Τρομοκρατία: Σκοτώνω, άρα υπάρχω;

«Θα πρέπει να πολεμήσουμε τους τρομοκράτες, και τις αιτίες της τρομοκρατίας, με την ίδια αποφασιστικότητα». Αυτό είναι το αξίωμα που καθιερώθηκε πριν από δέκα χρόνια, με αφορμή τις επιθέσεις της 11/9. Το υιοθέτησαν πολιτικοί ηγέτες, όπως ο πρόεδρος George W. Bush, αλλά και ο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Javier Solana.

Σήμερα, μετά τις πρόσφατες δολοφονίες στη Γαλλία, το εν λόγω

Το γαλλικό κράτος κατάφερε να εξουδετερώσει τον τρομοκράτη, αλλά τα ερωτήματα παραμένουν. Μήπως θα έπρεπε να έχει συλληφθεί νωρίτερα; Μήπως θα έπρεπε να πιαστεί ζωντανός;

Ο πρόεδρος Nicolas Sarkozy είχε δίκιο όταν χαρακτήρισε τον δράστη Mohammed Merah, ως τέρας. Ήταν όμως το δικό μας τέρας. Γεννήθηκε, μεγάλωσε, και διαμορφώθηκε στη Γαλλία, όπως και οι άλλοι τρομοκράτες, που είχαν σπείρει τον θάνατο στο Λονδίνο το 2005, είχαν κι αυτοί ανατραφεί στη Βρετανία.

Η Γαλλία, αλλά και ολόκληρος ο κόσμος θα πρέπει να εξετάσουν το πώς ένας μοναχικός άνδρας, κατάφερε να κρατά μια ολόκληρη χώρα σε ομηρία, επί μια σχεδόν εβδομάδα.

Το μόνο νόημα που είχε η ζωή για τον Merah, ήταν η δολοφονία στρατιωτών και Εβραιόπουλων. Για αυτόν, η εν ψυχρώ δολοφονία τους, ήταν και ο λόγος ύπαρξής του.

Πολλοί Γάλλοι, αρχικά και ενδόμυχα, επιθυμούσαν να υπάρξει μια επανάληψη των δολοφονιών του Όσλο. Να αποκαλυφτεί δηλαδή ότι ο δράστης θα ήταν ένα προϊόν της άκρας δεξιάς. Όμως ο Merah δήλωσε πως δρα εν ονόματι του φονταμενταλιστικού Ισλάμ. Και μάλιστα ήταν μέλος μιας μικρής αιματηρής σέχτας του. Πως όμως μπορεί, ένα χαμένο παραβατικό τέκνο της Γαλλίας, να πέσει θύμα του τρομοκρατικού μίσους, σε οποιαδήποτε μορφή του;

Οι δολοφονίες της Γαλλίας έχουν σχέση με τρεις παράγοντες: Πρώτον, τα πεδία μάχης της Μ. Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων αυτών του Αφγανιστάν, και του Πακιστάν. Τα εκεί προβλήματα μπορεί να μην αποτελούν την άμεση αιτία των δολοφονιών, αλλά ούτε και είναι απλά ένα πρόσχημα. Τα προβλήματα αυτής της ταλαιπωρημένης από τις συγκρούσεις περιοχής, αποτελούν ένα επικίνδυνο εφαλτήριο για την αποξενωμένη μουσουλμανική νεολαία της Γαλλίας.

Δεύτερον, η αποξένωση αποτελεί την καθημερινή πραγματικότητα για πολλούς Γάλλους Μουσουλμάνους, που πλήττονται ιδιαίτερα από την οικονομική κρίση, και την μεγάλη ανεργία, οι οποίες καθυστερούν την ομαλή ένταξή τους στη γαλλική κοινωνία.

Τέλος, υπάρχει ένα χάσμα ταυτότητας στη Γαλλία, που εξελίσσεται επικίνδυνα. Μήπως είναι σύμπτωση ότι ο Merah, που ήταν αλγερινής καταγωγής, επέλεξε να δράσει την ίδια ώρα που η Γαλλία και η Αλγερία γιόρταζαν την 50η επέτειο της ανεξαρτησίας της δεύτερης;

Προφανώς, ο Merah δεν αισθάνονταν ούτε Γάλλος, ούτε Αλγερινός. Επέλεξε αποκλειστικά την μουσουλμανική ταυτότητα. Μια ταυτότητα όμως, μιας διεστραμμένης, ακραίας, σεχταριστικής έκδοσης του Ισλάμ. Κάποιες προσωπικές παράμετροι, όπως η έλλειψη πατέρα, η απουσία οικογενειακής δομής, πολύ πιθανόν να συνέβαλλαν στην χαμένη ταυτότητα του νεαρού. Έψαχνε διακαώς για ένα μοντέλο με κανόνες για την ζωή