Ο Γρηγόρης Αυξεντίου ήταν ένας από εμάς, αλλά όχι όπως εμείς

Είναι εκείνες οι στιγμές που σε ορίζουν. Είναι εκείνες οι στιγμές που έχεις εκείνη τη μεγάλη ευκαιρία να σημαδέψεις για πάντα το αιώνιό σου πέρασμα. Δεν διδεται βέβαια σε όλους αυτή η μοναδική μαγική ευκαιρία αλλά είναι και οι άλλοι... Εκείνοι που όταν δεν την βλέπουν στον ορίζοντα την ψάχνουν. Την αναζητούν και την διεκδικούν.

Και αν δεν έρθει, την δημιουργούν μέσα από τη σχέση και την αντίληψη τους για τη ζωή και τον θάνατο. Το εφήμερο και το αιώνιο.

Γι αυτούς η στιγμή που κόβεται το νήμα είναι απλά το πέρασμα στο αύριο και στην κρίση, με κριτήριο την ευθύνη όχι έναντι του εγώ,

αλλά του "εμείς" μέσα όμως από, και με όρους ατομικής σχέσης με τη συλλογικοτητα.

Δεν διαπραγματευτηκε ούτε μια στιγμή με τον εαυτό του. Δεν έδωσε παράθυρο διαφυγής, ούτε αναζήτησε φιλοτιμία μέσω της ανάγκης..

Όπως εισήλθε ήξερε ότι θα εξέλθει. Πετώντας. Και σίγουρα όχι με τα χέρια ψηλά...

Η μόνη εκδοχή που θα του επέτρεπε να είναι σε στάση όρθιου σώματος με υψωμενα τα μακριά στιβαρά χέρια του ήταν για να πετάξει. Όπως και έπραξε.

Δεν ξέρω πως, αλλά μάλλον δεν ήταν ένας μέσος άνθρωπος.

Ανθρώπινος και γήινος ναι. Αλλά δεν ήταν όπως όλοι οι υπόλοιποι.

Ένας από εμάς ναι, αλλά όχι όπως εμείς. 

Αν δε στο πέρασμα του από τον εφήμερο τουτο κόσμο έψαχνε κάνεις να βρει τη πιο ανθρώπινη του στιγμή ήταν το χαμόγελο του όταν ο μικρός και ατρόμητος Ματρόζος επέστρεψε με το έτσι θέλω στο πλευρό του Μάστρου του, διεκδικώντας μαζί και πλάι του τη ζωή μέσα από τον θάνατο.

Μαχαιράς, 3/3/1957