Ο πετρος και ο κακος λυκος του νεοσυντηρισμου

Του Θωμά Σίδερη
Χυδαία δεν ήταν η φράση, χυδαία είναι η απομόνωσή της και η περαιτέρω εκμετάλλευσή της. Αλλά μια στιγμή, για ποια «μισή Αθήνα» μιλάμε; Μήπως για τη «μισή Αθήνα» του Vovos Constructions, του Liberis Publications, του...
Πέτρου Κωστόπουλου ή του Λάκη Γαβαλά; Κι αν αυτή είναι η «μισή Αθήνα», η άλλη μισή πού βρίσκεται; Μήπως αφού ξεπαρθενεύτηκε, φόρεσε «βέρα στο δεξί» κι αντί του χορού του Ησαΐα, επέλεξε το «ντάνσινγκ γουίδ δε σταρς» της απόλυτης ανοησίας και του απόλυτου τίποτα; Η μεταπολιτευτική δημοκρατία μας συμπεριφέρεται σαν υστερική και θεούσα γεροντοκόρη που παρακολουθεί το βίο της πίσω από την κλειδαρότρυπα, την ίδια στιγμή που παλεύει με το DNA της για να ενηλικιωθεί. Στην πραγματικότητα, είναι μια αυτοάνοση δημοκρατία, με «Ανήλικους» θεσμούς και ενήλικες εμμονές και αγκυλώσεις. Μια δημοκρατία που έμαθε στην κολακεία και στη μίζα, που κοινωνικοποιήθηκε στις αυταπάτες της και έμαθε να επαναπαύεται στην «Καλοσύνη των ξένων». Μια δημοκρατία, βαρύτατη ασθενής, ίσως και κλινικά νεκρή, που κοροϊδεύεται με πλασίμπο και αντιλαμβάνεται τη δόση της –και την κάθε δόση της- ως «Παυσίπονο». «Ο ουρανός στο κεφάλι μας» δε θυμίζει σε τίποτα τον αττικό ουρανό της μισής και αποδεκατισμένης Αθήνας. Είναι ο κρυμμένος ουρανός με τα μαύρα σύννεφα του φασισμού να πυκνώνουν όλο και πιο πολύ. Και δεν είναι μόνο ο φασισμός της Χρυσής Αυγής ή ο φασισμός κάποιου εισαγγελέα που ανέχεται το κλείσιμο ενός θεάτρου ή τις επικίνδυνες ιδεοληψίες ενός ανεκδιήγητου Μητροπολίτη αλλά δεν ανέχεται το χιούμορ ενός μπλόγκερ. Είναι –πολύ περισσότερο- ο φασισμός που εκπορεύεται από μέσα μας -σαν να μην είμαστε εμείς αλλά κάποιοι άλλοι- και ψάχνει ανθρώπινο σαρκίο να φωλιάσει. Γιατί αυτή η κρίση είναι περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας. Με τον κακό μας εαυτό. Κι ο εαυτός μας αυτός έμαθε να αντιλαμβάνεται τους συγγραφείς ως προσωπικότητες «Τιμής ένεκεν», κάτι σαν έπιπλα στην Ακαδημία Αθηνών ή σαν κτερίσματα σε μαυσωλεία που κάθε τους λέξη θα τοποθετείται προσεχτικά στην προθήκη με τις πορσελάνες του πνευματικού κατεστημένου. Και μιλώ για τους συγγραφείς και όχι τους αποφοίτους των σεμιναρίων δημιουργικής γραφής, που απλόχερα τους δώσαμε θέση στις προθήκες των βιβλιοπωλείων με ονόματα που μοιάζουν με ψευδώνυμα: Χρησιίς ή κάτι παρόμοιο. Τη φήμη και τη δόξα των τελευταίων ζήλεψαν οι υπουργοί Οικονομικών και παρακολούθησαν σεμινάρια δημιουργικής στατιστικής για να αντιμετωπίσουν το τέρας μιας διαρκώς προαναγγελλόμενης χρεοκοπίας. Αλλά το κτήνος ήταν αλλού ή μάλλον παντού. Και την «Καρδιά του κτήνους» υπερτροφοδοτούσαν η ανοχή, η διαφθορά και η ατιμωρησία. Αλλά εμείς κοιτάζαμε να βγάλουμε λεφτά από το κτήνος για πάρτη μας, κάτι σαν τον γύφτο με την ταλαίπωρη αρκούδα, που την περιόδευε στα πανηγύρια. Όμως ο ξεδοντιάρης και κακός λύκος έχει επιστρέψει για να αποτελειώσει το θήραμά του. Κι αυτή τη φορά η Ελλάδα εκτός από παγωμένη είναι και πεινασμένη. Κυριολεκτικώς όμως.