Δντ και μετα τι;

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Τον περασμένο Δεκέμβριο η Χιλή μέσω του Ανωτάτου Συμβουλίου Παιδείας είχε αποφασίσει να '' λειάνει '' λίγο την Ιστορία και για ευνόητους λόγους να απαλείψει από τα σχολικά βιβλία τη λέξη '' δικτατορία '' και να την αντικαταστήσει με τον όρο...
'' στρατιωτική διακυβέρνηση '' για το διάστημα κατά το οποίο ο Augusto Pinochet κυβερνούσε τη χώρα. Η περίοδος αυτή, από τις 11/09/1973 που o στυγνός δικτάτορας ανέτρεψε τον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο της χώρας Salvador Allende, έως τις 11/03/1990 που ο Pinochet παραιτείται από πρόεδρος, κρατώντας όμως τη θέση του ως αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, αποτελεί μια από τις σκοτεινότερες περιόδους της Λατινικής Αμερικής, καθώς η δικτατορία που εγκαθιδρύθηκε στη Χιλή ήταν η σκληρότερη όλων στην συγκεκριμένη περιοχή. Το όλο θέμα φέρνει βεβαίως στη μνήμη μας το αντίστοιχο που είχαμε και εμείς εδώ με την κυρία Ρεπούση και τον '' συνωστισμό '' που είχε παρατηρηθεί στην Σμύρνη το 1922, την κυρία Ρεπούση που σήμερα τη βρίσκουμε Υπεύθυνη Παιδείας στην ΔΗΜΑΡ του κυρίου Κουβέλη.
Ας επιστρέψω όμως στο θέμα μου. Η Χιλή αποφάσισε λοιπόν, επιδεικνύοντας ταχύτατα αντανακλαστικά, καθώς το θέμα είχε δημιουργήσει θύελλα αντιδράσεων στον πολιτικό κόσμο και όχι μόνο, να επαναφέρει τον όρο '' δικτατορία '' στα σχολικά βιβλία και με τον τρόπο αυτό να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια. Διαβάζοντας τώρα στον ελληνικό και ξένο τύπο για το συγκεκριμένο θέμα, σε συνδυασμό με όλα όσα περνάει ο τόπος μας και όλοι εμείς οι Έλληνες, το μυαλό μου πήγε αυτόματα στα δεινά της Χιλής όταν ο δικτάτορας Pinochet αποφάσισε να την παραδώσει βορά στο ΔΝΤ. Είναι αξιοσημείωτο ότι η Χιλή, την συγκεκριμένη περίοδο αποτέλεσε το ιδανικό πειραματόζωο για την εφαρμογή των φιλελεύθερων αντιλήψεων (Χάγιεκ, Φρίντμαν κλπ.). Όπως εξάλλου και τόσες άλλες δικτατορίες όπως αυτές στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Βολιβία, τη Νιγηρία, αφού κατά ένα περίεργο τρόπο το ΔΝΤ συνεργαζόταν πάντοτε άψογα με όλα τα δικτατορικά καθεστώτα. Το παράδειγμα της Χιλής είναι χαρακτηριστικό ώστε να δούμε ενδεικτικά '' τα ευεργετήματα '' του ΔΝΤ εκεί : η ανεργία εκτοξεύτηκε στο 22%, το 40% των κατοίκων βρέθηκε κάτω από τα όρια της φτώχειας, οι μισθοί των εργαζομένων μειώθηκαν κατά 50%, τα πάντα, από τις δημόσιες επιχειρήσεις ως και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, μέχρι ακόμα και το νερό, ιδιωτικοποιήθηκαν οδηγώντας το 1982 την οικονομία της Χιλής στον απόλυτο μαρασμό και την κατάρρευση. Η χώρα ισοπεδώθηκε, όπως και κάθε άλλη χώρα από τη οποία πέρασε το καλό και φιλεύσπλαχνο ΔΝΤ με τα πεινασμένα '' κοράκια '' του. Από την όλη κατάσταση οι μοναδικοί κερδισμένοι, όπως πάντα τα μονοπώλια και γενικότερα το μεγάλο κεφαλαίο. Ο μόνιμα χαμένος, όπως πάντα, ο λαός.
Ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος γράφει στο βιβλίο του '' Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε '' :>. Μόνο μη γίνει κάποια παρανόηση. Όλη αυτή την ώρα αναφέρομαι στη Χιλή. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.