Το οδοιπορικο της πληγης...

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Με αμείωτη ένταση συνεχίζεται η πύρινη λαίλαπα που κατακαίει από τα ξημερώματα του Σαββάτου τη Χίο. Οι άνεμοι πνέουν με μεγαλύτερη ένταση από χθες και τα πεζοπόρα τμήματα, αλλά και οι πυροσβέστες που επιχειρούν ...
με την κούραση να τους λυγίζει πια, παλεύουν σε έναν άνισο, όπως φάνηκε από την αρχή αγώνα.
Η πιο πράσινη πλευρά του νησιού παραδόθηκε στις φλόγες, στις φλόγες που μετατρέπουν σε δευτερόλεπτα το καταπράσινο τοπίο σε'' κρανίου τόπο ''. Το πευκοδάσος της περιοχής γίνεται στάχτη, τα μαστιχόδεντρα, που φορτωμένα με τα λευκά τους δάκρυα περίμεναν το ανθρώπινο χέρι να μαζέψει το πολύτιμο φορτίο τους, νιώθουν τη φωτιά να τα ακουμπάει και αναφλέγονται, δακρύζοντας με μαύρα άσχημα δάκρυα πια, παραδίδοντας τις διάφανες στάλες τους και τα λυγισμένα από το γλυκό βάρος κορμιά τους , στις φλόγες της καταστροφής.
Καρυές, Ανάβατος, Αυγώνυμα, Λιθί, Άγιος Γιώργης, Ελάτα, Βέσσα, Αρμόλια, Ολύμποι, Μεστά, το οδοιπορικό της φλόγας και της πληγής, της πληγής και του πόνου για ένα νησί-σύμβολο που η Ιστορία του επιφύλαξε μια μοίρα τραγική, για ένα νησί που έγινε ξανά κάρβουνο και στάχτη, από φλόγες γρήγορες, βιαστικές, αχόρταγες που πυροδότησαν μνήμες και θύμησες παιδικές που υπάρχουν πάντα εκεί, αδιάψευστοι μάρτυρες ευτυχισμένων χρόνων που τώρα μέσα στα αποκαΐδια πληγώνουν και πονάνε πολύ.