126 εκ. δολλαρια "αραχνιαζουν στο συρταρη ενος γραφειοκρατη" τονισε στην ομιλια του στη βουλη....ο γιαννης μιχελακης

Γράφει ο Νίκος Κούτρικας
Οικονομικός συντάκτης ΕΣΗΕΑΑγαπητό Fimotro,Προς τους Υπουργούς Οικονομικών κ. Ιωάννη Στουρνάρα και Εθνικής Άμυνας κ. Πάνο Παναγιωτόπουλο απευθύνθηκε στην ομιλία του στην βουλή ο Γιάννης Μιχελάκης τονίζοντας ότι...
126 εκ. δολάριααραχνιάζουν εν μέσω κρίσης στο.... συρτάρι ενός γραφειοκράτη!Ο βουλευτής Επικρατείας της ΝΔ Γιάννης Μιχελάκης τόνισε στην ολομέλεια της βουλής πριν απο λίγο:Η εταιρεία «Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα Α.Β.Ε.Ε.» (Ε.Α.Σ.), που προήλθε το 2004 από τη συγχώνευση της ΠΥΡ.ΚΑΛ (Α.Ε. Ελληνικού Πυριτιδοποιείου & Καλυκοποιείου) και της Ε.Β.Ο. (Ελληνικής Βιομηχανίας Όπλων) αποτελεί τη μεγαλύτερη αμυντική βιομηχανία της χώρας μας, καθώς επίσης τον αποκλειστικό προμηθευτή των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων σε όπλα, οπλικά συστήματα και πυρομαχικά.Η Ε.Α.Σ. απασχολεί 970 εργαζόμενους, διαθέτει 5 εργοστασιακά συγκροτήματα και απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης της διεθνούς αμυντικής αγοράς, τόσο ως συνεργάτης των μεγαλύτερων αμυντικών βιομηχανιών σε προγράμματα συμπαραγωγών, όσο και ως πιστοποιημένος προμηθευτής περισσοτέρων από 30 Υπουργείων Εθνικής Άμυνας.Το δυσάρεστο είναι ότι παρά τις άριστες τεχνολογικές και παραγωγικές δυνατότητες της Ε.Α.Σ., λάθη και παραλείψεις του παρελθόντος, μεταξύ των οποίων η μη έγκαιρη πραγματοποίηση των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών, της συγχώνευσης εργοστασιακών συγκροτημάτων και της αναδιάρθρωσης των γραμμών παραγωγής, την οδήγησαν σε οικονομικό αδιέξοδο, καθιστώντας αναπόφευκτη την επικείμενη αποκρατικοποίησή της.Αυτό όμως που προκαλεί μεγάλη έκπληξη, εύλογη απορία και δικαιολογημένη αγανάκτηση είναι το γεγονός ότι στο οικονομικό αδιέξοδο αυτής της μείζονος στρατηγικής σημασίας βιομηχανίας συνέβαλε καθοριστικά η αδιαφορία, η κωλυσιεργία και η ανικανότητα κάποιων κρατικών λειτουργών, οι οποίοι κράτησαν για τέσσερα χρόνια στα συρτάρια τους μία σημαντική οφειλή προς την Ε.Α.Σ. ύψους 126 εκ. δολαρίων, την ώρα που η εταιρεία έδινε τη μάχη της επιβίωσης. Για να γίνω σαφέστερος θα αναφερθώ εν συντομία στο ιστορικό της υπόθεσης.Στις 11 Οκτωβρίου 2008 και στο πλαίσιο της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, υπεγράφη στην Ουάσιγκτον από τους Υπουργούς Οικονομικών της Ελλάδας κ. Γιώργο Αλογοσκούφη και του Ιράκ κ. Baker Jabr Al-Zubaidy διμερής συμφωνία διακανονισμού των οφειλών του Ιράκ προς το Ελληνικό Δημόσιο.Η ανωτέρω σύμβαση κρίθηκε εύλογα τότε ως ιδιαίτερα επωφελής για την Ελλάδα, γιατί αντίθετα με τις οφειλές του Ιράκ προς άλλα κράτη, οι οποίες διεγράφησαν σε ποσοστό έως και 85%, η οφειλή προς τη χώρα μας διατηρήθηκε στο 100% των απαιτήσεων μας, με τη συμφωνία να καταβληθεί σε 44 δόσεις εντός 21 ετών (2019-2040). Η ως άνω οφειλή, συνολικού ύψους 126.185.662 δολαρίων ΗΠΑ, προερχόταν από την προμήθεια όπλων, οπλικών συστημάτων και πυρομαχικών στο Ιράκ από την Ε.Α.Σ.Όμως η ενεργοποίηση αυτής της τόσο επωφελούς για τη χώρα μας και για την Ε.Α.Σ. διμερούς συμφωνίας προϋπέθετε την κύρωσή της από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει πραγματοποιηθεί, παρά το γεγονός ότι συμπληρώθηκαν ήδη 4 χρόνια από την υπογραφή της.Αυτό που πρέπει να υπογραμμιστεί είναι ότι αυτή η απαράδεκτη και αδικαιολόγητη κωλυσιεργία στερεί σήμερα από τη χώρα μας την πολύτιμη δυνατότητα να επωφεληθεί οικονομικά, προβαίνοντας από τώρα στην εκχώρηση της επίμαχης αυτής μελλοντικής απαίτησης εις βάρος του Ιράκ, με σκοπό την πρόωρη εξόφλησή της !Είναι σαφές ότι η έγκαιρη διευθέτηση αυτής της σημαντικής οικονομικής εκκρεμότητας θα μπορούσε όχι μόνο να προσφέρει βαθιά οικονομική ανάσα στην Ε.Α.Σ. διασφαλίζοντας τις θέσεις εργασίας που σήμερα διακυβεύονται, αλλά και να εξυπηρετήσει τα οικονομικά συμφέροντα του Δημοσίου, αυτές τις τόσο δύσκολες ώρες για την εθνική μας οικονομία.Οι αρνητικές συνέπειες της εν λόγω προκλητικής και ανεξήγητης καθυστέρησης είναι προφανείς, αφού η δεινή οικονομική θέση της Ε.Α.Σ. επιτείνεται δραματικά και η αμυντική μας βιομηχανία αδυνατεί να συνάψει επωφελείς συμφωνίες παραγγελίας, εξαιτίας της ασφυκτικής ταμειακής της δυσχέρειας.Μάλιστα αυτή η κραυγαλέα ιστορία γραφειοκρατικής τρέλας δημιουργεί βάσιμες υπόνοιες ότι αυτό δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα σύμβασης αναλόγου περιεχομένου, που αραχνιάζει σε κάποιο συρτάρι.
Όταν όμως οι κρίσιμες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας κινδύνευσαν κάποια στιγμή να τιναχτούν στον αέρα ακόμη και για μικρότερα ποσά και όταν ο ελληνικός λαός υποχρεώνεται σε πρωτόγνωρες και αιματηρές οικονομικές θυσίες, καμία τέτοια ολιγωρία δεν συγχωρείται και κανένας ανάλγητος γραφειοκράτης δεν πρέπει να μένει ατιμώρητος.