“Κύπριες στο λεωφορείο -γιατί;” Μία ημιεπιστημονική ανάλυση χωρίς λόγο.

(disclaimer: οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι πραγματική. Όποιος δεν βρίσκει τα ακόλουθα αστεία ας πάει να φάει μια φρουτοσαλάτα, αφού φαίνεται πως είναι πολύ αστείο να τρως φρουτοσαλάτα) Έχεις κλείσει πάνω από 10 ώρες μπροστά σε μία οθόνη, στο γραφείο σου στο πανεπιστήμιο. Τα μάτια σου έχουν αρχίσει να διαμαρτύρονται εντόνως για το μαρτύριο στα οποία τα υποβάλεις. Κλείνεις τα μάτια σου προκειμένου να μετριάσεις τις διαμαρτυρίες τους και τα τρίβεις αργά, δυνατά, με τις ανάστροφες των χεριών σου. Ανοίγεις τα μάτια σου αργά και κοιτάς το ρολόι του υπολογιστή. 22:45. Βάζεις το μπουφάν σου, κλείνεις το γκουμπιούτερ και κινάς για την στάση. Ξέρεις πως σε περίπου 10 λεπτά θα περάσει το λεωφορείο. Ξέρεις πως από τη στιγμή που θα ανέβεις στο λεωφορείο σε 20 λεπτά θα βρίσκεσαι σπίτι σου, στο κρεβάτι σου, παρέα με ένα βιβλίο για να χαλαρώσεις λίγο πριν πέσεις για ύπνο. Παρόλα αυτά, η ανυπομονησία σου να μπεις μέσα στο λεωφορείο συγκρίνεται με την ανυπομονησία ενός εβ