«Τις πρώτες ημέρες έκλαιγα ασταμάτητα»

Ο Βαγγέλης Μάντζαρης αποκαλύπτει στο Basketblog.gr συγκινητικές λεπτομέρειες από την περίοδο του σοβαρού τραυματισμού του στο γόνατο, εκμυστηρεύεται ποιος τον πήρε πρώτος τηλέφωνο για να του ευχηθεί περαστικά, ποιος από τους πρώην συμπαίκτες του θα του λείψει περισσότερο, ο Κώστας Παπανικολάου ή ο Κάιλ Χάινς και μιλάει για το σύγχρονο μπάσκετ, το μέταλλο του νικητή που διακατέχει πλέον τον Ολυμπιακό και την πολυπόθητη «wild card» για το Μουντομπάσκετ

-Τώρα που επέστρεψες στα παρκέ, έχεις αναρωτηθεί πόσο δυνατό πνευματικά σε έκανε η περιπέτεια με τον σοβαρό τραυματισμό σου; Ποια περιστατικά σε χαλύβδωσαν, τι δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ...

«Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο ψυχολογικά. Δεν το περίμενα ότι θα πάθω τόσο μεγάλη ζημιά. Ολες οι αρχικές προβλέψεις έκαναν λόγο για κάτι πιο ελαφρύ. Πήγαν, όμως, περίπατο, όταν έκανα τη μαγνητική και τα αποτελέσματα έδειξαν χιαστό! Εκείνη τη στιγμή κόπηκαν τα πόδια μου, και τα δύο! Δεν είχα μάθει να μένω εκτός γηπέδου ούτε μια βδομάδα. Πώς ήταν να δυνατόν να είμαι αναγκασμένος να μείνω επτά ολόκληρους μήνες; Ηταν το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να συμβεί στη ζωή μου. Ημουν πολύ χάλια, αλλά η οικογένειά μου με βοήθησε πάρα πολύ, όπως και η κοπέλα μου και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ολοι τους αποδείχθηκαν πολύ δυνατοί και με βοήθησαν όταν το είχα πραγματικά ανάγκη, παρότι θεωρητικά είναι πιο συναισθηματικοί από μένα. Ειδικά τις πρώτες ημέρες, που ήμουν ράκος και έκλαιγα ασταμάτητα».

-Τι σκεφτόσουν όταν έκλαιγες;

«Σκεφτόμουν ''πάει, καταστράφηκα! Τι θα κάνω εγώ τώρα επτά μήνες χωρίς μπάσκετ; Και μετά, φτου κι από την αρχή''. Τα έβλεπα όλα αρνητικά, αλλά όταν άφησα τις πατερίτσες και άρχισα να περπατάω, άρχισα να τα βλέπω διαφορετικά. Το πόδι μου πήγαινε καλύτερα, οπότε και εγώ αναθάρρησα λίγο. Εβλεπα περιπτώσεις παικτών, όπως ο Ρούμπιο, ο οποίος επέστρεψε μετά τον πολύ σοβαρό τραυματισμό του και πήγαινε μια χαρά στο ΝΒΑ. Και έλεγα ''μακάρι κι εγώ να επιστρέψω και να είμαι όπως πριν'. Μιλούσα με παιδιά, που το έχουν πάθει και έπαιρνα κουράγιο, και σιγά σιγά κατάφερα να το ξεπεράσω και να βρίσκομαι και πάλι στο γήπεδο».

-Με ποια παιδιά το συζήτησες;

«Ο πρώτος που με πήρε τηλέφωνο ήταν ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος, ο οποίος έχει περάσει πολλές φορές το κατώφλι του χειρουργείου και όπως ξέρετε, έχει υποβληθεί σε απανωτές επεμβάσεις στο γόνατο. Με την ευκαιρία θα ήθελα να του ευχηθώ καλή επιτυχία στο ισπανικό πρωτάθλημα και όχι άλλες ατυχίες παρά μόνο υγεία. Μίλησα με τον Φάνη Κουμπούρα, με τον Γιώργο Καλαϊτζή, που το έχουν πάθει, με τον Μανόλη Παπαμακάριο, όλα τα παιδιά με στήριξαν και μου συμπαραστάθηκαν εκείνη τη δύσκολη περίοδο. Θυμάμαι ότι με είχαν πάρει πάρα πολλοί παίκτες τηλέφωνο. Δεν έχω παράπονο. Εισέπραξα πολλή αγάπη καθ' όλη τη διάρκεια της αποκατάστασης μετά την επέμβαση και τους ευχαριστώ όλους».

-Και αρκετοί συμπαίκτες σου αφιέρωναν τις νίκες σε σένα. «Παίξαμε για τον Βαγγέλη», έλεγαν…

«Ηταν συγκινητικά αυτά που έλεγαν για μένα. Και ο Κώστας (Σλούκας) είχε πει και ο Παπ (Κώστας Παπανικολάου) και ο Μπίλης (Βασίλης Σπανούλης) και ο κόουτς (Γιώργος Μπαρτζώκας) και άλλα παιδιά και τους ευχαριστώ όλους για τη συμπαράσταση και την αγάπη τους. Για αυτό τους νιώθω σαν οικογένειά μου. Ολοι στον Ολυμπιακό ήταν πάντα δίπλα μου, μου πρόσφεραν τα πάντα και για αυτό δεν το ξεχάσω ποτέ και τους ευχαριστώ πάρα πολύ μέσα από την καρδιά μου».

-Παρακολουθώντας την πορεία και την εξέλιξη του Ολυμπιακού, παραπλεύρως του πάγκου, ποια είναι η άποψη που έχεις να καταθέσεις για την πρόοδο της ομάδας; Τι έχεις «δει» να συμβαίνει;

«Το πιο σημαντικό είναι ότι η ομάδα σιγά - σιγά κτίζει μέταλλο νικητή. Παίξαμε πολλά παιχνίδια με την πλάτη στον τοίχο και χωρίς βασικούς παίκτες, όπως στο Τελ Αβίβ με τη Μακάμπι, στη Μόσχα με τη Χίμκι, καθως και σε άλλες έδρες, αλλά παρ' όλα αυτά όσοι αγωνίζονταν κατάφερναν να αναπληρώσουν το κενό του εκάστοτε απόντα ή τραυματία. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για μια ομάδα, να κτίζει χαρακτήρα νικητή και θεωρώ ότι ο Ολυμπιακός έχει αρχίσει να το δείχνει αυτό στους μεγάλους αγώνες».

-Μια ψυχολογική ερώτηση: Ποιος θα σου λείψει περισσότερο από τους πρώην συμπαίκτες σου; Ο Κώστας Παπανικολάου, που μετακόμισε στην Μπαρτσελόνα ή ο Κάιλ Χάινς, που πήγε στη Μόσχα;

«Ο,τι και να πω, θα αδικήσω κάποιον. Σίγουρα ο Κώστας λόγω φιλίας. Τον ξέρω από 14 ετών, έχουμε μεγαλώσει μαζί και ήδη μου λείπει πάρα πολύ. Βέβαια, ακόμη μιλάμε συνέχεια στο τηλέφωνο. Δεν σημαίνει ότι χαθήκαμε επειδή πλέον παίζουμε σε άλλη ομάδα. Και ο Κάιλ, όμως, θα μου λείψει γιατί όχι μόνο κάναμε παρέα, αλλά ήμασταν και συγκάτοικοι στις αποστολές του Ολυμπιακού. Αγιο παιδί και αληθινός φίλος. Θα αδικήσω, λοιπόν, κάποιον αν επιλέξω. Ισως θα μου λείψει περισσότερο ο Κώστας λόγω της μακρόχρονης, βαθιάς φιλίας, που μας ενώνει».

-Βλέποντας το Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, αλλά και την Ευρωλίγκα τα τελευταία χρόνια, εκτιμάς ότι το μπάσκετ αλλάζει, εξελίσσεται; Πάει περισσότερο στην ταχύτητα, στα αθλητικά κορμιά, κάτι που ενδεχομένως και να στοίχισε στην Εθνική…

«Ναι, πράγματι, το μπάσκετ αλλάζει. Και αυτό φαίνεται πιο πολύ στους ψηλούς. Τώρα πια οι ''δεινόσαυροι'' των 2,15 μ. είναι πλέον δυσεύρετοι, σπανίζουν στις ευρωπαϊκές ομάδες και είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Εχουν μείνει ο Τόμιτς της Μπαρτσελόνα, ο Κρστιτς της ΤΣΣΚΑ, ο δικός μας Μπέγκιτς, άντε κάνα δυο ακόμη. Ολοι οι άλλοι ψηλοί είναι αθλητικοί, πηδούν ψηλά και καρφώνουν, στοιχεία που δεν τα βλέπαμε πιο παλιά. Το παιχνίδι πάει πιο πολύ στην ταχύτητα, στη δύναμη και στην αθλητικότητα. Ετσι είναι το μπάσκετ, εξελίσσεται, πρέπει ή να το ακολουθήσεις ή να μείνεις πίσω».

-Το όνομά σου, πάντως, συζητήθηκε στη Σλοβενία. «Αν είχαμε τον Μάντζαρη…», σε μνημόνευσε αρκετός κόσμος, όχι μόνο φίλαθλοι, αλλά και άνθρωποι του μπάσκετ.

«Σίγουρα στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Ηθελα να είμαι στη Σλοβενία, αλλά δυστυχώς δεν ήμουν έτοιμος, ώστε να μπορέσω κι εγώ να βοηθήσω. Ελπίζω να πάρουμε τη ''wild card'' και να είμαι εκεί του χρόνου»...