Απλά πράγματα...

Πολλά γκολ έπειτα από καιρό. Οταν είσαι η καλύτερη ομάδα πρέπει να νικάς και να κατεδαφίζεις.

Οχι μόνο με την ψυχή στο στόμα, όπως το συνηθίζει ο φετινός Ολυμπιακός.

Για μια ώρα το πάλεψε ο ΟΦΗ απέναντι στον μεγάλο αντίπαλό του. Οι Κρητικοί με πάθος και τρεξίματα αποκάλυψαν τις αδυναμίες στην ανασταλτική λειτουργία του πρωταθλητή, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ολυμπιακός

πουλούσε εύκολα την μπάλα σε ορισμένες περιπτώσεις και οι βαθιές μπαλιές των σέντερ μπακ (Αβραάμ - Μανωλάς) πήγαιναν στον γάμο του Καραγκιόζη. Οταν όμως η μπάλα κυκλοφορούσε, η άμυνα του ΟΦΗ δεινοπαθούσε.

Πάντα κεφάτος ο Αμπντούν, έχοντας τη βοήθεια του Χολέμπας δημιουργούσε ρήγματα και απειλούσε. Ο Μασάντο, χωρίς να κάνει κάτι εντυπωσιακό, είχε διάθεση και έβγαινε στους κενούς χώρους για να συμβάλει στην προώθηση του παιχνιδιού και να επιχειρήσει την τελική πάσα. Ωστόσο κι αυτό είναι το αξιοπερίεργο, η ομάδα ρόλαρε όταν βγήκε αυτός κι όχι ο αρνητικός Γκρέκο. Συμβαίνουν κάτι τέτοια στο ποδόσφαιρο.

Για μένα είναι σημαντικό γεγονός ότι έπαιζε βασικός ο Αβραάμ. Σιγά-σιγά θα βρει τα πατήματά του και θα αποτελέσει εγγύηση στα μετόπισθεν. Ορισμένα πράγματα δεν γίνονται από τη μία στιγμή στην άλλη.

Θετικό ότι «έσπασε το ρόδι» ο Παναγιώτης Βλαχοδήμος. Σούταρε τόσες φορές χωρίς να τα καταφέρει και τελικά το έβαλε με το κεφάλι στην -πάρε βάλε- σέντρα του Χολέμπα. Για τον Ιμπαγάσα τα γράφω τόσες φορές, έχει νόημα να τα επαναλάβω; Νομίζω ότι ο Μίτσελ του χρωστάει περισσότερο χρόνο συμμετοχής...

Μπάμπης Χριστόγλου

Μπάμπης ΧριστόγλουΜπάμπης ΧριστόγλουΜπάμπης ΧριστόγλουΜπάμπης ΧριστόγλουΜπάμπης ΧριστόγλουΜπάμπης Χριστόγλου