Η ελλαδα του εφαπαξ

Του Θωμά Σίδερη
Αγαπητό Fimotro,
Διαβάζω από το βικιλεξικό: "Εφάπαξ: χρηματικό ποσό που παίρνει κάποιος από το ασφαλιστικό του ταμείο όταν βγαίνει στη σύνταξη". Είναι γεγονός ότι πουθενά στην Ευρώπη δε λαμβάνει εργαζόμενος εφάπαξ. Τι γίνεται όμως όταν...
το συγκεκριμένο ποσό έχει παρακρατηθεί από το μισθό του εργαζομένου ειδικά γι´αυτό το σκοπό;

Το εφάπαξ είναι ένας ιδιότυπος κουμπαράς, εφεύρημα της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, ώστε να διευκολύνονται τα ασφαλιστικά ταμεία και να έχουν ταμειακή ρευστότητα. Από την άλλη, κι ο εργαζόμενος είχε κάτι να περιμένει, έναν μποναμά που του έκανε το κράτος - νονός με τα δικά του λεφτά.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που ήρθαν στο φως μέσα στο καλοκαίρι, τα περισσότερα ασφαλιστικά ταμεία έδιναν έως και 80 % μεγαλύτερο εφάπαξ στους εργαζόμενους που έβγαιναν στη σύνταξη. Σ´ ένα κράτος υδροκέφαλο και τερατώδες από τη σύστασή του, το εφάπαξ είναι απλώς το κερασάκι στην τούρτα.

Ένας γνωστός μου, ταχυδρόμος στο επάγγελμα, βγήκε σε σύνταξη στα 53. Απ´ όσο τον θυμάμαι, δούλευε καθημερινά 7 με 11 το πρωί. Δώδεκα το μεσημέρι ήταν στο σπίτι του.
Επειδή μάλιστα ήταν και συνδικαλιστής -την εποχή αποθέωσης των εργατοπατέρων- ελάμβανε και άπειρες συνδικαλιστικές άδειες, συμμετοχές σε συνέδρια, συνελεύσεις κλπ. Καθόσον όμως δεν πατούσε σχεδόν ποτέ σε όλα αυτά, οι μέρες που δικαιούταν
από τη συνδικαλιστική του δραστηριότητα, αθροίζονταν στην κανονική του άδεια. Έφευγε τον Ιούνιο και επέστρεφε πια τον Σεπτέμβριο. Αυτός ο εργαζόμενος και συνδικαλιστής λοιπόν, που εργαζόταν 4 ώρες ημερησίως, 20 ώρες την εβδομάδα, 80 ώρες τον μήνα, βγήκε σε σύνταξη στα 53 του, το 2003, με σύνταξη που ξεπερνούσε τα 2.000 ευρώ και έλαβε ένα παχυλότατο εφάπαξ της τάξης των 50.000 ευρώ. Και να ´λεγα ότι ήταν κάποιος εργαζόμενος υψηλών ακαδημαϊκών προσόντων, χαλάλι του. Ένα εξατάξιο γυμνάσιο με το ζόρι είχε τελειώσει. Και στα ΕΛΤΑ μπήκε φυσικά με μέσον.

Ακόμα θυμάμαι τον μακαρίτη τον πατέρα μου, εργάτη όλα του τα χρόνια στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος, να παλεύει να πάρει -σακάτης πια- τη σύνταξη απο το ΙΚΑ, το ΙΚΑ να τον περνάει από επιτροπές κάθε χρόνο, λες και η πνευμονική ίνωση -απότοκος της δουλειάς μέσα στη σκουριά και στις "κοιλιές" των καραβιών- θα περνούσε τον επόμενο χρόνο και ο πατέρας μου θα μπορούσε να ξαναβγεί στη ζητιανιά για τα μεροκάματα του τρόμου, που όλο και λιγόστευαν τότε. Κι ας ήταν βαρέα και ανθυγιεινά τα ένσημά του, κι ας δούλεψε τριανταπέντε χρόνια χωρίς σταματημό, κι ας κατέβαλε με αίμα και ιδρώτα τις εισφορές του απέναντι στο ελληνικό κράτος. Κι από εφάπαξ, ούτε γι´ αστείο. Εδώ το επικουρικό ταμείο του Μετάλλου έφτυσε αίμα για να το πάρει.

Εν κατακλείδι, δε διαφωνώ με την καταβολή του εφάπαξ. Από τη στιγμή που το έχουν πληρώσει οι εργαζόμενοι να το πάρουν ή τουλάχιστο να πάρουν αυτά που έχουν καταβάλει ως εισφορές για το συγκεκριμένο σκοπό. Θα πρέπει να σκεφτούν όμως και τούτο: Τα παιδιά τους βρίσκονται ήδη αντιμέτωπα με μια ανεργία που καλπ