Τι θα συμβεί αν αποτύχει η κυβέρνηση Σαμαρά;

 (Βαϊμάρη Revisited: Το πώς και το γιατί)

Η αξία του χρήματος: υπερπληθωρισμός στην Γερμανία της Βαϊμάρης

Το σενάριο έχει ως εξής: όχι κατ΄ ανάγκην λόγω κάποιου πιστωτικού γεγονότος, αλλά λόγω κάποιου κυρ-Φώτη ή τυχόν κυρ-Βαγγέλη πέφτει η κυβέρνηση. Κάποτε. Και προκηρύσσονται εκλογές.

Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που οι εκλογές έβγαζαν το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα με τις προηγούμενες, η τρικομματική κυβερνητική

συνεργασία δεν θα διαλυόταν για να… ξαναστηθεί μετεκλογικά ως είχε. Αν η πρωθυπουργία Σαμαρά συνεχίσει ως έχει, δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση μεταγγίζοντας συγκρατημένες βελτιώσεις, δεν θα μπορέσει να χαρίσει στην ΝΔ ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό που κέρδισε στις τελευταίες εκλογές – που ακόμα και η διατήρηση αυτού του ποσοστού αποτελεί υπερρεαλιστικά αισιόδοξο σενάριο, όσο ακολουθείται η σημερινή πολιτική.

Το μόνο που μένει είναι η πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ, είτε με σχηματισμό κυβέρνησης συνεπικουρούντων και άλλων κομμάτων (που μάλλον μέχρι τότε το μέτωπο ΔΗΜΑΡ-ΠΑΣΟΚ θα έχει μετεξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα) είτε, πολύ πιο απίθανο, με αυτοδυναμία.

Το κλειδί στο ερώτημα τί θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση με το Μνημόνιο κρύβεται στην προεκλογική δέσμευση ότι «δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες», που επαναλαμβάνουν κορυφαία στελέχη του. Ύστερα από μια προεκλογική περίοδο, όπου στελέχη του κόμματος έβγαιναν στα κανάλια με διαφορετική και αντιφατική γραμμή, αποφασίστηκε ότι λόγω του ενδεχομένου πρωτιάς πρέπει να υπάρξει ελαστικότητα και προσαρμοστικότητα στις θέσεις και ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε στο «αλλαγή του Μνημονίου χωρίς μονομερείς ενέργειες». Αν αυτή η γραμμή τηρηθεί, συνεπάγεται μνημονιακή πολιτική (με αποχρώσεις, αλλά πάντως μνημονιακή).

Το ερώτημα δεν είναι με ποιό αίτημα θα πας στους Ευρωπαίους: εκεί ξέρουμε να απαντήσουμε όλοι. Το ερώτημα είναι, τί θα κάνεις αν σου απαντήσουν «όχι». Και η δέσμευση για την αποφυγή μονομερών ενεργειών σημαίνει την εξής και μόνον την εξής πολιτική: Μνημόνιο κι Άγιος ο Θεός.

Η Ελλάδα δεν έχει ουσιαστικό όπλο εκβιασμού, και πέρα από την θέληση της Μέρκελ, του Ολάντ ή των «αγορών» πρέπει να συνυπολογιστεί το ενδεχόμενο του «βέτο» σε ριζική αλλαγή του προγράμματος προσαρμογής από οποιαδήποτε χώρα με τέτοια εξουσία – ή η υπερψήφιση από τα διάφορα εθνικά κοινοβούλια, κάτι που καθιστά την αρνητική ευρωπαϊκή απάντηση σε άμεση -και όχι έξοχα διπλωματική- κλήση για «παζάρι» σχεδόν βέβαιη. Βάζοντας στην εξίσωση την λείανση της «αντισυστημικότητας» του ΣΥΡΙΖΑ κατά την προσπάθεια μεγέθυνσής του, όπου το «μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι» γίνεται «αστυνομικοί-αδέρφια-ψηφοφόροι», και αφ’ ης στιγμής τηρηθεί η γραμμή «όχι μονομερείς ενέργειες», καταλήγουμε στην αφανή μετεκλογική μνημονιακότητα του ΣΥΡΙΖΑ – ή έστω της πρότασης διακυβέρνησής του. Πόσω δε μάλλον αν κληθεί να συγκυβερνήσει ως ο κύριος εταίρος με το ΠΑΣΟΚ και την ΔΗΜΑΡ ή τις μελλοντικές μετεξελίξεις τους.

Ανεβαίνει λοιπόν ένας πρακτικά μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, ο οποίος μόνον αφ’ ότου αναλάβει την δ