Σιωπη...το μνημονιακο κρατος κοιμαται...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Πως μπορεί κάποιος να μένει απαθής και κυρίως ασυγκίνητος μπροστά στο φαινόμενο που τους τελευταίους μήνες κάνει όλο και συχνότερα την εμφάνιση του στα ψιλά κυρίως των εφημερίδων και σε κάποιες ευαισθητοποιημένες σελίδες στο...
διαδίκτυο; Αναφέρομαι στις περιπτώσεις εκείνες των γονιών που βρισκόμενοι σε οικονομικό αδιέξοδο, υποχρεώνονται να αφήσουν τα παιδιά τους σε κάποιο ίδρυμα, προκειμένου να τους εξασφαλίσουν στέγη και ένα πιάτο ζεστό φαγητό. Πρόσφατο το περιστατικό, πριν λίγες μέρες, της μητέρας που άφησε το παιδί της στον παιδικό σταθμό το πρωί, με ένα σημείωμα στην τσέπη του, ένα σημείωμα που έγραφε τον επίλογο σε ένα δράμα βουβό και αθόρυβο. Ένα σημείωμα-απάντηση που θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως μεγεθυντικός φακός της ανηθικότητας των πόθεν έσχες των 300 βουλευτών μας. ''Δε θα γυρίσω να πάρω την Άννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να την μεγαλώσω. Συγνώμη. Η μαμά της.'' Τέσσερις φράσεις απελπισίας και απόγνωσης που συναντούν το άλλο δράμα της μάνας που έπεσε να πνιγεί με το μωρό της γιατί δεν είχε χρήματα. Και πόσα άλλα που δεν βλέπουν ούτε καν το φως της δημοσιότητας, αφού δεν θεωρούνται από κάποιους τόσο σημαντικά όσο η κυβέρνηση Παπαδήμου, τα χαράτσια, τα πρόσθετα μέτρα, οι νέοι φόροι που μας περιμένουν το 2012.
Για πόσο καιρό ακόμα θα κλείνει το επίσημο κράτος τα μάτια, στα περιστατικά αυτά, που με περισσή υποκρισία και πεισματικά, εξακολουθεί να τα θεωρεί ακόμα και τώρα μεμονωμένα περιστατικά; Πως αλλιώς μπορεί να δικαιολογηθεί αυτή η ένοχη σιωπή και αυτή η εκκωφαντική απραξία μέσα στις οποίες εξελίσσονται, χωρίς καμία απολύτως παρέμβαση, τέτοιου είδους οικογενειακά δράματα;
Κλείνοντας, θα ήθελα να προσθέσω κάποια στατιστικά στοιχεία που μέσα στην συγκεκριμένη χρονική περίοδο αποκτούν ιδιαίτερη σημασία, καθώς μέσα από αυτά αποδεικνύεται ότι τα παραπάνω περιστατικά δεν είναι καθόλου μα καθόλου μεμονωμένα. Και ότι το κράτος απλά παρακολουθεί αμέτοχο, απρόθυμο να αντιδράσει, κυνικός συνένοχος μιας τραγωδίας που δυστυχώς φαίνεται να μην έχει σύντομα τέλος.
Οι ψυχρές λοιπόν στατιστικές, αποτυπώνοντας τα νέα δεδομένα στον συγκεκριμένο τομέα, δείχνουν:
1. Την τάση πολλών ζευγαριών να αποφασίζουν ολοένα και περισσότερο να μην κάνουν παιδιά εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν μπορούν να τα μεγαλώσουν.
2. Παλαιότερα, στα παιδικά χωριά, οι αιτήσεις που έφταναν εκεί αφορούσαν, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κακοποιημένα παιδιά. Τώρα, οκτώ στους δέκα γονείς που ζητούν στέγη για τα παιδιά τους είναι άνθρωποι φτωχοί.
3. Πριν δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων αφορούσε κακοποίηση, ενώ τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς που αποφασίζουν να αποχωριστούν τα παιδιά τους καθώς βρίσκονται σε κατάσταση απόλυτης φτώχειας, αδυνατώντας να τους προσφέρουν ακόμα και τα βασικά.
4.Η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών, που οδηγημένοι από την απόγνωση, επιλέγουν παρόμοιες λύσεις που στιγματίζουν ανεπανόρθωτα για μια ολόκληρη ζωή, τόσο τα παιδιά τους,