O ροκι ζει αναμεσα μασ!

Aπό το : sport24.gr
Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος γράφει για τον Ολυμπιακό, τον Ρόκι με τα... ερυθρόλευκα, τον "χειρότερο" πρωταθλητή Ευρώπης της τελευταίας 20ετίας! Αναλύει το πως "γύρισε" το ματς από το -19 και στέκεται σε δύο παίκτες: τον "δικαιωμένο" Σπανούλη...
και τον "αποφασιστικό" Παπανικολάου.
Είναι ο άθλος του Ολυμπιακού η μεγαλύτερη έκπληξη των φάιναλ-φορ; Ναι. Και μάλιστα όντας η χειρότερη ομάδα που κατακτά το τρόπαιο (μη βιάζεστε, διαβάστε παρακάτω). Μα από το -19; Πράγματι! Λες και βλέπαμε ως το 28' το "χτίσιμο" της πλοκής ενός έργου, που έφτασε στην κορύφωση της με το floater του Πρίντεζη.
Ο Ολυμπιακός έμοιαζε με το Ρόκι (εγώ φταίω δηλαδή που ο Κιριλένκο μοιάζει με τον συμπατριώτη του Ιβάν Ντραγκο;) που πρέπει πρώτα να φάει τις μπουνιές του, πριν κάνει μια ακόμη επική αντεπίθεση. Έτσι κι ο Ολυμπιακός, έφερνε ίντσα-ίντσα τον εαυτό του στη δύσκολη θέση, μέχρι ο από μηχανής Θεός (λέγε με Πρίντεζη) και το μαγικό χέρι του... σεναριογράφου, να αλλάξει την ιστορία. Από ένα σημείο γινόντουσαν όλα για να κερδίσει σε ένα φινάλε που έμοιαζε με το τέλος μιας ταινίας. Ή καλύτερα σαν την αρχή ενός ονείρου
Ο Γιάννης Φιλέρης έγραψε για το masterpiece του Ντούσαν Ίβκοβιτς, οπότε θα μου επιτρέψετε να ασχοληθώ με δύο εκ των πρωταγωνιστών: τον Βασίλη Σπανούλη και τον Κώστα Παπανικολάου.
Για τον πρώτο αυτό το ευρωπαϊκό είναι μια τεράστια δικαίωση. Από το βράδυ της Κυριακής μπορεί να πάρει μια βαθιά ανάσα ανακούφισης, απαντώντας -κυρίως- στον εαυτό του για το αν πριν δύο καλοκαίρια έκανε τη σωστή επιλογή. Όταν αποφάσισε να φορέσει τα "κόκκινα" το έκανε με μεγάλο προσωπικό κόστος. Για αυτό αν κάποιος πρέπει να αισθάνεται λίγο περισσότερο δικαιωμένος είναι αυτός. Γιατί κακά τα ψέμματα: αυτή είναι η ομάδα του.
Κι αυτό ήταν κάτι που ζητούσε (το αν είναι δηλαδή ο Ολυμπιακός η ομάδα του Σπανουλη) όταν αποχωρούσε από τον Παναθηναϊκό για να διανύσει την τάφρο προς το αντίπαλο "στρατόπεδο". Οπότε αν κάποιος σήμερα τον ρωτήσει αν "άξιζε τον κόπο", δεν νομίζω να πει "όχι".
O Παπανικολάου από την άλλη ανέβηκε πολλά επίπεδα στην εκτίμηση μου. Πριν την προημιτελική σειρά με τη Σιένα ήταν απλά ένας ταλαντούχος νεαρός που είχε πάρει αρκετές ευκαιρίες -τις περισσότερες για την ακρίβεια από τους παίκτες της γενιάς του- κι είχε μείνει στάσιμος σε έναν δευτερεύοντα ρόλο. Ειδικά στο φάιναλ-φορ, όμως, ντύθηκε πρωταγωνιστής κι ήταν ο πιο αποφασιστικός παίκτης των Πειραιωτών. Αρχικά σταμάτησε το "κλειδί" της Μπαρτσελόνα τον Πιτ Μάικλ (4π) και στη συνέχεια κόντραρε στα ίσα τον MVP της διοργάνωσης, τον Αντρέι Κιριλένκο (12 πόντοι, 4 λάθη) κερδίζοντας τον μάλιστα σε δύο καθαρά προσωπικές φάσεις (εκτός γηπέδου και επιθετικό φάουλ).
Πέρα από την αμυντική του συνεισφορά ο Παπανικολάου κράτησε τον Ολυμπιακό στο δεύτερο δεκάλεπτο όταν έδωσε στην ομάδα του αυτό ακριβώς που χρειαζόταν: μια απειλή στην αδύνατη πλευρά. Όταν, δηλαδή, η άμυνα της ΤΣΣΚΑ έκλεινε όλη τη ρακέτα μετά το αρχικό ρήγμα (πικ-εν-ρολ Σπανούλη), χρειαζόταν ένας παίκτης στην απέναντι πλευ