ΑΔΕΡΦΙΑ ΖΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙΤΕ

Τίτλος… ιαχή … που πλέον έχει γίνει ένα με την ψυχή κάθε ερυθρόλευκου φίλαθλου. Η ημερομηνία 8-2-1981 δε μπορεί να ξεχαστεί όσα χρόνια και εάν περάσουν…. 34 χρόνια…. πριν σε ένα παιχνίδι… μεταξύ Ολυμπιακού – ΑΕΚ ήταν εκείνο το θλιβερό απόγευμα, που έμελλε να είναι τόσο κόκκινο, όπως κόκκινο είναι το αίμα… το αίμα των 21 φίλων και μη της ομάδας που άφησαν ανεξίτηλα σημάδια στη ζωή των δικών τους ανθρώπων, στην οικογένεια του Ολυμπιακού

Δεν θα αναφερθώ στα γεγονότα εκείνης της ημέρας, είναι γνωστά πλέον σε όλους και μόνο που τα φέρνουμε στο νου, μας δημιουργούν συναισθήματα πρωτόγνωρα για τον χώρο του αθλητισμού αλλά όχι μόνο. Γιατί ο Ολυμπιακός και ο κόσμος του είναι ένα, είναι μία σχέση που κρατάει χρόνια, είναι μία σχέση αμφίδρομη, γιατί ο Ολυμπιακός είναι ο κόσμος του, και ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ και ότι οτιδήποτε μπαίνει ανάμεσα τους, πόσο ο θάνατος δεν μπορεί παρά να κάνει τη σχέση αυτή πιο δυνατή.

Τα αδέρφια μας που μας βλέπουν από ψηλά, Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών), Κώστας Σκλαβούνης (16), Ηλίας Παναγούλης (17), Γεράσιμος Αμίτσης (18), Γιάννης Κανελλόπουλος (18), Σπύρος Λεωνιδάκης (18), Γιάννης Σπηλιόπουλος (19), Νίκος Φίλος (19), Γιάννης Διαλυνάς (20), Βασίλης Μαχάς (20), Ευστράτιος Πούπος (20), Μιχάλης Κωστόπουλος (21), Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23), Σπύρος Ανδριώτης (24), Κώστας Καρανικόλας (26), Μιχάλης Μάρκου (27), Κώστας Μπίλας (28), Αναστάσιος Πιτσόλης (30), Αντώνης Κουρουπάκης (34), Χρήστος Χατζηγεωργίου (34), Δημήτριος Αδαμόπουλος (40) δεν έπαψαν να αποτελούν κομμάτι αυτού του κόσμου, αυτής της σχέσης, δεν έπαψαν να είναι ένας από εμάς, θα είναι πάντοτε παρόντες, δεν θα αφήσουμε ΠΟΤΕ να ξεχαστούν, δεν θα πανηγυρίσουμε ΠΟΤΕ οποιαδήποτε κούπα ή διάκριση χωρίς τα αδέρφια μας ανάμεσά μας.

Πως μπορεί να νοιώθει κάποιος… που πηγαίνει γήπεδο να δει την αγαπημένη του ομάδα, ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο σε αυτόν, σε εσένα, σε εμένα; Μερικές φορές σκέφτομαι αξίζει το κόπο… να δώσεις μέχρι την τελευταία σου πνοή για αυτή την ιδέα που λέγεται ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ; Αξίζει τελικά να τα δώσεις όλα διακινδυνεύοντας ακόμα και τη ζωή σου για να πανηγυρίσεις ένα τίτλο; Τελικά τι είναι ποιο σπουδαίο; Τι αξίες; Είναι παράλογο; Είναι ανούσιο; Είναι βλακεία; Ποιος μπορεί να απαντήσει τελικά; Κανείς;

Που μπορεί να φτάσει κάποιος για την αγάπη του για την ομάδα; Τι σου προσφέρει τελικά αυτή η ομάδα; Για τότε; Για σήμερα;

Η μπάλα, αυτή η στρογγυλή θεά… αυτή που μαγεύει σαν άλλη μάγισσα. Λένε ότι το ποδόσφαιρο είναι το όπιο των φτωχών λαών. Δεν έχουν και άδικο… βέβαια άλλες εποχές τότε άλλες τώρα. Το σίγουρο είναι ότι ακόμη και σήμερα, η μπάλα, ένα βράδυ στο γήπεδο -από προσωπική εμπειρία αλλά νομίζω ότι όλοι θα συμφωνείτε - σε αφήνει να ξεχαστείς. Μπαίνοντας μέσα στο Καραϊσκάκη, σαν άλλος κόσμος, αφήνεις έξω ότι σε απασχολεί, προβλήματα στο σπίτι, τη δουλειά, λες και ένα μαγικό ραβδί σε μεταμορφώνει. Ουτοπικό; καθόλου απόλυτα πραγματικό…. Παραδίνεσαι στην κυριολεξία….

Έχουν αλλάξει πολλά βέβαια από τότε εκείνη τη θλιβερή μέρα, τουλάχιστον έχουν βελτιωθεί κατά πολύ οι συνθήκες διεξαγωγής των αγώνων…. Δεν υπάρχουν πια τουρνικέ να σε εμποδίζουν, δεν υπάρχουν πόρτες κλειστές…. να κρατήσουν την ευφορία και την αλλοπρόσαλλη αντίδραση του φιλάθλου…. να αγγίξει το ίνδαλμα του, έχουν φροντίσει; έχουν συνειδητοποιήσει πια; Μικρή σημασία πλέον, το κακό έχει γίνει…. Ήταν αυτά τα 21 αδέρφια μας που θέλοντας να φτάσουν πιο κοντά στα ινδάλματά τους, να πανηγυρίσουν μαζί τους, να τα αποθεώσουν…. άφησαν ότι πιο πολύτιμο έχει ο άνθρωπος την ίδια τους τη ζωή…. για την ομάδα τους, για τον ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ.

Όσο μακρινά και εάν φαντάζουν τα γεγονότα εκείνης της ημέρας 8 Φεβρουαρίου του 1981, όσο κάποιοι ίσως θελήσουν να τα λησμονήσουν, να τα ξεχάσουν, θα υπάρχει εκεί για πάντα έξω από το στάδιο Καραϊσκάκη ένα μνημείο, ένα κομμάτι από την ΘΥΡΑ 7 που δεν αφήνει ακόμα και τους απλούς περαστικούς να μην συλλογιστούν το τι έγινε εκεί…. Για εμάς…. Τα ΑΔΕΡΦΙΑ μας δεν πρόκειται, ποτέ να πάψουν να είναι μαζί μας, είτε μέσα στην ψυχή του καθενός μας, είτε σαν σύνθημα στα χείλη των οπαδών. Ούτε ένα μνημόσυνο είναι αρκετό ως ελάχιστος φόρος τιμής και θύμησης. Τα ΑΔΕΡΦΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΕ ΠΛΑΤΕΙΟΥΛΕΣ ΟΥΤΕ ΤΙΜΩΝΤΑΙ ΣΕ ΓΙΟΡΤΟΥΛΕΣ είναι πάντα ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ εκεί στις κερκίδες… μαζί στις πίκρες και στις χαρές της ομάδας, αυτής της ομάδας που της έμελλε να έχει στις φανέλες της το κόκκινο… κοίτα να δεις ….το κόκκινο του αίματος.

ΑΘΑΝΑΤΟΙ….

Κείμενο: Kατερίνα Ποντικάκη