Μια ανασταση που αργει πολυ...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Τις άγιες αυτές μέρες, τις μέρες που όλοι οι πιστοί βιώνουμε την πορεία προς τον Γολγοθά, ας σκεφτούμε, έστω για λίγο, πως θα ήταν αυτή η πορεία αν ο πόνος που τη συνοδεύει δεν ήταν η απαιτούμενη θυσία για να φτάσουμε στην...
Ανάσταση. Η ελπίδα της Ανάστασης κάνει την οδύνη υποφερτή και ημερεύει κάπως τον πόνο, αφού η ανταμοιβή του πιστού, του ανθρώπου, είναι η Λαμπρή που διώχνει το σκοτάδι και φέρνει το φώς στην ψυχή. Ο τόπος αυτός ανεβαίνει μαρτυρικά τον Γολγοθά του εδώ και πολύ καιρό, έναν Γολγοθά που μοιάζει να μην έχει τέλος, έναν Γολγοθά που κάνει έναν ολόκληρο λαό να λυγίζει από το φορτίο του σταυρού που σηκώνει στον ώμο του, ένα φορτίο δυσβάσταχτο που στόχο έχει να τον εξουθενώσει και να τον συντρίψει. Και ελπίδα δε φαίνεται. Αντίθετα το σκοτάδι πυκνώνει και τυλίγει τα πάντα γύρω, κάνοντας το τοπίο απειλητικό και επικίνδυνο. Και η ανηφόρα δεν τελειώνει και στην πορεία χάνονται άνθρωποι που απαξιωμένοι εγκαταλείπουν την προσπάθεια, άνθρωποι που χάνουν το κουράγιο τους και λυγίζουν και παραιτούνται. Άνθρωποι που η αμφιβολία φωλιάζει μέσα τους, αφού η Ανάσταση τους έχει ξεχάσει. Και αργεί πολύ...