Φιλοδοξιες και στοχοι...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Aγαπητό Fimotro,
O Ε. Βενιζέλος ποτέ δεν έκρυψε την επιθυμία του να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ. Φαινόταν στο διψασμένο για εξουσία βλέμμα του, στην ακόρεστη φιλοδοξία του που τον έκανε αργά και σταθερά να ξεπερνά όλα τα εμπόδια διεκδικώντας το...
όνειρο του : την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχασε ποτέ το στόχο του, ήξερε που ήθελε να πάει και κάρφωσε το βλέμμα και το μυαλό του εκεί. Προσηλώθηκε σ' αυτό αθόρυβα, προχωρώντας βήμα-βήμα τον ανηφορικό και γεμάτο στροφές δρόμο που θα τον οδηγούσε στην κορυφή.
Ως υπηρέτης υπάκουος, έγινε Υπουργός Τύπου, Κυβερνητικός Εκπρόσωπος, Υπουργός Μεταφορών, Ανάπτυξης, Δικαιοσύνης, Πολιτισμού, Εθνικής Άμυνας. Ήσυχα, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Ο θόρυβος δεν εξυπηρετούσε τα σχέδια του. Το επαγγελματικό του προφίλ και η επιστημονική του κατάρτιση, ως καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου θα του έδιναν το απαραίτητο κύρος μακροπρόθεσμα για να πραγματοποιήσει το όνειρο του. Το 2004 προσπάθησε να βγει μπροστά, να πει '' είμαι κι εγώ εδώ, διεκδικώ, θέλω, αξίζω '', ο Κ. Σημίτης όμως είχε άλλα σχέδια. Παραδίδοντας το δαχτυλίδι, με συνοπτικές και μάλλον όχι απολύτως δημοκρατικές και διαυγείς διαδικασίες, στον Γ. Παπανδρέου, στην Αναγνωστοπούλου, έκοψε την φόρα απότομα στον πολιτικό που φιλοδοξούσε να γίνει το αντίπαλο δέος του Γ. Παπανδρέου. Πείσμωσε όμως πιο πολύ. Και περίμενε. Το 2007. Τώρα πια είχε και ρεύμα στο κόμμα. Τον ήθελαν, τον πίστευαν, τον προτιμούσαν. Και ο Γ. Παπανδρέου όμως δεν αστειευόταν. Δε θα έχανε. Έτσι και έγινε. Ήττα και πάλι. Επίσημη αυτή τη φορά. Κι όμως τώρα πια το ξέρει. Και την επόμενη φορά θα νικήσει. Γιατί ξέρει τον αντίπαλο καλά πια. Βλέπει την ανεπάρκεια, τις ελλείψεις, τα λάθη του. Τον παρατηρεί. Και περιμένει. Και όταν το καλοκαίρι του 2011 αναλαμβάνει το Υπουργείο Οικονομικών, ξέρει πως η μεγάλη του στιγμή φτάνει σιγά-σιγά. Και αυτή τη φορά θα νικήσει. Πανηγυρικά. Και χωρίς καν αντίπαλο.