Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια! Στη ζωή δεν μετράει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς

«Μαμά κοίτα χωρίς χέρια», φώναξε η μικρούλα. Κοίτα με μαμά, μεγάλωσα, δεν έχω πια τα κοτσιδάκια μου. Τελείωσα το σχολείο, σπούδασα, δουλεύω, τα κατάφερα! Έκανα οικογένεια, έζησα στο μεταίχμιο, στις μεγάλες αλλαγές, πόνεσα, υπέφερα, ήμουν μόνη μου. Βρήκα ανθρώπους να με στηρίξουν είχα φωνή και τη χρησιμοποίησα. Μίλησα, έγραψα, δεν θα βγει κανείς να πει ότι δεν αντέδρασα. Μια Αθήνα μια άλλης εποχής, γενιές που μεγάλωσαν αλλιώς. Λάμψη, φώτα, προβολή.

Η παλιά Αθήνα

Έχω μια αγάπη, για οτιδήποτε παλιό. Θέλω να

μάθω πώς ήταν η Αθήνα, οι δρόμοι που πατώ σήμερα, πριν 50 χρόνια. Πώς ήταν να είσαι παιδί στην Αθήνα του 60 και του 70. Ψάχνοντας πίσω στο παρελθόν, τα cookies με πέταξαν στους Αθηναιογράφους και τότε άνοιξε ένας καινούριος κόσμος μπρος στα μάτια μου. Πάντα όμως οι ιστορίες που κουβαλούν οι αληθινοί άνθρωποι είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση.

Την ίδια στιγμή που στην Αθήνα του 60 έρχονταν ορδές επαρχιωτών για να πιάσουν δουλειές του ποδαριού στην Πρωτεύουσα και να βγάλουν τον επιούσιο, κάποιοι άλλοι συνομήλικοί τους πήγαιναν σε σχολεία, ζούσαν στην ζεστασιά του σπιτιού τους, άλλοι ίσως είχαν τους δικούς τους σε φυλακές λόγω της πολιτικής κατάστασης, άλλοι ίσως μεγάλωσαν ορφανοί.

Ζούμε σε μια εποχή decadence

Φαντάσου, λοιπόν, να βγαίνεις για φαγητό ή για καφέ και να συναντάς όλη την πολιτική σκηνή του τόπου, τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους δημοσιογράφους. Άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να ήταν τεράστιοι για την επαγγελματική τους ιδιότητα και μας άφησαν πίσω τεράστια κληρονομιά.

Οι άνθρωποι τότε, ακόμα και στη μεσαία τάξη, ντύνονταν καλά για να βγουν την Κυριακή τους για το μεσημεριανό γεύμα τους. Ήταν κάτι, το γεγονός ότι θα βγουν με την οικογένειά τους. Το θέατρο επίσης, ακόμα και το ταξίδι με την Ολυμπιακή Αεροπορία, ήταν ένας λόγος για να βάλουν οι κύριοι τα κουστούμια τους και οι κυρίες τα ταγέρ τους.

Μια ιεροτελεστία σε όλα. Ήταν άλλες οι ταχύτητες τότε. Δεν έτρεχες να προλάβεις, όπως σήμερα.

Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια

Όπου δω λοιπόν άνθρωπο να θέλει να πιάσει κουβέντα για τα παλιά, την ακούω την ιστορία του με προσοχή. Όλοι μας κουβαλάμε ιστορίες το θέμα είναι το πώς θα τις πούμε. Ετούτη εδώ η ιστορία, με κράτησε! Γιατί την έγραψε μια γυναίκα που θαυμάζω για τον τρόπο που γράφει, που μιλάει και που σκέφτεται. Είπε την ιστορία της και μας άνοιξε λίγο την πορτούλα να δούμε όλοι εμείς οι άγνωστοι αναγνώστες της, πώς έγινε αυτός ο άνθρωπος που έγινε σήμερα.

Βλέπεις την εικόνα ενός ανθρώπου και σκέφτεσαι ότι ίσως η πορεία να ήταν εύκολη, να ήταν στρωμένος ο δρόμος με ροδοπέταλα. Δεν ξέρεις άνθρωπε ότι ο δρόμος για την επιτυχία είναι μόνο ανηφορικός; Όταν όμως διηγηθεί την ιστορία του, καταλαβαίνεις ότι μόνο ροδοπέταλα δεν βρήκε στο μονοπάτι της ζωής της, εντούτοις, τα κατάφερε και πολύ καλά μάλιστα και μπράβο της!

Πώς είναι μεγαλώνεις από τα 10 σου χωρίς μπαμπά; Εκείνη το έζησε. Μεγάλωσε κουβαλώντας αυτόν τον πόνο μέσα της, ειδικά έχοντας ζήσει τα πρώτα χρόνια της ζωής της με έναν μπαμπά που την λάτρευε. Αν ζήσεις αυτήν την μεγάλη αγάπη και την ασφάλεια που προσφέρει η σχέση με τον μπαμπά, όσο χρονών και αν είσαι, δεν μπορείς να νιώσεις ποτέ ξανά όπως ήσουν πριν.

Πώς είναι να φυλακίζεται η μαμά σου; Εκείνη το έζησε. Πώς είναι να παλεύεις με την αϋπνία, με την κατάθλιψη με την παρενόχληση στη δουλειά, με το να δουλεύεις κάπου που κάθε μέρα να παλεύεις με τον εαυτό σου επειδή έκανες αυτήν την επιλογή.

Η γυναίκα αυτή μίλησε για όλα! Δεν την ένοιαξε τι θα πει ο κόσμος που θα διαβάσει για εκείνη όλα αυτά τα τόσο προσωπικά πράγματα. Δεν την ένοιαξε η εικόνα της. Δεν την πείραξε που θα βγει στο φως όλη η ιστορία και ο καθένας θα την πιάνει στο στόμα του ως έναν μέσο να κρίνει τη δουλειά της, μέσα από το ποια είναι και όχι από τη δουλειά της, γιατί είναι εξαιρετική στη δουλειά της και δεν έχουν τίποτα να πουν γι’αυτό.

Πώς είναι να έχεις κατάθλιψη

Έχω μια θλίψη, μια μελαγχολία, έχω κατάθλιψη. Ακόμα και σήμερα ο κόσμος δεν ξέρει ακριβώς πώς είναι η ζωή ενός ασθενή που νοσεί με κατάθλιψη. Η Έλενα Ακρίτα έχει μιλήσει για την κατάθλιψη και άλλη φορά θέλοντας να βοηθήσει τους ανθρώπους που μπορεί να το βιώνουν τώρα. Και τα είπε όλα. Και το βάρος που νιώθεις το ασήκωτο και που δεν θες να βγεις από το σπίτι για κανέναν λόγο και που δεν μπορείς να κοιμηθείς και που δεν μπορείς να είσαι λειτουργικός μέσα στη μέρα σου. Όλα τα είπε, όσα έζησε και τους έδωσε ένα όνομα δίχως να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της.

Μια κλεφτή ματιά στα backstage

Μίλησε για τους 3 γάμους της, για τα backstage από τις επιτυχίες στα γραψίματά της, στις παραστάσεις που έπαιξε, για τα σήριαλ που έγιναν τεράστιες επιτυχίες και ο κόσμος ακόμα μιλάει γι’αυτές. Για τα λάθη, για τους ανθρώπους που τη στιγμάτισαν. Για τους ανθρώπους που έφυγαν.

Τελειώνοντας το βιβλίο, νιώθω ότι δεν έχω απορίες. Είδα τα παλιά, είδα τα σύγχρονα, είδα την Έλενα σε όλους τους ρόλους της ζωής, ειλικρινή, αληθινή, κοντά στον αναγνώστη. Σαν να κάτσαμε σε μια αυλή ένα απόγευμα και να τα είπαμε σαν παλιοί γνωστοί. Εγώ την ευχαριστώ για το μοίρασμα.

Το βιβλίο της Έλενας Ακρίτα: Μαμά , κοίτα, χωρίς χέρια έχει την ιστορία της Έλενας όπως θα ήθελε εκείνη να την ξέρει ο κόσμος. Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις Διόπτρα και στο www.dioptra.gr.

Διάβασε πρώτος όλα τα θέματα του iPop.gr στο Google News

Το άρθρο Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια! Στη ζωή δεν μετράει πόσες φορές θα πέσεις, αλλά πόσες θα σηκωθείς εμφανίζεται στο iPop.