Σταγόνες Ομήρου: Δοιοὶ γάρ τε πίθοι

Ανάγνωση από τον Λάζαρο Μαύρο της σημερινής  «Σταγόνας Ομήρου» στην Πρώτη Εκπομπή  με τίτλο «Δοιοὶ γάρ τε πίθοι» της δασκάλας Ελένης Σιούφτα. 

Με ασφάλεια ο βασιλιάς της Τροίας  Πρίαμος, φτάνει φορτωμένος  πλούσια δώρα στο  στρατόπεδο των Αχαιών για να ικετεύσει τον Αχιλλέα να του δώσει το νεκρό σώμα του γιου του . Μπαίνει μέσα στη σκηνή, αγκαλιάζει τα γόνατα και  φιλάει τα ανδροφόνα χέρια που του ᾽σφαξαν τόσα  παιδιά . Ο Αχιλλέας ξαφνιάζεται που τον  βλέπει  και τον  θαυμάζει  .

«Ελεεινότερος είμαι από τον πατέρα

σου», θα του πει αφού αναγκάζεται να ικετεύσει αυτόν  που τον ορφάνεψε.

Κλαίνε μαζί και γοερά. Ο ένας για τον  γιο του και ο άλλος για τον πατέρα και τον νεκρό του φίλο.

Όταν τα δάκρυα σταματούν  ο Αχιλλέας  βάζει τον γέροντα να καθίσει προτρέποντάς τον να κλείσει στα βάθη της ψυχής του τους πόνους λέγοντάς του πως  είναι ανώφελοι αφού:

«στους άμοιρους θνητούς οι αθάνατοι δωρήσαν

να ζουν στον πόνον και χωρίς λύπη μόνον εκείνοι μένουν».

 Του μιλάει για δυο πιθάρια (δοιοὶ γάρ τε πίθοι, Ω 527)  τα οποία έχει ο Δίας σιμά του:

«Το ένα των κακών, των κακών το άλλο.

Και σ᾽ όποιον δώσει ανάμικτα ο βροντητής Κρονίδης,

εκείνος πότ᾽ έχει κακές, πότε καλές ημέρες,

και σ᾽ όποιον μόνον τα πικρά, τον κάμνει μαύρον κι έρμον

και στ᾽ άγιο πρόσωπο της γης φρικτή τον σέρνει ανάγκη

και ατίμητος από θεούς και ανθρώπους παραδέρνει.» (Ω ,527-533)

Παρηγορεί ο Αχιλλέας τον Πρίαμο, παρηγορώντας ταυτόχρονα και τον εαυτό του...

Και πόσο μοιάζουν οι σκέψεις του με αυτές  του Αδαμάντιου Κοραή :

«Παρηγορού με τον λογισμό ότι όλη όλων ημών, η ζωή-δεν είναι παρά ποτήριον συγκερασμένον από λυπηρά και χαρμόσυνα...»

Πάνω στα λόγια αυτά, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Κυριάκος Μάτσης» της Δόξας Κωμοδρόμου , θα στοχαστεί κι ο ήρωας Κυριάκος Μάτσης για να σχολιάσει:

«Πραγματικά. Τί θα εγίνετο η εύθραυστος μηχανή του σώματος μας, αν έδινε προσοχήν  εις τας περιπέτειας της καθημερινής ζωής; Θα κατεστρέφετο ασφαλώς. Γι’ αυτό-Ας κρίνωμεν μόνοι μας τους εαυτούς μας. Ας τους κρίνωμεν αυστηρά. Και ας προσπαθήσωμεν να διορθώσομεν τα λάθη μας. Αν έχωμεν δίκαιον και εν τούτοις κατηγορούμεθα υπό των άλλων, έχωμεν επιτακτικόν καθήκον απέναντι του εαυτού μας να μη δίδωμεν καμίαν απολύτως προσοχήν».

Αυτή την αυτοκριτική που συστήνει ο ήρωας  καλό θα ήταν να την κάναμε σε εθνικό επίπεδο και για διάφορα θέματα.

Μα έρχεται εκείνο το «ου περί χρημάτων» και περιπλέκει την κατάσταση...