Γιατί το παιδί μου δεν μου μιλάει με ωραίο τρόπο; Κάνω κάτι λάθος; Και πώς μπορώ να το λύσω;

Εμείς οι γονείς περνάμε διαφορετικές φάσεις στην ανατροφή των παιδιών. Τι γίνεται όμως όταν παιδί δεν μου μιλάει ωραία; Σε όλες τις ηλικίες, είτε είναι μικρό είτε λίγο μεγαλύτερο και στο κατώφλι της προεφηβείας; Για την εφηβεία δεν μπορώ να μιλήσω ακόμα γιατί οι μόνες εικόνες που έχω εκείνες της δικής μου εφηβείας, η οποία δεν είχε τα κλασικά χαρακτηριστικά όπως των περισσότερων εφήβων με ξεσπάσματα, κλειστές πόρτες και αντίδραση. Και ό,τι έχω διαβάσει στα βιβλία γονεϊκότητας. Επενδύουμε χρόνο και ενέργεια και περιμένουμε τουλάχιστον να μιλάμε την ίδια γλώσσα, του σεβασμού και της αλληλοεκτίμησης.

Όμως και πάλι ξεχνάμε ότι είναι παιδιά και ότι κάποια πράγματα είναι δύσκολο να τα διαχειριστούν όπως εμείς, γιατί απλά ο εγκέφαλός τους δεν είναι ακόμα ώριμος.

SOS, το παιδί δεν μου μιλάει ωραία

Τι συμβαίνει με την επικοινωνία μας; Γιατί το παιδί δεν μίλησε με σεβασμό, γιατί αντέδρασε έτσι την συγκεκριμένη στιγμή; Τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του; Ποιος είναι ο επικοινωνιακός του σκοπός; Μήπως χάθηκε κάπου η γέφυρα επικοινωνίας και ο επικοινωνιακός σκοπός του παιδιού δεν έφτασε ποτέ στον αποδέκτη του;

Κάποιο ερέθισμα, κίνηση, συναίσθημα, απαίτηση, δημιούργησε αυτή την συμπεριφορά, είναι σαν το νόμο της φυσικής: Δράση-Αντίδραση, πρέπει εσύ ως ενήλικας σε αυτή τη σχέση να ανιχνεύσεις, να αποκωδικοποιήσεις τι κρύβεται πίσω από τη συμπεριφορά του παιδιού. Όσο και αν εκείνη τη στιγμή ίσως νιώσουμε και εμείς ότι χάνεται η μπάλα και δεν μας σέβεται, είναι δική μας δουλειά να το καταλάβουμε και να προσπαθήσουμε μέσω της ενεργητικής ακρόασης να κάνουμε διάλογο, τύπου σαπουνόπερας, ναι όσο αστείο και αν ακούγεται αυτός ο τρόπος ουσιαστικά του δείχνει μια οδό σκέψης.

Πχ. του λες: «Θύμωσες που ….. και γι’αυτό μου μίλησες με αυτόν τον τρόπο»; Μπορεί το παιδί να μην είναι θυμωμένο εκείνη τη στιγμή, αλλά όταν ηρεμήσει κάπως θα μπορέσει να επικοινωνήσει τι νιώθει. Μπορεί να είναι στεναχωρημένο, ή απογοητευμένο, πρέπει να δίνουμε χώρο και χρόνο στα συναισθήματα, να τα εξηγούμε και όχι να τα καταπιέζουμε.

Παιχνίδι ορίων

Αυτή η μαγική λεξούλα που πολλές φορές μπορεί να ενοχλήσει τους ανθρώπους γύρω μας και να τους ξεβολέψει είναι το νούμερο ένα σημείο που δείχνει ότι σεβόμαστε τον εαυτό μας, τους άλλους και δείχνει τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να μας φέρονται και οι άλλοι άνθρωποι. Κάθε φορά που είμαστε πιστοί στο όριο που έχουμε θέσει, δίνουμε και αυτό το μήνυμα στο παιδί μας. Τα όρια, δημιουργούν ασφάλεια. Χρειάζεται μέτρο στο να μην έχετε ούτε πολύ σφιχτά αλλά ούτε πολύ ελαστικά όρια.

Δηλαδή αν το παιδί ξέρει ότι σε αυτόν το γονιό δεν «το παίρνει» να κάνει γινάτια ή να μιλάει δίχως σεβασμό, δεν θα το κάνει. Από την άλλη αυτό ίσως σημαίνει ότι μπορεί να καταπιεστεί κάτι που δεν το θέλουμε. Πάλι όμως με την επικοινωνία και τις ερωτήσεις μπορούμε να το ξεπεράσουμε ό,τι έχει συμβεί.

Όσοι μεγαλώνουμε παιδιά ξέρουμε ότι οι ματαιώσεις και τα ξεσπάσματα μπορεί να έρθουν από τους πιο άκυρους λόγους. Τα παπούτσια που δεν σφίγγουν καλά, το καλσόν που είναι πολύ μεγάλο ή το κοκαλάκι που δεν στέκεται όπως θέλει. Ο «άθλος» του να φύγουμε από το σπίτι στην ώρα μας, η τήρηση του ωραρίου για τη βραδινή ρουτίνα, τα γράμματα που δεν είναι ομοιόμορφα, το ότι θα πιεί νερό στο μπλε ποτήρι και όχι στο πράσινο και ένα σωρό άλλοι λόγοι που αλλάζουν καθώς μεγαλώνει το παιδί μας.

Δεν είμαστε πυροσβέστες και δεν σβήνουμε τις φωτιές πριν ανάψουν. Και οι ματαιώσεις και απογοητεύσεις της ζωής έχουν κάποιο σκοπό στη ζωή των παιδιών μας αλλά και της δικής τους. Δεν θα είμαστε πάντα εμείς στο πλάι τους, αλλά θα πρέπει να τα διδάξουμε πώς θα πρέπει να αντιδρούν σε αυτές αλλά και στις μεγαλύτερες που ίσως εμφανιστούν κάποτε μπροστά στο μονοπάτι της ζωής τους.

Δεν μπορείς να απαιτήσεις το σεβασμό, αλλά μπορείς να «απαιτήσεις» από το παιδί σου να ενεργεί με σεβασμό, ανεξάρτητα από το πώς αισθάνεται για την κατάσταση

Δίνοντας το παράδειγμα

Πώς θέλω να μου μιλάνε, πώς μιλάω εγώ στους γονείς μου, στη γιαγιά μου, στους ανθρώπους που δεν γνωρίζω στο δρόμο. Από εμένα δέχεται το μάθημα το παιδί μου και ο τρόπος που μιλάω εγώ στον εαυτό μου και επιτρέπω και στους άλλους να μου μιλούν δείχνει τον τρόπο που σέβομαι εγώ πρώτη τον εαυτό μου.

Μην τα παίρνεις όλα τόσο σοβαρά και προσωπικά

Κατά τη διάρκεια της ανατροφής και της κοινής μας ζωής, αυτών των 18 χρόνων που θα έχουμε την τιμή και την χαρά να τα έχουμε στο σπίτι μας, υπό τις φτερούγες μας και να μεγαλώνουμε μαζί, θα έχουν γέλια και χαρές αλλά θα έχουν και αρκετό ζόρι, το ξέρουμε αυτό, δεν είναι νέο, το ξέραμε από όταν πήραμε την απόφαση να γίνουμε γονείς.

Μην τα παίρνεις, όλα τόσο σοβαρά, δεν είναι όλα τόσο σοβαρά και πρέπει με διάκριση να δούμε που χωράει και λίγη πλάκα για να σπάσει ο πάγος και που χρειάζεται να μείνουμε σταθεροί όσο και αν θέλουμε να μην είμαστε.

Πότε επιτέλους το σκοτεινό παιδί που κρύβεις μέσα σου θα δώσει τη σκυτάλη στον ενήλικο εαυτό σου;

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Γιατί το παιδί μου δεν μου μιλάει με ωραίο τρόπο; Κάνω κάτι λάθος; Και πώς μπορώ να το λύσω; εμφανίζεται στο iPop.