Το καλό, το κακό και το τίμιο σενάριο για το χρέος

Ενώ είμαστε κουτσουλιά, είμαστε και λίγο πρόβλημα για την κατάσταση της παγκόσμιας (Δυτικής) οικονομίας.  Αν δηλαδή κάνουμε στάση πληρωμών (με δική μας πρωτοβουλία ή από ανάγκη  λόγω αδιεξόδου), θα επηρεάσουμε όχι μόνο τις πιστώτριες τράπεζες και την ΕΚΤ που θα τρέχει να προλάβει τις εκεί ζημιές, αλλά και τις πιστώτριες αυτών των πιστωτριών, και πάει λέγοντας μέχρι που ο λόξιγκάς μας θα επηρεάσει την …Αμερική. Ο φόβος του διεθνούς αντικτύπου διαφαίνεται και στον Αμερικανικό Τύπο.  Μία συνοπτική (και μάλλον ειλικρινής, από την σκοπιά της) παρουσίαση ) είναι σε πρόσφατο άρθρο της Washington Post που αναφέρεται στην Ευρωπαϊκή Κρίση Χρέους, με τίτλο το Καλό, το Κακό και το Άσχημο.  Τους ζαλίζει η Ευρωπαϊκή «Κρίση», επειδή αποσταθεροποιεί την δικιά τους αγορά. Το Καλό σενάριο (κατ’ αυτούς) σενάριο είναι να δεχτούν οι πλούσιοι Ευρωπαίοι να εκδοθούν Ευρωομόλογα.  Αυτά θα είναι κοινές Ευρωπαϊκές υποχρεώσεις αλλά, κουβαλώντας την εγγύηση  των πλουσίων κρατών, είναι στην ουσία δικές τους υποχρεώσεις.  Προϋποθέτουν  κεντρική  οικονομική διακυβέρνηση (ποιός;  ποιός; ποιός την θέλει αλλά κάνει τον δύσκολο;).  Προϋποθέτουν όλες τις διαθρωτικές αλλαγές, όπως τις φαντάζεται ο καθένας.  Όλοι όμως οι πολιτικοί που θα συμμετάσχουν στην άσκηση θα χάσουν στις εκλογές.  Αυτό το σενάριο (πάντα κατά το άρθρο) θα αναπτύξει την αγορά ευρωομόλογων , θα ρίξει το δολάριο και θα ανεβάσει τα επιτόκια, αλλά θα μειώσει την αστάθεια του διεθνούς συστήματος.  Δεν θεωρείται πιθανό, γιατί δεν θα εγκριθεί από τους ψηφοφόρους των πλούσιων χωρών. Το Κακό σενάριο είναι να επεκταθεί το EFSF του Ιουλίου με περισσότερα κεφάλαια για τις προβληματικές χώρες και το τραπεζικό σύστημα (η έμφαση δικιά μου – το Stratfor υπολόγισε το μπουγουρντί στο 1 τρις ευρώ) .  Αυτό δεν θα αναπτύξει την Ευρώπη, όπως το «Καλό» σενάριο, αλλά θα μειώσει την αβεβαιότητα, και στις αγορές, και στην Αμερική (και θα ήθελα εγώ να δω ποιος θα πληρώσει το 1 τρις εάν το Stratfor έχει δίκιο). Το Άσχημο σενάριο (για αυτούς) είναι το δις ιζ Πάρτα:  Κάνουμε ΕΜΕΙΣ στάση πληρωμών εξωτερικού χρέους και πάμε πίσω στην δραχμή (αυτά τα δύο πάνε πακέτο και κατά την ταπεινή μου άποψη).  Εμείς θα πάθουμε ό,τι πάθουμε, και η ΕΚΤ θα πάθει τρα-λα-λα προσπαθώντας να μαζέψει τις τρύπες  (που υπάρχουν και σήμερα, αλλά παριστάνουν, στρουθοκαμηλίζοντες, ότι δεν φαίνονται, προσθέτω εγώ).  Η ανεργία και τα δημοσιονομικά αδιέξοδα θα επεκταθούν στην Ευρώπη (πλην πολύ πλουσίων που έχουν μαζέψει στο σεντούκι, προσθέτω εγώ).  Θα πάθει ζημιά και η Αμερική από τον αντίκτυπο.  Το σενάριο αυτό θεωρείται τόσο άσχημο που δεν θα το αφήσουν να συμβεί (και το λένε καθημερινά). Εγώ έχω το «Τίμιο» σενάριο όσον αφορά την Ελλαδίτσα μας:  Να αναγνωριστούν τα αίτια του προβλήματος και να προσεγγιστούν όπως θα τα προσέγγιζε ένας μπακάλης, ή ένας λογιστάκος:  Ενθαρρυνθήκαμε, αφεθήκαμε, λαδωθήκαμε, και πιεστήκαμε να δανειστούμε για να κάνουμε έργα και να καταναλώσουμε το βιομηχανικό πλεόνασμα του Γερμανικού θαύματος της 20ετίας (και λίγο του Γαλλικού και του Ισπανικο