Χωρις ελπιδα δεν ζει η κοινωνια

Γράφει ο Παναγιώτης Παπακωστόπουλος
Δείτε τους ανθρώπους στο δρόμο που μοιάζουν σαν χαμένοι στο διάστημα, δείτε στο σπίτι σας τους γονείς ή τα παιδιά σας βουτηγμένους στο άγχος, δείτε τους διπλανούς σας που βρίσκονται σε απόγνωση, δείτε την κατάθλιψη στους...

φίλους σας. Γκρεμισμένα όνειρα και ψυχολογικά συντρίμια. Αυτή είναι η Ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς τόσο άσχημα είναι τα πράγματα, τόσο κακή είναι η πραγματικότητα. Το να ψάχνουμε για υπεύθυνους, έχει τη σημασία βρίσκω τον δολοφόνο αλλά το θύμα δεν γυρίζει πίσω. Όποιοι φταίνε θα λογοδοτήσουν στην ιστορία, το ζήτημα είναι τι γίνεται απο εδώ και μπρός. Πως θα μπορέσει η κοινωνία να ανακτήσει την χαμένη ψυχολογία, παλεύω και ελπίζω. Το μεγάλο πρόβλημα της κυβέρνησης δεν είναι τα μέτρα για τα οποία έχει το μαχαίρι στο λαιμό. Επώδυνα θα είναι, ύφεση με όλα τα συμπαρομαρτούντα θα φέρουν, θα μεγαλώσουν την απογοήτευση των πολιτών. Αν θα οδηγηθούμε σε κοινωνικές εκρήξεις δεν θα κάνω πρόβλεψη. Πολύ φοβάμαι πάντως πως δεν θα φτάσουμε σε αυτό το σημείο. Εύχομαι οι φόβοι μου να διαψευστούν, γιατί οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι απόδειξη οτι η κοινωνία είναι ζωντανή. Φοβάμαι οτι θα συμβεί το χειρότερο. Η αποδοχή της "ήττας "με τα χέρια ψηλά, η παράδοση του εαυτού μας σε συναισθήματα προσωπικής αιχμαλωσίας. Σε ένα τέτοιο κόσμο τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει, κανένα μέτρο δεν θα αποδώσει, γιατί χωρίς ελπίδα δεν ζεί η κοινωνία. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα της κυβέρνησης και προσωπικά του κ. Σαμαρά. Να δώσει ελπίδα στο λαό. Να τον πείσει οτι υπάρχει έξοδος απο το αδιέξοδο. Τότε μπορεί να αποκτήσει νόημα και το προεκλογικό του σύνθημα " Μαζί θα τα καταφέρουμε". Σε διαφορετική περίπτωση και ο ίδιος και η χώρα σύντομα θα εγκλωβιστούν στον ανίκητο εχθρό της παθητικής κοινωνικής αντίστασης. Σε μια κατάσταση δηλαδή παρόμοια με τον στρατηγό να διατάζει και το στράτευμα να κατεβάζει τα όπλα.