The 3-Dream... (vid's)

Κάπου στην Καστοριά, ένας νεαρός αθλητής είχε αποφασίσει να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Εντάχθηκε στον τοπικό σύλλογο, αλλά δε θα πέρναγε πολύς χρόνος που θα πρόσεχαν το πανύψηλο παιδί οι παράγοντες της ομάδας μπάσκετ, για να τον μεταθέσουν στο δρόμο που θα τον ανάγαγε σε «θρύλο». Ο 14χρονος τότε Δημήτρης Διαμαντίδης, απλά ξεκινούσε...

Για την εποχή εκείνη, άλλωστε, περισσότερα ξέρει, δίχως να τα αποκρύπτει, ο άνθρωπος που πρώτος τον πίστεψε, ο Κώστας Πιλαφίδης. Πέντε χρόνια αργότερα, θα μετατίθετο στη Θεσσαλονίκη,

με τον Ηρακλή να αναλαμβάνει να τον «ανδρώσει» μπασκετικά και να του δώσει όλα τα εφόδια για να αρχίσει να εκπληρώνει τις φιλοδοξίες που είχε δημιουργήσει, κι ας μην έπαιξε στις μικρές εθνικές ομάδες παρά μόνο στην U20 το 2000. Μέσω του «Γηραιού», άλλωστε, κέρδισε την πρώτη του συμμετοχή στην Εθνική Ανδρών, αγωνιζόμενος το 2001 στους Μεσογειακούς Αγώνες, χωρίς να αργήσει η πρώτη μεγάλη διοργάνωση, στο Ευρωμπάσκετ της Σουηδίας το 2003. Είχε φτάσει τα 23 και ήταν έτοιμος για το «άλμα».

Αυτό θα ερχόταν έναν χρόνο αργότερα, όταν στο δίλημμα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, αφού συμβουλεύθηκε διάφορα άτομα και χωρίς καμία διάθεση έπαρσης, προτίμησε τους «πράσινους». Η παντοκρατορία της ομάδας του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τότε, ήταν το μεγαλύτερο «ατού» της για να τον προσθέσει στο ρόστερ της. «Αν φτιάξει το σουτ του, αυτός ο παίκτης μπορεί να γίνει μύθος», είχε δηλώσει τότε ο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών» για τον μόλις 24 ετών Διαμαντίδη. Τα πρώτα δείγματα φάνηκαν αμέσως και ο ίδιος άρπαξε την ευκαιρία από τα «μαλλιά» για να αναδειχθεί άμεσα σε πρωταγωνιστή που οδήγησε τον Παναθηναϊκό στο Final-4 της Μόσχας το 2005. Όλο και περισσότεροι καταλάβαιναν τις προοπτικές του, ώσπου έφτιαξε και το σουτ του...

«7, 6, ποιος; Ποιος; Βάλ' το αγόρι μου!», ακούστηκε στη μετάδοση για να έρθει η επιβεβαίωση. «Το' βαλε», ήταν το κλείσιμο του μεγάλου σουτ του μπροστά στον Τόνι Πάρκερ που έριξε στο «καναβάτσο» τους Γάλλους και άνοιξε μία... ολόκληρη λεωφόρο για το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Σερβίας, το 2005. Ακόμη και τώρα να δει κανείς το βίντεο, δύσκολα θα αποφύγει τη συγκινησιακή φόρτιση. Και ακόμη πιο δύσκολα θα την απέβαλλε από πάνω του τα επόμενα χρόνια, βλέποντάς τον μέχρι και σήμερα να βάζει αναρίθμητα τέτοια σουτ, να προσφέρει άλλα τόσα καλάθια στους συμπαίκτες του ή να παίζει ανάλογες τέτοιες κρίσιμες άμυνες (έξι φορές, άλλωστε, ψηφίστηκε κορυφαίος αμυντικός της Ευρωλίγκα), σε βαθμό να θεωρείται... μία ρουτίνα.

«Diamantidis, che storia» ή «Diamantidi, i love you», ήταν μερικές από τις στιγμές όπου ακόμη και οι ξένοι αναμεταδότες αγώνων δεν μπορούσαν να μείνουν... ιδιαίτερα αντικειμενικοί. Δικαιολογημένα, βλέποντάς τον άλλη μία φορά να ανταποκρίνεται σε μία κρίσιμη στιγμή με τρόπο που να μοιάζει τρομακτικά απλό. Ο ίδιος, βέβαια, επιβεβαίωσε ότι χρειάστηκε πολύς κόπος μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο, με τρεις Ευρωλίγκες, εννέα πρωταθλήματα και ισάριθμα Κύπελλα Ελλάδος και ένα ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Ιαπωνίας δίπλα στο χρυσό του Βελιγραδίου.

Και ύστερα από τόσα χρόνια τρομερών προσπαθειών, τόσο για να φτάσει στους κορυφαίους όσο και να διατηρηθεί σε αυτούς, ανακοίνωσε πως το καλοκαίρι του 2016 θα αποχωριστεί την φανέλα του συλλόγου που υπηρέτησε 12 χρόνια. Για την ακρίβεια, είπε σε άπαντες πως δε θα τον ξαναδούμε να παίζει στο παρκέ. Ούτε και να επιδίδεται σε αυτό που αναφέραμε ως «ρουτίνα», ούτε να παρουσιάζεται πρώτος στο γήπεδο ως αρχηγός της ομάδας. Όλα αυτά, τελειώνουν, παρότι μια ολόκληρη «στρατιά» ανθρώπων προσπαθεί μάταια, σε ένα deja vu της περίπτωσης της Εθνικής ομάδας το 2010, να τον μεταπείσει.

Το αποψινό (14/1) παιχνίδι με αντίπαλο τον Ερυθρό Αστέρα, είναι το χιλιοστό του σε επαγγελματικό επίπεδο. Μία-μία οι μέρες περνούν μέχρι την επίσημη πτώση της «αυλαίας» και το «σύνθημα» με το όνομά του θα ακούγεται με μεγαλύτερη πλέον συχνότητα και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, όπως το air-ball που είχε κάνει στο ματς με την Μπαρτσελόνα. Δεν είναι και λίγοι αυτό που μπορούν να καταφέρουν. Και πού να φανταστεί κανείς ποια θα είναι η υποδοχή του, όταν θα λέει οριστικά το «αντίο»...

Ακόμη και αφού όλα τελειώσουν, όμως, ο «μύθος» του θα παραμείνει για πάντα. Ενός ανθρώπου που θα βρίσκεται στο πάνθεον των «βασιλέων» της Ευρώπης. Κάπως έτσι, έρχεται συμπληρωματικά η Gwen Stafani να πει:

«Here to stay, even when i'm gone,
when i close my eyes, through the passage of time,
Kings never die».