Μέσα στο τελευταίο video club της Θεσσαλονίκης - Οι «χρυσές» εποχές και το δύσκολο σήμερα

Κάποτε κάθε γειτονιά είχε το δικό της video club. Στη Θεσσαλονίκη και ολόκληρη τη χώρα. Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει, ωστόσο ένα κατάστημα αντιστέκεται…

Μια συνηθισμένη σκηνή της καθημερινότητας για πολλούς, ιδιαίτερα δε τους σινεφίλ, περιλαμβάνει το βράδυ να είναι στο σαλόνι, είτε με παρέα είτε όχι, με ένα πιάτο φαγητό και μπροστά από την τηλεόραση να ψάχνουν σε κάποιο συνδρομητικό κανάλι ποια ταινία θα δουν.

Πηγαίνοντας

πίσω, όχι τόσο μακριά από εμάς, σε έναν καιρό που το streaming δεν ήταν καθόλου διαδεδομένο, οι σινεφίλ επίσης επέλεγαν τις ταινίες που θα παρακολουθήσουν και συγκεντρώνονταν μπροστά από την τηλεόραση με την παρέα τους για να απολαύσουν το θέαμα.

Μόνο που η επιλογή της ταινίας γινόταν στα video club, τα αγαπημένα καταστήματα μικρών και μεγάλων που πριν από 20 χρόνια μεσουρανούσαν στην Ελλάδα και με τον μοντέρνο αέρα τους και την πληθώρα επιλογών σε βιντεοκασέτες και DVD αποτελούσαν αγαπημένο μέρος συνάντησης των σινεφίλ.

Ο καιρός πέρασε και η άνθηση του ίντερνετ με τη δωρεάν διάθεση ταινιών, είτε νόμιμα είτε παράνομα, οδήγησε τα video club το ένα μετά το άλλο στο κλείσιμο. Πολλά έκαναν αλλαγές και «το γύρισαν» στο λιανεμπόριο αξεσουάρ και ειδών δώρου για να μπορέσουν να σταθούν στην αγορά.

Επί της Αδαμαντίου Κοραή όμως, στην Καλαμαριά, σε μια όμορφη γειτονιά κοντά στη θάλασσα, ο Χρήστος Γεωργιάδης και η Ελένη Γκαγκάρη διατηρούν το τελευταίο video club που συνεχίζει να λειτουργεί σήμερα στην πόλη. Είναι οι τελευταίοι «survivors» της αγοράς και συμπληρώνουν 22 χρόνια λειτουργίας, από τον Ιούλιο του 2001.

«Όταν ξεκινήσαμε το 2001 ήταν μαγεία. Όταν ήρθαν και τα DVD μετά από τις βιντεοκασέτες, ήταν ακόμη μεγαλύτερο το ενδιαφέρον του κόσμου. Δεν κλείναμε ποτέ. Ήμασταν ανοιχτά και τις Κυριακές. Κάναμε φιλίες που κρατούν μέχρι και σήμερα. Είμαστε ευγνώμονες για αυτά τα χρόνια. Είχαμε προσωπική σχέση με όλους τους πελάτες», αναφέρει η κυρία  Γκαγκάρη.

Μια τυπική εβδομάδα στο video club της πριν από 20 χρόνια περιελάμβανε μεγάλη κίνηση Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή, αλλά και Δευτέρα που οι περισσότεροι επέστρεφαν τις ταινίες του σαββατοκύριακου. «Παρασκευή, Σάββατο και Δευτέρα βράδυ ήταν απαραίτητο να δουλεύουν δύο άτομα στο μαγαζί, μπορεί και τρία. Η Δευτέρα ήταν η μέρα της επιστροφής. Γυρνούσαν τις ταινίες του Σαββατοκύριακου. Ατελείωτες στοίβες με κασέτες, μετά με DVD.

Παρασκευή ξεκινούσε το πάρτι. Από νωρίς το μεσημέρι που σχολούσαν από το σχολείο τα παιδιά, πλημμύριζε το μαγαζί. Δεν κλείναμε τότε μεσημέρι. Το απόγευμα και το βράδυ έρχονταν οι οικογένειες. Το Σάββατο είχαν ιεροτελεστία. Να πάρουν την ταινία από το video club και να καθίσουν να τη δουν με ποπ κορν και πίτσα. Γινόταν ένας χαμός από την ώρα που ανοίγαμε. Κλείναμε στις 12 τα μεσάνυχτα και είχαμε ακόμα κόσμο μέσα στο μαγαζί».

Η κατάσταση ξεκίνησε να αλλάζει από το 2011 που το ίντερνετ κέρδιζε όλο και περισσότερο έδαφος, όμως το video club διατηρούσε την πελατεία του. Από το 2015 ξεκίνησε η μεγάλη πτώση στην κίνηση και μετά από τον κορονοϊό, τον Μάρτιο του 2022 το ζευγάρι έβγαλε προς πώληση το αρχείο του. «Από τότε είμαστε μήνα με τον μήνα στη δουλειά. Έχει όμως κάποια κίνηση», σημειώνει η κα. Γκαγκάρη.

Πηγή: karfitsa.gr

To άρθρο Μέσα στο τελευταίο video club της Θεσσαλονίκης - Οι «χρυσές» εποχές και το δύσκολο σήμερα δημοσιεύτηκε στο NewsIT .