Η αποθρασυνση των φασιστικων συμμοριων, η κοινωνικη διαλεκτικη και οι επιθετικες μεταβλητεσ…

απο το http://risinggalaxy.wordpress.com/
http://sinialo.espiv.net/?p=8287
“Πληθαίνουν τα θύματα της ρατσιστικής βίας” διαπιστώνουν σύσσωμα τα ΜΜΕ αυτές τις μέρες. Και είναι αλήθεια ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας κοινωνικής διαλεκτικής όπου ο θεσμικός ρατσισμός (“Ξένιος Ζευς” και άλλα ευτράπελα της ιστορίας) προσπαθεί να μετασχηματίσει έναν διάχυτο και επιθετικό ρατσισμό που κι αυτός αποτελεί απότοκο  των προεκλογικών συστημ(ατ)ικών ασκήσεων ρατσισμού.
Στην πολιτική κοινωνιολογία είναι γνωστή αυτή η λειτουργία των θεσμικών δομών: το κράτος, ως υπερ-θεσμός, διαχέει τις εκάστοτε αιχμές της κυρίαρχης ιδεολογίας (που είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης) σε όλον τον κοινωνικό σχηματισμό διαστέλλοντας τη θεσμική ροή (όπου οι θεσμοί είναι δομές εξουσίας) διευρύνοντας έτσι το πεδίο των εξουσιών σώμα-με-σώμα στην καθημερινή ζωή των υπηκόων. Σκοπός είναι οι υπήκοοι να μην αναπαράγουν απλά την εξουσία που εκπέμπεται από το κράτος υπερ-θεσμό αλλά να γίνονται οι ίδιοι παραγωγοί εξουσιών εμπλουτίζοντάς τες -προς την ίδια κατεύθυνση- με το κοινωνικό φαντασιακό και τις αδιαμφισβήτητες δημιουργικές τους ικανότητες. Το κράτος υπερ-θεσμός εμφανίζεται και πάλι στη συνέχεια για να κεφαλαιοποιήσει αυτόν τον εμπλουτισμό, να τον κωδικοποιήσει και να τον ενσωματώσει μέσα στο ηθικό, ιδεολογικό και νομικό πλαίσιο των θεσμών. Έτσι, η “κοινωνία” μπορεί να μην αναγνωρίζει όλο της τον εαυτό μέσα στη θεσμική λειτουργία αλλά αναγνωρίζει και αποδέχεται τις πλευρές της εκείνες που νομιμοποιεί το κράτος υπερ-θεσμός, το κράτος-διαχειριστής, το κράτος-αυτόκλητος επιδιαιτητής των κοινωνικών αντιθέσεων. Αυτή η αδιάκοπη διαλεκτική σχέση επιτρέπει στο κράτος να ασκεί  την λειτουργία του ως βηματοδότη εξουσίας στο κοινωνικό σώμα με σκοπό την απρόσκοπτη ροή του καθεστωτικού πολιτισμού.