρθρου του Αδέξιου Δεξιού σχετικά με το φημολογούμενο «νέο κόμμα» που σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις ετοιμάζει ο Α. Σαμαράς. (Ο Σαμαράς ετοιμάζει νέο κόμμα)

Το ερώτημα είναι πάντοτε, αν ένα «νέο κόμμα» φιλοδοξεί πραγματικά να γίνει το πολιτικό υποκείμενο μιας Νέας Μεταπολίτευσης (κάτι που έχει πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο) ή να επιχειρήσει την επιβίωση της καθεστηκυίας καταστάσεως με νέα λεοντή.

Αυτό περίπου συμβαίνει ούτως ή άλλως τώρα. Ο τρικομματικός συνασπισμός εξουσίας λειτουργεί και ως όχημα διάσωσης αυτού που αποκαλείται “σύστημα”, το οποίο προσφέρει αφειδώς την στήριξη του στο κυβερνητικό εγχείρημα, προσπαθώντας να διασώσει την προνομιακή και παρασιτική θέση τους, μετακυλώντας το κόστος στα κορόιδα (βλ. πχ τις απαιτήσεις για τα εργασιακά που υπαγορεύθηκαν στην Τρόικα από συγκεκριμένα μεγαλοσυμφέροντα).

Μια μετεξέλιξη αυτής της προσπάθειας σε «κόμμα εθνικής σωτηρίας» με ατέλειωτες πατριωτικές σάλτσες θα ήταν no big news. Η πλάκα είναι, πως νομίζουν ότι δεν το διαπιστώνουμε. Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, αλλά κάποιος πρέπει να του πει ότι το βλέπουν: ελάχιστο παράδειγμα, το άρθρο του Spiegel «Διεφθαρμένοι μέχρι το κόκκαλο» καταδεικνύει το πόσο εύκολο είναι να διαπιστωθούν οι προθέσεις της πολιτικής τάξης, συγκρίνοντας απλώς τα μέτρα που λαμβάνονται για τους «χαμένους της μεταπολίτευσης» και την μακαρία απραξία σχετικά με λίστες τεκμαίρουσες ακραία εισοδήματα πολιτικών και άλλων προσώπων – με το συνακόλουθο κρυφτό.

Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται «νέα τράπουλα». Όχι ανακάτεμα της ίδιας τράπουλας, δήθεν «ριζοσπαστικό». Νέα πρόσωπα, με άλλη νοοτροπία (η καινότητα από μόνη της δεν σηματοδοτεί τίποτα). Όχι ένα μείγμα από τα γνωστά πρόσωπα ως πυλώνες, τα δοκιμασμένα στην εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων του τόπου, και μερικούς καινοφανείς «χρήσιμους ηλιθίους» για γαρνιτούρα – γιατί κανενός μας το όνειρο δεν είναι να γίνει ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ενός νέου κεντροδεξιού ΠΑΣΟΚ. Αν ένα συνονθύλευμα αποτελείται από ασυνείδητους, καλύτερα οι «φωνές της συνείδησης» να μην νομιμοποιούν με την παρουσία τους.

Για τους παραπάνω λόγους, πολλά θα κρινόντουσαν από τα πρόσωπα και από το πόσο συγκεκριμένος θα ήταν ο λόγος ενός νέου κόμματος. Θα μίλαγε για «αξιοκρατία», για «πάταξη της διαφθοράς και της διαπλοκής» έτσι γενικά, όπως όλοι σχεδόν καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης; Ή θα υπεδείκνυε τους συγκεκριμένους τρόπους με τους οποίους θα πραγματοποιούνταν τα προηγούμενα, περιγράφοντας το ποια ακριβώς αυγά θα σπάσει και πώς;

Θα ήταν πολυσυλλεκτικής ιδεολογίας, «ελά