Το ΚΚΕ, οι “Αναρχικοί” και η αστυνομική αντίληψη της Ιστορίας

Υπάρχουν δυο βασικές αντιλήψεις για την Ιστορία :

Η μια αναφέρεται σε ανθρωπολογικά, οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα για να εξηγήσει τις ιστορικές εξελίξεις, τις ανατροπές, την φαινομενικά χαοτική Ιστορία της ανθρωπότητος.

Η άλλη, η αντίληψη των πάσης φύσεως συντηρητικών ομάδων, μηχανισμών και γραφειοκρατιών είναι εξαιρετικά γραμμικότερη και απλοϊκή : Όλα τα κάνουν υποκινητές, πράκτορες, αρχηγοί και τα τσιράκια τους !

Αυτή η αντίληψη κάνει καταρχήν καλό στους διάφορους “μηχανισμούς” : Δικαιολογεί την αυτονόμηση τους από την κοινωνία, τον ασφυκτικό έλεγχο της και την εξασφάλιση

Κατά τα άλλα, η αντίληψη αυτή χαρακτήρισε και χαρακτηρίζει γραφειοκρατίες και μηχανισμούς σε Δύση και Ανατολή, με πρωταθλήτρια στο είδος την Σταλινική γραφειοκρατία της πρώην ΕΣΣΔ.

Η κατάληψη της εξουσίας από το γραφειοκρατικό μόρφωμα του ΚΚΣΕ, η αιματηρή καταστολή των αντιφρονούντων, η εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων στο όνομα της δήθεν «ισότητας» και της οικοδόμησης του Σοσιαλισμού και η αντίδραση που προκλήθηκε, αποδόθηκε σε «πράκτορες του Ιμπεριαλισμού» και σε «εχθρούς του λαού». Ο Τρότσκυ, ο Μπουχάριν, οι στρατηγοί του Κόκκινου Στρατού, οι γιατροί του Στάλιν ήταν όλοι «πράκτορες» και «σαμποτέρ» και δολοφονήθηκαν ως τέτοιοι.

Η δική μας εκδοχή, το ΚΚΕ εφάρμοσε κατά γράμμα την  «γραμμή» : Πράκτορες όσοι διαφώνησαν με τον Ζαχαριάδη πρίν από το 1940. Πράκτορες οι Αρχειομαρξιστές, οι Αναρχοσυνδικαλιστές, όλοι όσοι δεν χωρούσαν στα παρανοϊκά σχήματα της ΙΙΙης  Διεθνούς !

Όταν ο Άρης κατάλαβε ότι οι εμμονές των Σιάντου και Ζαχαριάδη οδηγούσαν ολόκληρο το ΕΑΜ στην παγίδα του … «γέρου της Δημοκρατίας» και του Σκόμπυ, ότι η αλλοπρόσαλλη τακτική του 46 οδηγούσε την Αριστερά στο σφαγείο και την χώρα στον ανταρτοπόλεμο, πράκτορας κι’ αυτός !

Μετά το 1974 και την νομιμοποίηση του το ΚΚΕ έγινε πια τμήμα του καθεστώτος, επαγγελματίας εκπρόσωπος της «εργατικής τάξης» και διαχειριστής ενός τεράστιου γραφειοκρατικού μηχανισμού που συμμετείχε στην «ανακατανομή εισοδήματος» με «πακέτα», επιδοτήσεις, κρατικές ενισχύσεις κλπ. Έπρεπε να εξασφαλίσει την ολοκληρωτική υποταγή του «κινήματος» στις επιδιώξεις αυτές και στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της ΕΣΣΔ όσο υπήρχε.

Άτεγκτη επιβολή της «τάξης» στα Πανεπιστήμια, απαγόρευση κάθε κριτικής στην «φιλειρηνική» εξωτερική  πολιτική της Σοβιετίας, μονοπώληση του εμπορίου της Εθνικής Αντίστασης του 40 – 45 και της άλλης, της δήθεν του 67 – 74, έλεγχος του φοιτητικού και κάθε  κινήματος της νεολαίας.

Ώσπου το κάστρο της Σοβιετίας έπεσε … Ώσπου το ΚΚΕ έγινε κομπάρσος στο νέο πολιτικό σκηνικό του «εκσυγχρονισμού» και του «τέλους της Ιστορίας» και κατέληξε να δίδει μάχες οπισθοφυλακής παρακαλώντας τον Καραμανλή να μήν ψηφίσει στο Ευρωκοινοβούλιο το «μνημόνιο» για την αναγνώριση του κομμουνισμού ως ισοδύναμο του ναζισμού…

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, η αστυνομική αντίληψη του ΚΚΕ είχε και το αντίστοιχό της στους διωκτικούς μηχανισμούς.

Μηχαν