Οπαδοί της ζωής!

  Όταν πρωτόρθα εδώ στο  gazzetta  για να γράφω ένα πράγμα με φόβισε: Η πληξη της επαναληψης. ΟΚ! Αγαπώ τα αθλητικά, μ ‘αρέσει να γράφω γι’ αυτά, αλλά αποκλειόταν να γραφω μόνο γι’ αυτά. Θέλω να πιστεύω ότι δεν είμαι μονοσήμαντος άνθρωπος. Αρα αντιπαθώ και τα κολλήματα. Βασικά αυτό που με ενδιαφέρει 100% είναι η ευτυχία της οικογένειας μου. Της γυναίκας μου και της κόρης μας. Τα υπόλοιπα είναι μοιρασμένα… αλλα πιάνουν πολύ χώρο μέσα μου και άλλα μικρότερο. Αλλα μόνιμο και άλλα είναι περαστικά. Το να γράφω λοιπόν συνεχώς για το αν ο Παναθηναϊκός έπαιξε καλύτερα από τον Ολυμπιακό, ή αν μας (ή τους) αδίκησε ο διαιτητής, για τον ΠΑΟΚ, τον Αρη ή την Καλλιθέα ή για τα λαμόγια που κάνουν την καθημερινή τους βόλτα στο ελληνικό ποδόσφαιρο με ξενέρωνε, όσο δεν μπορείτε να φαντασθείτε. Όταν λοιπόν ο Βασίλης Σκουντής με συνέστησε στον Βασίλη Παπαθεοδώρου, τον είχα τον φόβο, αλλά έλα που δεν μπορούσα να τον εξομολογηθώ σε κανέναν. Κάποτε είχα προσωπική live εκπομπή στο πιο ποιοτικό κανάλι της ελληνικής τηλεοπτικής ιστορίας το Seven (το διέλυσε εντελώς ο Μπατατούδης… τι παιδί κι αυτό!) Λεγόταν «Οι Παράθυροι» και το concept ήταν να έρχονται οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που θα’θελα να’ναι φίλοι μου… φαντάζεστε την γκάμα… ήταν αυστηρά μισή ώρα, καθόμασταν ο/η καλεσμένος/η μου κι εγω σε έναν  μικρόοοοοοο διθέσιο καναπέ -για να έχουμε επαφή- και κουβεντιάζαμε, ενώ ταυτόχρονα τραβούσα κι εγώ με μια handycam που ηταν συνδεδεμένη με το control room… ώστε ο τηλεθατής να βλέπει κι αυτό που έβλεπε ο παρουσιαστής. Εσκισε η η εκπομπή. Εκανα 250 εκπομπές. Και σταμάτησα. Όταν με ρωτούσαν γιατί, είχα μόνο μία απάντηση: -Ε, εκανα 250 εκπομπές…πόσες δλδ να κάνω; 15,000; Φυσικά κανείς (με πρωτους και καλύτερους το συνάφι μου) δεν καταλαβε ποτέ τι εννοούσα. Βλέπω π.χ. τον Γιώργο Παπαδάκη ή τον Νίκο Χατζηνικολάου, που επί τόσα χρόνια 5 φορές την εβδομάδα  κάνουν το ίδιο (πολύ καλά, δεν λέω) και δεν πιστεύω στα μάτια μου. Προφανώς οι ίδιοι γουστάρουν πολύ και περί ορέξεως… αλλά εγώ στη θέση τους θα είχα κόψει φλέβες προ 10ετίας. Mόνο που σκέφτομαι τον Αυτιά να ξυπνάει από τα χαράματα για να κάνει την εκπομπούλα του ανατριχιάζω. (γενικώς ανατριχιάζω με τον Αυτιά, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα!) Ξέρετε, αν είσαι προσκολλημένος σε κάτι…σημαίνει ότι χωρίς αυτό είσαι δυστυχισμένος. Λέγεται και εξάρτηση.  Αν μπορείς να ζήσεις κάλλιστα χωρίς αυτό, σημαίνει ότι δεν μπορεί να σ’ εκβιάσει κανείς ότι θα στο πάρει… επειδή απλούστατα στα παπάρια σου να στο πάρει, στα παπάρια σου και να μην στο πάρει. Το να γράφω λοιπόν συνεχώς για ποδόσφαιρο και από κάτω 10 ή 300 σχολιαστές να βρίζουν, να βρίζονται  ή να χειροκροτούν το έβλεπα σαν εφιάλτη. Ευτυχώς –και του το οφείλω αυτό- ο Βασίλης Παπαθεοδωρου άνοιξε το καπάκι και εξάτμισε το πρόβλημά μου. -Μπορώ να γράφω και άλλα πράγματα εκτός από αποκλειστικά αθλητικού περιεχομένου…τον ρωτησα μετα από καμμιά εβδομάδα. -Φυ-σι-κά! Αλλωστε το θέλω πολύ! μου είπε και το εννοούσε. (Respect!) Ετσι κάθε φορά που κάθομαι μπροστά στο keyboard μου για να γράψω εδώ νι