Το παραμύθι κατέρρευσε…

Το ευκολότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος έπειτα από μια ηχηρή αποτυχία είναι να μετατρέψει το πληκτρολόγιο του υπολογιστή ή του τηλεφώνου του σε… οπλοπολυβόλο και να αρχίσει να «θερίζει» όλους τους πιθανούς και απίθανους υπαίτιους. Εχοντας διαβάσει αμέτρητες κριτικές και σχόλια για τον οδυνηρό αποκλεισμό της Εθνικής Ανδρών από την οκτάδα του Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, μόλις για τέταρτη φορά τα τελευταία 30χρόνια, θα συμφωνήσω με τη νηφάλια τοποθέτηση του Κώστα Καϊμακόγλου αμέσως μετά την ήττα (και

«Πρέπει να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας», ήταν τα λόγια του διεθνούς φόργουορντ ατενίζοντας την επόμενη μέρα της «επίσημης αγαπημένης» και έχει απόλυτο δίκιο, αν σκεφτεί κανείς ότι δεν ευθύνεται μόνο ο Ιταλός κόουτς Αντρέα Τρινκιέρι για το στραπάτσο, ή μόνο οι δώδεκα παίκτες, ή μόνο η Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης, ή μόνο οι δημοσιογράφοι που δημιούργησαν υψηλές προσδοκίες για μια ομάδα, η οποία ταξίδεψε στη Σλοβενία ως φαβορί για το βάθρο και επιστρέφει στη βάση της τελευταία και καταϊδρωμένη σε έναν όμιλο των έξι ομάδων, από τον οποίο προκρίνονται οι τέσσερις στην προημιτελική φάση.

Επειτα από ενδελεχή έρευνα και ανάλυση των δεδομένων, με τον προσήκοντα σεβασμό απέναντι σε προπονητές, παίκτες και παράγοντες, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι άπαντες… παραμυθιάστηκαν από κάποιο ή κάποια γεγονότα. Και επειδή οι περισσότεροι έχουν στήσει τον συμπαθή, αλλά άπειρο Τρινκιέρι στο εκτελεστικό απόσπασμα, θα ξεκινήσω ανάποδα, από την κορυφή της πυραμίδας και όχι από τον 45χρονο προπονητή, όπως πρέπει δηλαδή, αν θέλουμε να είμαστε σωστοί και δίκαιοι.

Στο ραντεβού που έγινε σε πολυτελές ξενοδοχείο των Ιωαννίνων, τις μέρες των Χριστουγέννων του 2012, ο πρώτος που παραμυθιάστηκε από τον συνομιλητή του ήταν ο πρόεδρος της ΕΟΚ Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο οποίος εντυπωσιασμένος προφανώς από τις γνώσεις του πολυπολιτισμικού Ιταλού και αδυνατώντας να πείσει άλλους συναδέλφους του (Κατσικάρης, Μπλατ, Πλάθα, έχει ακουστεί ακόμη και ο Μεσίνα), κατέληξε στον τεχνικό της Καντού θεωρώντας ότι δεν θα ήταν χειρότερος των προκατόχων του και ότι με το υπάρχον έμψυχο δυναμικό δεν θα είχε πρόβλημα να οδηγήσει την Εθνική στα μετάλλια ή έστω στο επόμενο Μουντομπάσκετ (7 θέσεις, εφόσον η οικοδέσποινα Ισπανία έμπαινε στην πρώτη εξάδα).

Αν, πάντως, ισχύει η υφέρπουσα φημολογία ότι ο πρόεδρος ασχολήθηκε και με τη συγκρότηση του ρόστερ (δεν θέλουμε να το πιστέψουμε, αλλά έχει βουίξει η πιάτσα και έχει συζητηθεί και μεταξύ των παικτών), τότε έχει υποπέσει σε ένα τεράστιο ατόπημα και είναι συνυπεύθυνος για την αποτυχία στη Σλοβενία. Μια τέτοια διάσταση, όμως, θα είχε και δεύτερη ανάγνωση και τότε υπαίτιος θα ήταν και ο Τρινκιέρι, που δέχτηκε (αν το έκανε) παρεμβάσεις. Επιζητώντας διακαώς αυτή τη δουλειά, «νέρωσε» (αν «νέρωσε») το κρασί του, με αποτέλεσμα να μην πάει στο Ευρωμπάσκετ με τους παίκτες που πραγματικά επιθυμούσε, αλλά και με όσους του υπέδειξαν.

Ανοίγω μια μικρή παρένθεση και υπενθυμίζω το εξής: Ο τέως ομοσπονδιακός τεχνικός Παναγιώτης Γιαννάκης, ο οποίος έχει συνδέσει το όνομά του με το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ 2005 και το αργυρό στο Μουντομπάσκετ 2006, είχε έλθει σε φοβερές ρήξεις με τεράστια ονόματα του παρελθόντος. Με αποφάσεις που συζητήθηκαν πολύ, είχε καρατομήσει ολόκληρα τοτέμ του ελληνικού μπάσκετ, τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, τον Γιώργο Σιγάλα, τον Δημήτρη Παπανικολάου, τον Ευθύμη Ρεντζιά και τον Μιχάλη Κακιούζη. Για τους λόγους του και πάντοτε με γνώμονα το πώς «έβλεπε» το μπάσκετ. Δικαιώθηκε όμως…

Ξεχάσατε, μήπως, ότι σύμφωνα με ορισμένους «ειδήμονες» της εποχής «ο Σπανούλης μπήκε στην ομάδα με βύσμα;» και άλλα ωραία που είχαν ειπωθεί πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004; Επομένως, αν ο Τρινκιέρι (επαναλαμβάνω αν) έκανε το χατίρι του προέδρου σε κάποιες περιπτώσεις, ας πρόσεχε! Διότι αν δεν έχει δεχτεί παρεμβάσεις, τότε ο ομοσπονδιακός τεχνικός, που από ό,τι ακούω σκέφτεται σοβαρά να υποβάλει την παραίτησή του, για να προλάβει την απόλυση, είναι άξιος της μοίρας του, με βάση πάντα το ρόστερ που ο ίδιος επέλεξε για το Ευρωμπάσκετ.

Στο σύγχρονο μπάσκετ δεν λογίζεται ρόστερ με τρία «τεσσάρια» (Πρίντεζης, Καϊμακόγλου, Φώτσης), τρία «τριάρια» (Παπανικολάου, Περπέρογλου, Μπράμος) και μόλις τρία γκαρντ (Σπανούλης, Ζήσης, Σλούκας). Απλούστατα, γιατί οι χρόνοι δεν βγαίνουν, με αποτέλεσμα στη Σλοβενία να επικρατήσει… αναρχία! Κάποιοι παίκτες δυσαρεστημένοι, άλλοι παραγκωνισμένοι και άλλοι μπερδεμένοι με ρόλους που δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ. Δεν ξέρω αν και ποιοι το πρόσεξαν, αλλά ο Ιταλός έπαιξε σπάνια και αυτό στην Α’ Φάση με τρία γκαρντ, όπως οι «κολοσσοί» της προπονητικής Ζέλικο Ομπράντοβιτς και Ντούσαν Ιβκοβιτς. Και πώς να το εφάρμοζε στο παρκέ, αφού ο ένας εκ των τριών έπρεπε να είναι στον πάγκο για να ξεκουράζει τους δύο που βρίσκονταν στο παρκέ.

Ολοι συζητούν για τον Δημήτρη Κατσίβελη. Μα, το θέμα δεν είναι το πρόσωπο, αλλά αυτό που πρεσβεύει ο πιτσιρικάς. Ένα παιδί με αμυντικές αρετές, που θα έβγαζε τα συκώτια του «χ» Ντράγκιτς, Κόπονεν ή Μπελινέλι, ώστε οι συγκεκριμένοι παίκτες να μην γίνουν ήρωες «σκοτώνοντας» τα όνειρα της Εθνικής. Ρίξτε μια ματιά στους τελευταίους πρωταθλητές Ευρώπης στην Ευρωλίγκα: Σπανούλης, Λο, Σλούκας Μάντζαρης ο ΟΣΦΠ το 2012 και το 2013, Διαμαντίδης, Καλάθης, Νίκολας, Τέπιτς ο ΠΑΟ το 2011, Ναβάρο, Ρούμπιο, Μπαζίλε, Σάδα, Λάκοβιτς, Γκριμάου η Μπαρτσελόνα το 2010, Διαμαντίδης, Σπανούλης, Γιασικεβίτσιους, Νίκολας, Κέτσμαν ο Παναθηναϊκός το 2009.

Και η Εθνική Ανδρών του 2013 κατεβαίνει με… τρία γκαρντ; Τραυματίστηκε ο Σπανούλης, έχασε δύο ματς (Τουρκία, Ιταλία), χρειάστηκε και ένα τρίτο (Φινλανδία) για να προσαρμοστεί, με αποτέλεσμα… «να μπερδευτεί όλη η ομάδα», όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο «KillBill», ασχέτως αν η δήλωσή του πέρασε στα ψιλά. Ο Τρινκιέρι, όμως, παραμυθιάστηκε από το γεγονός ότι τα «τριάρια» και τα «τεσσάρια» κατέβασαν επαρκώς την μπάλα στο τουρνουά «Ακρόπολις», όπου οι ομάδες, όμως, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μας, «έκρυψαν» πολλά από τα στοιχεία τους, αρά αυτό δεν θα έπρεπε να αποτελέσει κριτήριο. Στο Ευρωμπάσκετ οι αδυναμίες της Εθνικής «ξεγυμνώθηκαν» απέναντι σε «καταδιωκτικά» τύπου αδερφών Ντράγκιτς κλπ.

Θα μπορούσαμε να γράφουμε και να συζητάμε ώρες για το στραπάτσο της Εθνικής. Επειδή, όμως, όλα αυτά τα χρόνια απεχθάνομαι το κουτσομπολιό, το καφενείο και να συμμετέχω στην κολοκυθιά του στυλ «και ποιον να έπαιρνε αν όχι λ.χ. τον Καββαδά; Τον Κουφό ή τον Βουγιούκα ή τον Καλάθη ή τον Κατσίβελη ή μήπως τη Μαρία την Πενταγιώτισσα;», θα αρκεστώ σε μια διαπίστωση. Ολοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, παραμυθιάστηκαν από την πλασματική και υπερτιμημένη δυναμική της συγκεκριμένης Εθνικής. Δεδομένου, μάλιστα, ότι κατά την εκπεφρασμένη άποψή μου ότι «το μπάσκετ παίζεται με τους κοντούς», η απάντηση στην ερώτηση για ποιους λόγους η Εθνική έχει τέσσερα χρόνια να πανηγυρίσει μετάλλιο, παραπέμπει στο Ευρωμπάσκετ 2005.

Τότε την περιφερειακή γραμμή συγκροτούσαν πέντε γκαρντ (και τι γκαρντ;), οι Δημήτρης Διαμαντίδης, Βασίλης Σπανούλης, Θοδωρής Παπαλουκάς, Νίκος Ζήσης και Νίκος Χατζηβρέττας, αγωνίζονταν δύο «τριάρια» (Βασιλόπουλος, Κακιούζης), ενώ ο Γιαννάκης είχε πάρει μαζί του δύο «τεσσάρια» (Ντικούδης, Φώτσης) και τρεις σέντερ (Παπαδόπουλος, Τσαρτσαρής, Μπουρούσης). Απλά πράγματα. Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να μας εκπλήσσει ο αποκλεισμός της Εθνικής από την οκτάδα του Ευρωμπάσκετ. Είχε τόση δυσαρμονία και τόσο κακή «χημεία» -προς Θεού, μην το παρερμηνεύσει αυτό κανείς: το κλίμα μεταξύ των παικτών ήταν καταπληκτικό- ώστε τα αποτελέσματά της μπορεί να θεωρηθούν και φυσιολογικά…