Γιορτή της μητέρας: Το σπάραγμα μίας μάνας

Τους παρακάτω στίχους τους αφιερώνω σε όλα τα αδικοχαμένα παιδιά αυτής της χώρας, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και ο μεγάλος μας γιος Βασίλης Μαντζαρούδης, Σμηναγός της ΠΑ, καθώς και σε όλες τις μανούλες που βιώνουν την τραγωδία της βίαιης, άδικης και πρόωρης απώλειας του παιδιού τους και που τις νιώθω συνοδοιπόρους στον ανηφορικό δρόμο που κληθήκαμε να διαβούμε! Επιπλέον, με τους παρακάτω στίχους επιθυμώ να υπενθυμίσω σε όλους όσοι ευθύνονται για το θάνατο των παιδιών μας είτε ως ηθικοί είτε ως φυσικοί αυτουργοί τον πόνο, την οδύνη που μας προκάλεσαν και που αυτοί μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια σε αντίθεση με το δικό μας παντοτινό εφιαλτικό ύπνο!Σήμερα γιορτάζει όλη η γη γιορτάζει η μάνα, η μητέρα, η μανούλα, η μαμά, λέξη ιερή γιορτάζεις κι εσύ με καρδιά μισή Μαρία, Εύη, Δώρα, Σοφία, Σταυρούλα, Κέλλυ, Κυριακή… Εσύ που πασίχαρη έφερες στον κόσμο παιδί το ανέθρεψες με φροντίδα, λαχτάρα, αγάπη περισσή, που το καμάρωνες για καθετί μεγάλο ή μικρό και που το άκουγες να σου λέει με ύφος πειρακτικό «κουκουβάγια μου, εσύ!» που ονειρευόσουν γι’ αυτό μια ευτυχισμένη ζωή και που κάθε τόσο έβγαινε από τα χείλη σου μια ευχή.«Θεέ μου, να το προσέχεις! Να είσαι πάντα εκεί!» Κι ένιωθες τόσο ευλογημένη και τυχερή για όσα σου χάρισε απλόχερα αυτή η ζωή!Και μια μέρα του Γενάρη, του Φλεβάρη, του Ιούλη, του Αυγούστου… που μακάρι να μην έφτανε ποτέ ό,τι φοβόσουν ως μάνα περισσότερο από καθετί σου χτύπησε την πόρτα μ’ άγρια, ψυχρή φωνή. «Το παιδί σου είναι νεκρό!». «Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό το κακό;» έσχισε τον αέρα η σπαρακτική σου κραυγή… Πάγωσε ο χρόνος σ’ εκείνη τη στιγμή ο κόσμος σωριάστηκε γύρω σου σαν σπασμένο γυαλί, η μοίρα η φθονερή δεν άντεξε την ευτυχία σου την πολλή. Και μ’ ένα φύσημα ανέμου γκρέμισε ό,τι με τόση αγάπη είχε κτιστεί!Μάτια κλειδωμένα, χείλη παγωμένα με ένα χαμόγελο αχνό, η τελευταία εικόνα του παιδιού σου που χαράσσεται με πυρωμένο σίδερο στο μυαλό! «Παιδί μου, μακρύ ταξίδι κίνησες να πας! Στο καλό! Μια μέρα , στο υπόσχομαι, κοντά σου και πάλι θα βρεθώ! Θεέ μου, δώσ’ μου χέρι να πιαστώ, να κρατηθώ!». Του κύκλου τα γυρίσματα, που λέει και ο ποιητής, αναπαημό δεν έχουν και η ζωή προχωρεί! «Πρέπει να σταθείς δυνατή για το άλλο σου πληγωμένο παιδί…». «Πρέπει να παλέψεις πολύ, για να δικαιωθεί το νεκρό σου παιδί…» σου ψιθυρίζει μια εσωτερική φωνή! Κι αλήθεια πού τη βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει να ζει η μάνα που βίωσε τέτοια συντριβή;Τα βράδια όμως όταν στην έρημη κάμαρη του νεκρού παιδιού μου βρεθώ τα καυτά μου δάκρυα δεν συγκρατώ και με τη φωτογραφία του αγκαλιά μονολογώ:«συγνώμη, παιδί μου, για όσα «σ’ αγαπώ» δεν πρόλαβα να σου πω!»«συγνώμη, παιδί μου, που δεν ήμουν εκεί την καταραμένη στιγμή,να γίνω η ασπίδα σου η προστατευτική!»«συγνώμη, παιδί μου, που δεν χάθηκα στη θέση σου εγώ,για να ζήσεις εσύ!»και κρατώντας σφιχτά τη φωτογραφία του που μου χαμογελάμε πόνο σιγοτραγουδώ«Ας ερχόσουν για λίγο μονάχα για ένα βράδυνα γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδικαι στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις ζεστάας ερχόσουν για λίγο και ας χανόσουν μετά…»μα δεν έρχεσαι, παιδί μου! Γιατί; Γιατί;Αντωνογλούδη Μαρίαμια πονεμένη αλλά περήφανη μάνα[gallery size="medium" ids="319649,319648,319647"]

The post Γιορτή της μητέρας: Το σπάραγμα μίας μάνας appeared first on Militaire.gr.