Θα μπορέσει ο Oλάντ να σώσει την Ευρώπη;

Η μόνη φοβία που θα πρέπει να έχει η Ευρώπη… είναι ένας πληθωρισμός της τάξης του 3%. Αυτή είναι η πραγματικότητα, την οποία καλούνται οι Ευρωπαίοι να αντιμετωπίσουν, μετά την καταψήφιση της λιτότητας από την Γαλλία και την Ελλάδα. Εδώ παίζεται το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Η τοποθέτηση του François Hollande υπέρ μιας υψηλής φορολόγησης (75%) δυσαρεστεί τους συντηρητικούς. Το ίδιο και η εμμονή του με τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.

Σε

γενικά πλαίσια, η δεδηλωμένη του αντίθεση στην γερμανική λιτότητα, έχει ήδη προκαλέσει αβεβαιότητα για το μέλλον του ευρώ. Μάλιστα, το περιοδικό Economist, τον χαρακτήρισε ως «επικίνδυνο». Ας ελπίσουμε πως είναι όντως έτσι, διότι αλλιώς το ευρώ μοιάζει καταδικασμένο.

Πριν συζητήσουμε τις οικονομικές συνέπειες της νίκης του  Hollande, ας ανακεφαλαιώσουμε την οικονομική κρίση. Πρώτον, η Νότιος Ευρώπη δεν είναι ανταγωνιστική. Δεύτερον, χρωστάει πολλά. Το πρώτο οφείλεται στην οικονομική άνθηση, και το δεύτερο στην οικονομική κατάρρευση.

Τα καλά χρόνια, τα κεφάλαια έρεαν προς την Νότιο Ευρώπη. Τα ημερομίσθια ανέβαιναν, σε σχέση με αυτά της Γερμανίας. Όταν ήρθε η κρίση, αυτό τελείωσε. Οι οικονομίες του Νότου κατέρρευσαν, τα ελλείμματα διογκώθηκαν, όπως και τα δημόσια χρέη.

Οι ευρωκράτες δεν μπόρεσαν να λύσουν αυτά τα προβλήματα. Η γερμανική συνταγή της ταυτόχρονης μείωσης των ημερομισθίων, και της περικοπής των προϋπολογισμών, δεν συνιστά λύση. Είναι μια καταδικασμένη πράξη. Τα χαμηλότερα μεροκάματα δυσχεραίνουν την αποπληρωμή των δανείων. Αυτό ισχύει και για τα νοικοκυριά, και για τα κράτη.

Η λιτότητα χειροτέρεψε τα βάσανα της Νότιας Ευρώπης, η οποία ξόδευε περισσότερα από όσα εξοικονομούσε. Για αυτό και οι θρήνοι για τις θεσμικές μεταρρυθμίσεις του François Hollande είναι σε λάθος κατεύθυνση. Η Νότιος Ευρώπη σίγουρα θα πρέπει να αναδιοργανώσει την αγορά εργασία της, αλλά αυτό από μόνο του δεν θα φέρει την πολυπόθητη ανάπτυξη. Τουλάχιστον όσο τα μεροκάματα παραμένουν κουτσουρεμένα.

Ποια είναι η εναλλακτική λύση; Η Γερμανία θα πρέπει να ρίξει νερό στο κρασί της. Τα προβλήματα της ανταγωνιστικότητας των Νότιων δεν θα ήταν τόσο ανυπέρβλητα, αν η Γερμανία αύξανε λίγο τα ημερομίσθιά της. Και το πρόβλημα χρέους των νότιων χωρών, δεν θα ήταν τόσο αποκρουστικό, αν οι οικονομίες τους σημείωναν μια κάποια ανάπτυξη. Με άλλα λόγια, η Γερμανία θα πρέπει να αποδεχτεί λίγο παραπάνω πληθωρισμό και περισσότερες δαπάνες.

Η επικινδυνότητα του  Hollande έγκειται εκεί ακριβώς: ότι πιέζει το Βερολίνο να κάνει τα παραπάνω αναφερόμενα. Βέβαια, παρά την επιμονή του σε μια αναμόρφωση του δημοσιονομικού συμφώνου, τίποτα δεν θα αλλάξει, αν δεν εκδοθούν ευρωομόλογα. Η πραγματική μάχη δηλαδή, έχει να κάνει με την ΕΚΤ, ή μάλλον με την Bundesbank, που είναι η κυρίαρχη δύναμη πίσω από την ΕΚΤ. Παρά την απουσία πληθωρισμού, η Bundesbank συνεχίζει να εμμένει στην αντιπληθωριστική της πολιτική, σε έναν σχεδόν άρρωστο βαθμό.

Ο πρόεδρος της Bundesbank Jens Weidmann πιστεύει πως τα υψηλά επιτόκ