ΕΙΜΑΙ ΠΟΔΗΜΑΤΗΣ... ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΠΙΖΗΣΩ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ;

Από τη Νόρα Ράλλη Το παρόν κείμενο έχει ως αφορμή κάποιους μαθητές, κάποιου γυμνασίου στη Θεσσαλονίκη. Δεν έχουν τίποτε το περίεργο - δεν έχουν πάρει το Νόμπελ, δεν προχωράνε με το ένα πόδι, μπορεί να μη φοράνε καν κουκούλες. Διαμαρτυρήθηκαν, ωστόσο, για κάτι που καμία ΑΔΕΔΥ και καμία ΓΣΕΕ δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ: ζητούν χώρο στάθμευσης για τα ποδήλατα τους έξω από τα σχολεία, προκειμένου να μπορούν να μετακινούνται καθημερινά με το δικό τους οικολογικό μέσο. Όχι, δεν είμαι ρομαντική. Ρεαλίστρια είμαι, στα πρόθυρα του άκρατου κυνισμού. Όχι, δεν είμαι ακτιβίστρια, δεν αφήνω τις μασχάλες μου αξύριστες διαμαρτυρόμενη για τις φώκιες που πεθαίνουν για να φοράμε παπούτσια Timberland, ούτε έχω σταματήσει να πίνω coca cola. Επιδιώκω, όμως, να μπορώ να κοινωνώ με τους συνανθρώπους μου σε μία βιώσιμη, λειτουργική πόλη. Τα παιδιά αυτά, πολύ απλά, έθεσαν ένα αίτημα - όλα μαζί, όμως! - και ο δήμος το έλαβε υπ όψιν του. Σύμφωνα, μάλιστα με την εφημ. Ελευθεροτυπία, ήδη επεξεργάζεται τεχνική μελέτη γι