Αντέχει η τσέπη μας;

Από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η πρώτη ανταλλαγή παίκτη στην ιστορία της Ευρωλίγκας, νιώθω σαν να βλέπω το… Λονδίνο. Κι αν αυτό είναι ανησυχητικό μια φορά, το γεγονός ότι το βλέπω… διπλό, μήπως πρέπει να με προβληματίσει περισσότερο;
Δεν ξέρω τί σκέφτεστε εσείς, αλλά εγώ πλέον θεωρώ ότι οι "πρεσβευτές" μας στην Ευρωλίγκα μάς επιτρέπουν να βάλουμε ψηλά τον πήχη. Και παρότι οι δύο Έλληνες τεχνικοί (Αργύρης Πεδουλάκης και Γιώργος Μπαρτζώκας) θα βγάζουν ήδη… σπυράκια, θα τους στεναχωρήσω: Βλέπω και τους δύο ικανούς (ικανότατους)

Ο Πανθηναϊκός αλλάζει επίπεδο σε όλα τα επίπεδα. Γίνεται μια από τις πιο αθλητικές ομάδες της διοργάνωσης. Και μόνο η σκέψη ότι μπορεί να συνυπάρξει στο παρκέ πεντάδα με Διαμαντίδη - Μπράμος - Μασιούλις - Γκιστ - Λάσμε, μας κάνει να αναρωτιόμαστε ποιος και πώς θα βάλει απέναντί της καλάθι.

Γεμίζει ασφυκτικά, αφού εκτός των πέντε που αναφέραμε συνυπολογίστε τους Μπανκς - Ούκιτς - Καπόνο - Σχορτσιανίτη - Τσαρτσαρή, που επίσης είναι παίκτες επιπέδου Ευρωλίγκας κι έχετε τον μαγικό αριθμό 10! Οι 10 στους 12 μπορούν να δώσουν κάποια (πολλά ή λίγα) ποιοτικότατα λεπτά παιχνιδιού.

Από τα 200 λεπτά, αν μπορείς να ανοίξεις τόσο πολύ το ροτέισον, εύκολα θα δώσεις χρόνο συμμετοχής σε όλους, θα δώσεις ανάσες, θα αλλάξεις σχήματα και εικόνες, θα αλλάξεις ρυθμό, θα μείνεις συγκεντρωμένος στο ριμπάουντ, θα βρεις λύσεις σε επίθεση και άμυνα, θα αντέξεις στη φθορά των φάουλ.

Δεδομένου ότι στον "πράσινο" πάγκο είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης, όλα αυτά που αναφέραμε είναι κομμάτι της αγωνιστικής του φιλοσοφίας, έτσι όπως χρόνια τώρα προσπαθεί να την εφαρμόσει (σε κλίμακα) με ομάδες που δεν είχαν τόσο βάθος και τέτοια ποιότητα.

Συμπληρώστε πως ο Παναθηναϊκός έχει ξεπεράσει την κρίση (αγωνιστική) μετά τις δύο ήττες από Ίκαρο και Χίμκι (εντός), έχει αντέξει να παίζει με Αμερικανούς που δεν βοήθησαν (Άρμστρονγκ), με πολλούς τραυματισμούς (Ούκιτς, Σχορτσιανίτη, Τσαρτσαρή, Κίτσεν, Πάνκο κτλ.), έχει "οικοδομήσει" μια φιλοσοφική αντίληψη του παιχνιδιού, έχει… εντάξει στο πρόγραμμα παίκτες που είτε ήρθαν αργά (Λάσμε), είτε αποκτήθηκαν για να αλλάξουν την εικόνα (Μπανκς).

Όλοι αυτοί πλέον έχουν "δέσει" σε μεγάλο βαθμό και οι νεοφερμένοι Καπόνο και Γκιστ έχουν και την εμπειρία, και την ικανότητα, αλλά κυρίως τον χρόνο, να "βρεθούν" με τους συμπαίκτες του. Άλλωστε πλέον ο Παναθηναϊκός έχει και κάτι άλλο, που στερήθηκε στο ξεκίνημα της περιόδου: παίκτες με προσωπικότητα. Παίκτες που θα πάρουν την μπάλα όταν "καίει" και δεν θα την ξεφορτωθούν.

Νιώθω ότι "αδικώ" τον Ολυμπιακό, για τον οποίο -ειλικρινά- δεν έχω πολλά να γράψω. Υποστήριξα πρόσφατα ότι παίζει το καλύτερο μπάσκετ στην Ευρώπη και εξακολουθώ να το πιστεύω. Άρα, τί να χρησιμοποιήσω για να υπερθεματίσω;

Από τη στιγμή που ο Πάουελ βρήκε χώρο και τρόπο να συνεργαστεί με τους συμπαίκτες του, από τη στιγμή που η απουσία (στην άμυνα και μόνο) του Ντόρσεϊ δεν φαίνεται, από τη στιγμή που ο Μάντζαρης παίζει σαν… 30χρονος (ως προς τον ώριμο τρόπο αντιμετώπισης του παιχνιδιού), από τη στιγμή που ο Σπανούλης είναι ο… ηγέτης της Ευρωλίγκας (για την ώρα, τουλάχιστον), από τη στιγμή που ο Λο ανεβαίνει, που ο Γκετσεβίτσιους είναι χρήσιμος, που ο Σλούκας "είναι εδώ", που ο Παπανικολάου είναι υπερηχητικός, που ο Περπέρογλου προσφέρει ποιότητα, που ο Πρίντεζης με τον Άντιτς συνθέτουν "δίδυμο φωτιά", που ο σέντερ τσέπης (Χάινς) κάνει την Ευρώπη να αναρωτιέται "πώς το κάνει;", που ο Μαυροειδής κερδίζει κάποια λεπτά συμμετοχής, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να μην περάσει στα πλέι οφ.

Με όλα αυτά έχουμε ένα καλό κι έναν προβληματισμό: Το καλό είναι πως θα δούμε αυτές τις ομάδες να συγκρούονται σε τελικούς κυπέλλου και πρωταθλήματος. Ό,τι καλύτερο για το ελληνικό πρωτάθλημα, για τον ΕΣΑΚΕ, για μας τους επαγγελματίες που κινούμαστε στον χώρο του μπάσκετ, για τον απλό φίλαθλο, για την ΕΡΤ, για όλους.

Ο προβληματισμός είναι ένας: Αντέχει η τσέπη μας να φτάσουμε στην πρωτεύουσα της Αγγλίας;

[email protected]