Θλιβερό φινάλε στην πράσινη … παρένθεση

πράσινη παγίδαΤου Γιώργου Χαρβαλιά*«Δεξιά παρένθεση» προφήτευσε κάποτε ο Κώστας Λαλιώτης, τελικά όμως η…παρένθεση κράτησε επτά ολόκληρα χρόνια. Σε αντίθεση με την εμβόλιμη πρωθυπουργία του Γιώργου Παπανδρέου που είναι βέβαιον ότι δεν βαστήξει ούτε μισή θητεία.Τα όσα ζήσαμε την προηγούμενη εβδομάδα, συνθέτουν ασφαλώς ένα έργο πολιτικού σουρεαλισμού στο οποίο μόνον το ΠΑΣΟΚ και ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές.  Το ΠΑΣΟΚ, με το πρωτόγονο ένστικτο κομματικής αυτοσυντήρησης και ο Γιώργος με τις απίθανες καινοτομίες που προσφέρουν γέλιο, αλλά και κλάμα ταυτόχρονα για τον διασυρμό του ύπατου κυβερνητικού αξιώματος.Εξίσου απίθανή με τις ιδιόρρυθμες πολιτικές  πρωτοβουλίες του ηγεμόνος είναι και η ασυλία την οποία εξακολουθεί να απολαμβάνει από το κόμμα του, τα μέσα ενημέρωσης και το επιχειρηματικό κατεστημένο της χώρας. Και όχι ευτυχώς από την κοινωνία, η οποία έχει προ καιρού ξεσηκωθεί με μοναδικό αίτημα την απαλλαγή από την μνημονιακή κυβέρνηση και την ομηρία της διεθνούς κερδοσκοπίας.Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες τα προχθεσινά καραγκιοζιλίκια του κ. Παπανδρέου θα είχαν οδηγήσει στην άμεση απομάκρυνση του. Γιατί είναι η πρώτη φορά στην ιστορία του κοινοβουλευτισμού που εν ενεργεία πρωθυπουργός, με διακριτή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, παραδίδει, έστω και για λίγες ώρες τα κλειδιά του γραφείου του, υποβάλλοντας τηλεφωνικώς την παραίτηση του στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.Ελάχιστη σημασία έχει αν η, στιγμιαία έστω, αυτοκατάργηση  του πρωθυπουργού υπήρξε προιόν ανθρώπινης απόγνωσης ή αποτυχημένου ελιγμού που κατέληξε σε εγκλωβισμό. Γεγονός είναι ότι ο κ. Παπανδρέου για λίγες ώρες τράβηξε τη πρίζα απ΄το γραφείο του, αφήνοντας σύξυλους τους υπουργούς του. Πολύ περισσότερο αυτούς που το πληροφορήθηκαν από τα ίδια του τα χείλη, όταν τους ζήτησε τηλεφωνικά τη γνώμη τους για την μυθική πρωτοβουλία με το αφοπλιστικό : «εσύ τι λές?».Στη συνέχεια βέβαια, επικράτησαν ωριμότερες σκέψεις και ο πρωθυπουργός αποφάσισε να επανέλθει στα καθήκοντα του με την ίδια ευκολία που τα είχε εγκαταλείψει.  Η κυβίστηση υπήρξε άγαρμπη και προς στιγμήν έδειξε ότι ο κασκαντέρ επρόκειτο να τσακιστεί. Ο κ. Παπανδρέου εγκατέλειψε το πρόσκαιρο μεγαλείο ενός ηγέτη που ξέρει να ομολογεί την αδυναμία του και επέστρεψε τσαλακωμένος στη γνώριμη εικόνα του αποδοκιμαζόμενου πρωθυπουργού υπό προθεσμία.Παρόλα αυτά, μέσα στο προσωπικό του βατερλώ ο Γιώργος Παπανδρέου πέτυχε μία μεγάλη εσωκομματική νίκη. Με μία ιδιότυπη στρατηγική «διαίρει και βασίλευε» που εκπονήθηκε από δυό-τρείς συμβούλους και συνεργάτες, εξειδικευμένους στην «οικογενειακή» ίντριγκα, κατάφερε να βάλει στο κάδρο της επερχόμενης καταστροφής τους βασικούς εσωκομματικούς του αντιπάλους.Σε σκακιστικούς όρους, έχρισε βασίλισσα τον πιο επικίνδυνο διεκδικητή της αρχηγίας και κράτησε μαντρωμένους τους υπόλοιπους πραιτωριανούς που θα μπορούσαν να επεξεργαστούν κίνημα κατά του βασιλέως. Μόνον που η παρτίδα δεν κερδίζεται και γρήγορα θα λήξει. Με την διαφορά ότι αντί για τον πολιτικό